Shana Cleveland – 'Night of the Worm Moon': melancholisch meanderende, etherische folk

Daar Shana Cleveland - om de stilistische continuïteit te bewaren - in de indiesurf van La Luz niet haar hele muzikale ei kwijt geraakt, werkt ze parallel al jaren aan een soloproject. Leverde dit met 'Oh Man, Cover the Ground' in 2015 een eerste psychedelisch schitterende parel op, doet de recent verschenen opvolger 'Night of the Worm Moon' hier allerminst voor onder. Ook nu grossiert Cleveland succesvol in indringende, gestaag en doeltreffend onder de huid kruipende, melancholisch meanderende, etherische folk.

Hetzij middels cyclisch rollende fingerpicking hetzij via fluwelen gestrum lijkt de Amerikaanse

patronen te ontdekken (en te mimicreren) in alledaagse natuurverschijnselen zoals de waaiende wind, het golven van de oceaan, het ruisen van bladeren of een zachtjes voortkabbelende rivier waarin een plotse stroomversnelling niet als een verrassing komt. De naar het bovenmaanse reikende, dromerige en tegelijkertijd van ruimschoots voldoende body voorziene vocalen plakken als een tweede huid op het meeslepend ingenieuze, akoestische gitaarspel.

Doordat de lyrics tot op een bepaalde hoogte mysterieus gehouden worden, komen de instrumentals 'Castle Milk' en 'Solar Creep' nagenoeg even vertellend voor de dag als de rest van de songs. De gelaagd aanwezige begeleiding van onder meer levenspartner/multi-instrumentalist Will Sprott (die als singer-songwriter en als toetsenist bij Shannon and the Clams aan een eigen carrière timmert) en oorspronkelijke La Luz-bassiste Abbey Blackwell, werd uiterst subtiel in de productie verweven en gaat volledig mee in de haast impressionistische sfeer.

'Night of the Worm Moon' komt, als een logische verderzetting na Shana Clevelands debuut, op die manier naar voor als een uitermate sfeervol, spiritueel en hypnotizerend album waar je je volledig in kan onderdompelen. Nieuw solo-werk zou trouwens niet al te lang op zich laten wachten. Een ondertussen hoogzwangere Shana vatte immers het plan op gedurende de negen maanden verwachtingstijd een hele nieuwe langspeler uit te werken. Wordt dus vervolgd...

Priests – 'The Seduction of Kansas': spectrum verruimd

Gezien de flink toegenomen status en hun binnen handbereik liggende ambitie om van de muziek te kunnen leven, zien de leden van Priests het (uit respect voor de diy-gemeenschap) niet langer als gepast hen als een (post)punkband te omschrijven. Dit neemt nochtans niet weg dat het gros van de lyriek op 'The Seduction of Kansas' nog steeds politiek/maatschappelijk getint is en dat in galm gedrenkte drums in combinatie met de ene keer zweverig begeleidende en dan weer vinnig al dan niet scheurend uithalende new wave-en punkgitaren voor een groot stuk de sound bepalen.

Qua songschrijverij werd het stijlenpakket dan weer wel danig verbreed. Meest in het oog springend in dit opzicht is misschien wel het instant aanstekelijke, als eerste single vooruitgeschoven titelnummer dat drijft op een soort electropopbeat. Terwijl ook het bezwerende 'I'm Clean' en '68 Screen' eerder een (weliswaar tegendraadse) popgeoriënteerde richting inslaan, het zich beheerst ontplooiende 'Not Perceived' de opbouw en allure van een groots jaren 80-rocknummer in zich heeft en met 'I Dream This Dream in Which My Body Is My Own' zelfs een spoken wordsong aan bod komt, sluiten onder meer opener 'Jesus' Son' en het hoekige 'Control Freak' nauwer aan bij eerder werk. Telkens klinken de vocalen van de hoogtimbrerige frontvrouw Katie Alice Greer soepel, helder en krachtig.

Na het vertrek van Taylor Mulitz (om zich helemaal op Flasher te kunnen focussen) hing het voortbestaan van Priests blijkbaar even aan een zijden draadje. Met 'The Seduction of Kansas' maakt het (voorlopig) met gastbassisten werkende trio uit Washington DC echter van de nood een deugd en grijpen ze de kans aan hun spectrum gevoelig te verbreden. Het geweer van schouder veranderen hoeft immers niet altijd een slechte zaak te zijn.

Priests live aan het werk zien kan binnenkort onder andere in Brussel (20.05, Botanique) en Amsterdam (25.05, Paradiso), en op het Best Kept Secret Festival (31.05, Hilvarenbeek).

Cherry Glazerr in Botanique (Brussel) op 09.04.19

Ter promotie van het recente 'Stuffed & Ready' werkt Cherry Glazerr momenteel een uitgebreide Europese tour af. In de Witloof Bar van de Botanique blijkt dat zonder de op plaat nog figurerende Devlin O'Brien te zijn die blijkbaar zonder al te veel ruchtbaarheid werd vervangen door een bassiste.

Van bij opener 'Ohio' valt de discrepantie op tussen het krachtige, met veel gevoel gebrachte gitaarwerk en de ijle, in reverb gedrenkte vocalen, een recept dat voor het trio uit LA echter wonderwel werkt. Spilfiguur Clementine Creevy wekt een ontspannen indruk, kiest – al te gekke capriolen en mimieken achterwege latend – voor een (nog altijd dynamische) no-nonsense aanpak en laat de muziek voor zichzelf spreken.

Nu ook Sasami Ashworth niet langer van de partij is, komen de synths – enkel indien echt noodzakelijk – als samples vanuit de mixtafel. Hetzelfde geldt voor de backingvocalen, en zelfs sporadisch voor een electronische beat. Dit is onder meer het geval bij 'Self Explained' waarvan de frontvrouw beweert dat het haar favoriete nummer is om live te brengen. Waar de belangrijkste focus weliswaar op de nieuwe langspeler ligt, laat Creevy met onder meer 'Had Ten Dollaz', 'Grilled Cheese' en 'Trash People' (bij momenten zelfs teruggrijpend naar de periode toen ze nog als Papa Cremp door het leven ging) haar hele oeuvre uiteindelijk aan bod komen in de setopbouw.

Eén van Cherry Glazerrs sterke punten bestaat eruit dat het geheel, onder de vaak opgetrokken, indrukwekkende gitaarmuur, ten allen tijde groovend dansbaar blijft. Dit facet van de band wordt na een verschroeiend 'Sip O' Poison', dat de reguliere set besluit, nog eens extra in de verf gezet door het eerste bisnummer, zijnde een funky cover van LCD Soundsystems 'Time to Get Away'. Nadat vervolgens nog het explosieve 'Told You I'd Be With the Guys' ertegenaan wordt gegooid, zit de avond er definitief op, een avond waarop Clementine Creevy & co bewezen dat een vaak als uitgemolken gecatalogeerd genre als gitaarrock mits een flinke dosis originele songschrijverij gekoppeld aan een ongekunstelde oprechtheid heden ten dage nog altijd fris, opwindend en relevant voor de dag kan komen.

Le Butcherettes + Ponykamp in Charlatan (Gent) op 04.04.19

Met alle (vaak intrafamiliale) problemen die de Mexicaans-Amerikaanse Teri Gender Bender (geboren Teresa Suárez) heeft ervaren sinds haar vroege jeugd, lijkt de frontvouw van Le Butcherettes een hele carrière te kunnen vullen. Een recente, verregaande conflictsituatie met haar aan een bipolaire stoornis lijdende moeder gaf onlangs nog aanleiding tot het eerder dit jaar verschenen 'bi/MENTAL', een indringende plaat waarmee de band momenteel rondtoert door Europa

Voor hun door Democrazy georganizeerde passage in de Gentse Charlatan werd het lokale Ponykamp aan de line up toegevoegd als zaalopwarmer. De redelijk up-tempo gebrachte, aanstekelijke, complexloos rammelrockende songs weten alleszins het hen toebedeelde half uur moeiteloos te boeien. Met wat zin voor overdrijving zou je kunnen stellen dat het trio wat doet denken aan een rudimentaire versie van The Vaselines of Beat Happening, deze laatste te meer daar het stemtimbre van bassist/frontman Dimitri De Backer wel ergens aanschurkt tegen dat van Calvin Johnson.

Reeds enige tijd is het bij Le Butcherettes-shows een gewoonte de nummers te introduceren/aan elkaar te plakken met korte stukken (veelal Spaanstalige) liedjes en poëmen. Startschot van dienst is deze keer een flard 'Alabama Song'' waarna met 'spider/WAVES' explosief het kwartet songs wordt ingezet dat op de recenste langspeler dezelfde plaats inneemt. Aangedreven door het secure en opzwepende drumwerk van Alejandra Robles Luna trekken de twee bandleden uit de Rodríguez-López familie uit (bas)gitaren en synths een indrukwekkende geluidsmuur op. Verwoed uit elke vezel van haar lijf brandstof puttend, stuwt Suárez haar vocalen alle richtingen uit, al naargelang het gevoel het vereist.

Teri Gender Benders performance is uitermate expressief en theatraal. Ze gaat echter zo hard in haar rol op dat ze de pure emoties die haar songschrijverij triggerden op het podium schijnbaar ten gronde en misschien zelfs aangedikt herbeleeft. De kosmische kracht die ze op die manier de zaal instuurt zorgt voor een haast tastbaar knetterende energie in de besloten ruimte. Via een aantal nummers van 'A Raw Youth' (waaronder 'Lonely & Drunk') drijven Le Butcherettes de intensiteit van de show exponentieel op. Dit vindt zijn hoogtepunt in een enorm energieke versie van 'Stab My Back' waartijdens Teri zich vol overgave tussen het publiek begeeft.

Vervolgens is de allerhoogste druk van de ketel, waarna de show, aanvattend met de prachtig aanzwellende single 'in/THE END', zonder evenwel aan gedrevenheid te verliezen, iets gedecompresseerder verder gaat. Waar 'Cry Is for the Flies' in de setopbouw over het hoofd wordt gezien, tekent 'Sin Sin Sin' met onder meer 'Mr Tolstoi' en 'Dress Off' wel present. Als apotheose wordt afgesloten met een verbeten 'mother/HOLDS' dat de cirkel van drijfveer voor plaat tot einde van optreden helemaal rond maakt.

Doordat Teri Gender Bender live steeds onversaagd weet in te tappen op een soort woeste, ongetemde oerenergie is een optreden van Le Butcherettes telkens weer een verpletterende belevenis, zo ook in de zaal van café Charlatan. Het lijkt dan ook schier onmogelijk dat iemand hier onbewogen bij bleef.

Ex Hex – 'It's Real': vluchtig

Nog meer dan op het vijf jaar oude debuut 'Rips' schuift Washington DC-punkveterane Mary Timony momenteel met Ex Hex resoluut op richting retro stadionrock. Het recente 'It's Real' grossiert immers in jaren 70-hardrockriffs en -solo's, en baadt van kop tot teen in een wijdse, in galm gedrenkte jaren 80-commerciële rocksound.

Het efficiënte, vooral (van alle franjes ontdaan) ondersteunende drumwerk en de catchy maar down-to-earthe, niet de hyperbolische emotie opzoekende vocalen, zorgen er echter voor dat alles minder met het grote gebaar gebracht wordt dan in de dagen van weleer het geval was. Zodanig blijft Timony alsnog verbonden met haar muzikale roots, terwijl het de plaat tegelijkertijd behoedt voor al te veel bombast. Houdt dit alles in dat het geheel uitermate vlot het oor komt binnenwaaien, is de keerzijde van de medaille dat de langspeler ook een eerder vluchtige indruk nalaat.

Heb je te maken met de hardrock light van 'Rainbow Shiner', de powerpop van 'Cosmic Cave' of de balladeachtige afsluiter 'Talk to Me', telkens heb je het gevoel dat de instant aanstekelijkheid gecounterd wordt door een licht gebrek aan body. Waar 'It's Real' en bij uitbreiding het hele concept Ex Hex op een verantwoorde manier garant staat voor good fun, zal het album allicht geen al te memorabele plaats opeisen in de geschiedenis van de rockmuziek.

Ex Hex live aan het werk zien kan binnenkort onder meer in Brussel (31.05, Botanique) en op het Best Kept Secret Festival (01.06, Hilvarenbeek).

Huiskamerconcert Trapper Schoepp in Wevelgem op 01.04.19

Waar houdt Trapper Schoepp zich mee bezig als hij even wat vrije dagen heeft tijdens een drukgevulde Europese tour? Dan bezoekt hij als zelfverklaarde amusement park-afficionado een lokaal pretpark, en trakteert hij vervolgens een handvol gegadigden op een privaat huiskamerconcert.

Bijna drie weken geleden landde de getalenteerde moderne troubadour uit Wisconsin zonder begeleidingsband in Duitsland om solo en akoestisch een hele resem optredens te openen voor Xtra Mile Recordings-labelgenoten Skinny Lister, wat logischerwijze voor een in tijd beperkte set en niet altijd even makkelijke performomstandigheden zorgt. Alvorens het vasteland in te ruilen voor het Verenigd Koninkrijk krijgen enkele gelukkigen echter alsnog de kans om Schoepp in een meer relaxte setting aan het werk te zien ergens tegen de Franse grens in het verre westen van Vlaanderen.

Als Trapper tijdens openingsnummer 'Ballad of Olof Johnson' geconfronteerd wordt met een niet al te stabiele geluidsinstallatie en snel besluit de hele show volledig onversterkt af te werken, krijgt het geheel meteen een nog intiemer annex unieker cachet mee. De betrokkenheid tussen publiek en artiest stijgt nog dat tikkeltje hoger, en je krijgt alle schakeringen van Schoepps kenmerkende stemtimbre in hun volle natuurlijkheid mee. Na het in deze opstelling perfect gedijende 'Ogallala', prijst de Amerikaanse singersongwriter middels de Bob Dylan-samenwerking 'On, Wisconsin' een eerste keer overtuigend nieuwe plaat 'Primetime Illusion' aan.

Schoepp is goed bij stem, speelt accuraat en spitant gitaar, voelt zich duidelijk helemaal in zijn sas, en doorspekt de hele show met talrijke anekdotes. Zo blijkt 'Shakedown' te handelen over de verhoogde militaire activiteit in het Amerikaanse luchtruim tijdens het Trump-tijdperk, en eerste “hit” 'Tracks' over een schoolvriend die zich na het afstuderen buiten de maatschappij besloot te plaatsen. Verder kom je ook te weten dat het nieuwe album in grote mate getriggered werd door de dood van Tom Petty. Schoepps muzikale held krijgt dan ook een gepast eerbetoon in de vorm van een pakkende, ingetogen cover van 'Walls'.

Met nog een The Rolling Stones song ('Dead Flowers') op het menu, put de setopbouw verder zowat evenwichtig uit al Schoepps releases, waarbij ook ep 'Bay Beach Amusement Park' en debuut 'Run, Engine, Run' allerminst uit het oog worden verloren. Voor de finale met ondermeer het opzwepende 'Freight Train' krijgt de artiest extra ondersteuning op drums en saxofoon (de geluidsinstallatie blijkt ook ineens weer te werken) van enkele gastheren. Als kers op de taart volgt hierop als druk gesolliciteerde bis een licht jazzy versie van 'Zippin Pppin', waarmee Trapper Schoepp een even sympathieke als unieke avond, die de aanwezigen zich nog lang als memorabel zullen heugen, besluit.