vrijdag 30 september 2016

Le Butcherettes & The Picturebooks in De Kreun (Kortrijk) op 29.09.16

Een van de spectaculairste en aangrijpendste zaalshows die we vorig jaar mochten aanschouwen was die van Le Butcherettes in Magasin 4, in de directe nasleep van de tragische aanslagen in Parijs. Neem daar nog bij dat het Mexicaans-Amerikaanse trio, dat reeds openlijke steun ontving van grootheden als Henry Rollins, Iggy Pop en de Melvins, onlangs nog de AB aandeed als opener voor At The Drive-In, en je mag het samen met ons vreemd vinden dat de band in onze contreien nog steeds niet op al te veel persaandacht kan rekenen. Niettemin waren de verwachtingen voor hun optreden in De Kreun hooggespannen.


De motor van de voor de ganse Europese tour opgetrommelde support act The Picturebooks is duidelijk Philipp Mirtschink. De door frontman Fynn Claus Grabke op een door een hele batterij effectpedalen aangedreven, akoestische gitaar gespeelde, swampy bluesriffs overstijgen immers hoofdzakelijk het clichématige bij gratie van het strakke, soms naar tribaal neigende, primitieve drumwerk. Op een beperkte drumkit (zonder snare en cimbalen) aangevuld met wat niet alledaagse percussie legt Mirtschink een opzwepende kadans neer, waar de aanwezigen moeiteloos in meegezogen geraken. Hoe meer songs de revue passeren, hoe meer wel opvalt dat Grabke zowel solerend als qua zanglijnen erg veel uit eenzelfde vaatje tapt.

Met een onder meer door 'Burn the Scab' en 'Shave the Pride' opgeluisterde, punkrock-georiënteerde aanhef grijpen Le Butcherettes de zaal vervolgens direct bij het nekvel. Teri Gender Bender strooit kwistig in het rond met vocaal akoestisch gebrachte, vaudevillerige intermezzo's, waardoor deze spilfiguur van meet af aan de aandacht volledig naar zich toe trekt; om die overigens niet meer te lossen gedurende zowat een uur. Aan een stuk door bevlogen, bij momenten bezeten, vertolkt Gender Bender gepassioneerd en theatraal een keur uit de drie op de teller staande langspelers met tevens oog voor het tweetal songs uit hun split-ep met de Melvins.

Nadat ze zich ergens halverwege de set, tijdens 'Dress Off', tussen het publiek begeeft om haar kaki overall uit te trekken, werkt de frontvrouw de rest van de wervelende show af in haar rode 'A Raw Youth'-outfit. Vanaf dat punt evolueert het optreden plotsklaps richting meer dramatische altrock, nog steeds gebracht met een ongeziene overgave, waarbij dreigende slepers als 'Witchless C Spot' moeiteloos hun plaats vinden naast een eerder springerig deuntje zoals 'The Leibniz Language'.

Dat Teri Gender Bender de hele performance lang op het podium de diepste spelonken van haar ziel naar boven brengt, krijgt alsnog een orgelpunt achteraf wanneer ze schijnbaar intuïtief een rondje langs de zaal maakt en uitgebreid de tijd neemt om elke aanwezige toeschouwer, individueel, hartsgrondig en gemeend te omhelzen. Hier staat ze alleszins met stip genoteerd in ons lijstje van interessantste, oprechtste en meest tot de verbeelding sprekende hedendaagse frontfiguren.

https://www.facebook.com/Over-from-underground-1466055173714208/

donderdag 22 september 2016

La Luz & Feels in Het Bos (Antwerpen) op 21.09.16

In de melancholische indiesurf van La Luz vond concertorganisator Hotsjumenas het ideale recept om Het Bos op gepaste wijze de herfst in te leiden. 


Hun recente verhuis naar LA maakte de band rond Shana Cleveland plotsklaps stadsgenoten van Feels met wie ze ook producer Ty Segall delen, en die de eer te beurt valt deze avond op gang te trekken. Terwijl frontvrouw Laena Geronimo & co zich uiteraard hoofdzakelijk concentreren op hun titelloze debuut, weten ze de opbouw nog wat meer body mee te geven door tevens een viertal niet uitgebrachte nummers probleemloos in de set te verwerken. 

Het kwartet schuwt het avontuur niet, grossiert in plotse tempo- en genrewisselingen, en blijft onder leiding van Geronimo, die zich een uiterst begenadigd gitariste toont, desondanks geheel natuurlijk en organisch klinken. Vanaf opener 'Today' neemt Feels je mee op een met de nodige dosis psychedelica overgoten, hectische trip waar een portie lome grunge zomaar naadloos in een snedige lap punkrock kan overgaan, en bewijst zich aldus als een uitstekende zaalopwarmer.

Dat La Luz onlangs hun tweede jaargang in ging van quasi ononderbroken toeren met 'Weirdo Shrine' laat zich vervolgens gehoren in het ultrasoepele samenspel en de loepzuiver uitgevoerde, impressionante backingharmonieën. Toch wat verrassend vat het optreden aan met een integrale uitvoering van dit meest recente album.

Het is niet geheel duidelijk in hoeverre een opstootje met een toeschouwer helemaal aan het begin van de show er een hand in heeft, maar het viertal, Cleveland op kop, laat de luchthartige aanpak die live doorgaans geregeld de kop op steekt, grotendeels achterwege om zowat volledig te focussen op de intense geladenheid van de nummers. Terwijl de onderhuidse spanning daardoor bij momenten haast te snijden is, maakt deze prestatie misschien nog meer dan de plaat duidelijk welk een emotionele kracht aan Clevelands songschrijverij ten grondslag ligt.

Na het albumbesluitende 'True Love Knows' put La Luz met onder meer 'Clear Night Sky', 'Sure as Spring' en 'You Can Never Know' nog even, inclusief een beknopte bisronde, uit ouder materiaal en plaatst zo een exquise kers op de taart.

https://www.facebook.com/Over-from-underground-1466055173714208/



woensdag 14 september 2016

NOTS – 'Cosmetic': lichte accentverschuiving

Op hun tweede langspeler houdt NOTS grotendeels vast aan het beproefde recept van het zowat een jaar oude debuut 'We Are Nots' dat postpunk, no wave en Riot Grrrl-diy succesvol bij elkaar in de pan klutste. Al vallen er wel enkele acccentverschuivingen te bespeuren.


Doordat de nog steeds onconventionele synths iets minder buitensporig in de mix liggen en het viertal uit Memphis ondertussen nog hechter voor de dag komt, wint de neergelegde beweeglijke dynamiek die geregeld de hypnotizerende toer op gaat, aan natuurlijke flair. Dit stelt de dames in staat de catchy hook waar het gros van de nummers aan is opgehangen wat dieper te exploreren en verder uit te werken, onder meer met een heel arsenaal aan nerveuze gitaarpartijen. Opvallendste voorbeelden van deze evolutie zijn het meeslepend dreinende titelnummer en vooral de meer dan zeven minuten lang avontuurlijke paden opzoekende afsluiter 'Entertain Me'.

Of je nu te maken hebt met de snerpende punkrock 'Rat King' dan wel met het op een monotoon groovende baslijn geënte 'Inherently Low', telkens werkt frontvrouw Natalie Hoffmann het geheel even overtuigend af met haar intens gespuide, in flarden gebrachte poëzie. Op die manier betekent het snedige, edgy, bij momenten vervreemdende en absoluut organisch overkomende 'Cosmetic' voor NOTS zeker en vast een stap voorwaarts.

https://www.facebook.com/Over-from-underground-1466055173714208/

zondag 4 september 2016

Mozes and the Firstborn: 'Great Pile of Nothing': grootse terugkeer

Op hun nieuwste ruilt Mozes and the Firstborn de energieke garagepop van hun debuut grotendeels in voor naar de nineties knipogende, melodieuze alternatieve gitaarrock. Goed drie jaar na hun uitmuntende eersteling is 'Great Pile of Nothing' hier echter niet de originele opvolger van. Na rijp beraadt werd zowat anderhalf jaar geleden immers gezamenlijk besloten een volledig ingeblikte tweede langspeler niet op de wereld los te laten. Waar oorzaak en gevolg een beetje door elkaar lopen, stortte deze beslissing frontman Melle Dielesen, met de band in zijn zog, in een diepe gevoelscrisis. Dat Dielesen zijn extensieve donkere periode nu succesvol kanaliseert en in al zijn aspecten ontleedt en analyseert zorgt voor een van emotionaliteit zinderend werkstuk.


Neem daar nog de strakke drums, de aan zich gecontroleerd door elkaar wevende gitaarpartijen opgehangen geluidsmuur, de subtiel verwerkte maar daarom niet minder aanwezige backings en de tegelijkertijd indringende en catchy songschrijverij bij, en je zit met een album dat qua intensiteit en potentie herinneringen aan 'Siamese Dream' oproept. Daarenboven wist Dielesen zijn stembereik nog wat verder open te trekken, en telkens komt hij met zanglijnen op de proppen die volledig de zielsberoerende lading dekken.

Terwijl het Nederlandse viertal vaak de slepende toer opgaat (met als hoogtepunt misschien wel huidige singel 'Crawl'), dit geregeld afwisselt met vinnigere momenten zoals op 'OC DC' en daarnaast enkele ingetogenere rustpunten inlast ('Mayday' en afsluiter 'Cruel Wide World'), vormen de zich episch ontplooiende melodieën in de refreinen een constante. Op die manier trekt het album de op de eerder dit jaar verschenen 'Power Ranger' ep uitgezette lijn overtuigend door, al overvleugelt het resultaat deze overigens ook erg sterke opwarmer, waaruit trouwens de titelsong werd gerecycleerd, vast en zeker als geheel.

'Great Pile of Nothing' betekent voor Mozes and the Firstborn een grootse terugkeer op het voorplan met een op alle vlakken dito album.

Mozes and the Firstborn live aan het werk zien kan dit najaar onder meer in Edam (Singel Festival, 24.09), Utrecht (EKKO, 08.10), Groningen (VERA, 13.10), Maastricht (Muziekgieterij, 15.10), Amsterdam (Bitterzoet, 16.10) en Eindhoven (Effenaar, 21.10).

https://www.facebook.com/Over-from-underground-1466055173714208/