donderdag 25 mei 2017

The Coathangers, The Shivas & Mind Rays tijdens Psych over 9000 (Gent) op 24.05.17

Als de eerste editie van je evenement vlotjes uitverkoopt kan je sowieso van een succes spreken. Dat is precies wat genrefestival Psych over 9000 overkwam, wat in één klap bewijst dat het garagerockfenomeen in België nog steeds alive and kicking is. Verpreid over vier zalen in de nabijheid van de Gentse Vlasmarkt had je de keuze uit maar liefst tien bands uit binnen- en buitenland om daags voor Hemelvaart zelf je eigen avondvullende programma samen te stellen, en dat voor de prijs van slechts twaalf euro in VVK.


Aftrappen doen we in Café Video met Mind Rays dat er meteen de beuk in gooit met het beproefde recept van een ouderwetse punkkadans, schreeuwerige vocalen en vuil in het rond gestrooide gitaarlicks. Reken daar nog de energieke performance van vooral de frontman bij, en je krijgt een erg opzwepende bedoening. Enkele sporadische keren wordt bij wijze van afwisseling en relatieve adempauze gegrepen naar iets postpunkerigere, repetitieve nummers. Ook al raadt de band het publiek aan zich na afloop te reppen richting Trefpunt voor Mountain Bike, begeven wij ons anderwaarts.

Na een korte wandeling gooien The Shivas in het Afsniscafé immers hoge ogen met hun erg retro aanvoelende garagesurf. Door af en toe terug te vallen op een tegelplakkende oldiespopsong plaatst het trio uit Portland zich ergens tussen La Luz en Shannon and the Clams in. Terwijl spilfiguur Jared Molyneux vooral op gitaar uiterst sterk voor de dag komt, valt de solide drumster Kristin Leonard ook nog op door haar welgemikte backings die van een hoog Kim Dealgehalte doordrongen zijn.

In de Trefpuntzaal wordt een dik half uur later van meet af aan duidelijk dat The Coathangers een andere muzikale dynamiek hebben dan bands waar de frontpersoon door de rest in een zetel wordt gezet. Met snedig en soepel gitaarspel neemt speerpunt Julia Kugel op de zinderende opener 'Watch Your Back' immers overtuigend haar groepsgenotes op sleeptouw die zo tot het uiterste worden gedreven om haar bij te benen.

Dat van de recente 'Parasite'-ep enkel het wat ingetogen 'Drifter' de setlist niet haalt, geeft aan dat het drietal uit Atlanta resoluut kiest voor een energieke, dynamische aanpak. Terwijl ook nummers als 'Wipe Out' en 'Perfume' tegelijkertijd heftig en groovy uit de verf komen, wordt de ideale mix van tegendraadse punk en gevoel voor melodie muzikaal misschien nog wel het meest typisch veruitwendigd door 'Down Down.'

Waar Kugels stem zich uitstekend leent voor de meest melodieuze passages in combinatie met behoorlijk wat indringend schrille, hoge uithalen, geeft ze de leadvocalen door aan drumster Stephanie Luke wanneer de song om een wat hesere, robuustere aanpak vraagt. En ergens tijdens het tweede deel van de set wordt het tevens achter de drums een stoelendans als achtereenvolgens Kugel en bassiste Meredith Franco de stokken ter hand nemen. Afsluiter van dienst is 'Squeeki Tiki' waarop ook live de gitaar plaats ruimt voor het piepende hondenspeeltje van op plaat. Dit geeft Kugel meteen ook de ruimte om onvervaard het publiek in te duiken en zo de show tot een spetterend einde te brengen.

https://www.facebook.com/Over-from-underground

dinsdag 23 mei 2017

White Mystery – 'Fuck Your Mouth Shut': energieke, frisse garagerock

De termijn van de belofte die zus Alex en broer Francis Scott White elkaar bij de oprichting van White Mystery maakten om gedurende een decennium geen serieuze relatie aan te gaan teneinde zich volledig op de band te kunnen concentreren annex jaarlijks een release op de wereld los te laten verloopt in 2018. Met het eerste deel daarvan zal het wel snor zitten, aangezien ze er ook dit jaar in slaagden klokvast op twintig april een langspeler op de markt te brengen. 


Naar goede gewoonte staat ook 'Fuck Your Mouth Shut' weer bol van de energieke, frisse, door klassieke rock-'n-roll geïnspireerde garagesongs. In een heldere productie klinkt Alex' gitaarspel, net als haar vocalen, zuiver en krachtig en vormt zo een organische symbiose met de strak jachtig dokkerende drums van Scott.

Flirt het Amerikaanse duo de ene keer met typische rock-'n-roll (bv. 'Played My Hand') om dan weer eerder een rauwe punkrock richting in te slaan (o.a. 'Full of Light'), telkens komen ze, alsof het niets is, uit bij een uiterst aanstekelijke groove en een even catchy zangpartij die nu eens voluit op pop gemodelleerd is zoals (extra in de verf gezet door oldies backings) op 'Bad Neptune' en dan weer bezwerend repetitief uit draait zoals op 'Dream Cum'. En dat geldt zelfs voor het meest opmerkelijke nummer van het album, Scotts Trippy spoken word 'Mars Death Pact' dat – op de “Fuck” door “Fudge” vervangende single-edit van de titelsong na – de plaat afsluit.

Of White Mystery na volgend jaar nog een toekomst heeft, is niet geheel duidelijk. Wel maakt 'Fuck Your Mouth Shut' duidelijk dat er na al die tijd nog steeds geen sleet zit op de exclusieve muzikale samenwerking tussen Alex en Francis White.

https://www.facebook.com/Over-from-underground

donderdag 18 mei 2017

Cherry Glazerr in Botanique (Brussel) op 17.05.17

Na hun passage in Trix de voorbije winter hield Cherry Glazerr in het kader van Les Nuits Botanique dit voorjaar al voor een tweede keer halt in België. Hadden ze in februari nog verzuimd hun uitstekende recente langspeler 'Apocalipstick' mee te zeulen op het vliegtuig, was deze ditmaal (op de vinylversie na) alweer uitverkocht; een bewijs dat het goed loopt voor het kwartet rond de jeugdige Clementine Creevy.


In de sfeervolle Rotonde van de Botanique valt eens te meer op dat de band, feller dan doorgaans het geval is, opmerkelijk uiteenvalt in twee afzonderlijke duo's die elkaar wonderwel aanvullen. Ritmetandem Tabor Allen/Devin O'Brien legt constant een strakke, energieke groove neer en vormt zo een zich bescheiden opstellende, solide ruggengraat die Creevy en toetseniste/backingvocaliste Sasami Ashworth in staat stelt complexloos hun expressieve ding te doen zonder dat ze hun aanstekelijke enthousiasme hoeven te kanaliseren noch ook maar iets aan spontaniteit dienen in te boeten. De twee maken daarvan ook dankbaar gebruik en brengen een onconventionele, dynamische en bij momenten best wel weirde act ten tonele.

Zo komt Creevy, alvorens verschroeiend te openen met 'Sip O' Poison', over de grond als een krab naar de microfoonstandaard gekropen, waarmee ze in één klap haar aanpak typeert. Het hele optreden lang trekt ze gekke bekken, hotst ze wild in het rond en raakt ze verwikkeld in bizarre, humoristische conversaties met Ashworth. Dit staat niet in de weg dat de frontvouw naar voor komt als een uiterst getalenteerde gitariste die a volonté een enorme feeling voor het instrument etaleert. Met een tot de verbeelding sprekend gevoel voor timing wisselt ze moeiteloos af tussen snedige solo's en scheurende akkoorden, terwijl ze tussendoor het geheel geregeld hetzij een welgemikte
reggea lick hetzij een overtuigende triphop feel weet mee te geven.

Waar het begin van de show hoofdzakelijk teert op de meer breekbare en wat lofi-hoekerige songs zoals 'Teenage Girl', gaat de set - met een speciale vermelding voor een op de Melvins-versie geïnspireerde KISS-cover 'Goin' Blind' die uitmondt in een uitgebreid moment interpretatieve dans - hoe langer hoe meer de stevige gitaarrocktour op; denk bijvoorbeeld aan het aan elkaar geplakte grungy duo 'Instagratifiction'/'Apocalipstick'. Op 'Grilled Cheese' wordt nog even wat gas terug genomen om vervolgens af te ronden met vaste afsluiter 'Chewing Cud' dat zowat kan omschreven worden als een wild, gitaarjazzy jamnummer dat een perfect slotakkoord plaatst op het weird wervelende spektakel.

https://www.facebook.com/Over-from-underground

dinsdag 16 mei 2017

The Coathangers – 'Parasite': prima ep

Naar verluidt werd de 'Parasite'-ep getriggerd door de uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen eind vorig jaar. De ziedende old skool punk van de openende titelsong laat er dan ook weinig twijfel over bestaan wat The Coathangers daar dan wel van vinden. Afsluiter 'Drifter' bevindt zich als ingetogen indieballade genregewijs dan weer aan het hele andere uiterste van het spectrum dat het trio uit Atlanta doorgaans bestrijkt.


Op de drie nummers tussenin, inclusief een productioneel iets ruwere herneming van 'Down Down' dat eerder al op de laatste lp 'Nosebleed Weekend' verscheen, krijg je The Coathangers in hun meest typische gedaante te horen. De snedige garagerock die Julia Kugel & co hier brengen klinkt groovy, qua dynamiek geregeld een tikkeltje tegendraads en in zijn geheel te allen tijde meeslepend catchy. Nauwelijks een jaar na hun vorige langspeler levert de band dus alweer een prima werkstuk af.

The Coathangers zakken volgende week af naar Gent voor het Psych over 9000 festival (24.05, Trefpunt). Verder kan je ze binnenkort ook live aan het werk zien in Eindhoven (25.05, Stroomhuis), Rotterdam (26.05, Roodkapje), Amsterdam (27.05, Pacific Park) en Utrecht (28.05 dB's).


dinsdag 9 mei 2017

Warm Soda – 'I Don't Wanna Grow Up': orgelpunt op een filosfisch concept

Als opvolger van Bare Wires gaat Matthew Melton al vanaf 2012 met steeds wisselende bandleden onder de naam Warm Soda op zoek naar de muzikale veruitwendiging van het haast filosofische concept van het meest zuivere gevoel dat de ware liefde teweeg brengt. Naar zijn aanvoelen heeft de sterk geopiniëerde frontman na jarenlange verfijning – vooral dan op het vlak van lyrics, productie en samenspel, vermits het soort songs nauwelijks evolueerde – met 'I Don't Wanna Grow Up' zijn artistieke opzet gerealiseerd en kan deze cyclus bevredigend worden afgesloten. 


Dat hij ondertussen op tour in Nederland zijn vrouw Doris tegenkwam sterkt Melton in de gedachte dat zijn originele uitgangspunt nooit slechts een denkbeeld is geweest en bewijst sowieso dat dit idee geconcretiseerd kan worden. Warm Soda houdt er met deze laatste langspeler dan ook definitief mee op, en in de nabije toekomst verlegt de in Austin gesettelde Amerikaan zijn focus vooral richting Dream Machine, de psychedelische rockband die hij met zijn eega oprichtte en waarvan reeds enkele songs in omloop zijn.

Helemaal volgens verwachting grossiert Warm Soda's zwanenzang muzikaal in frivole, garagepunkerige, behoorlijk glammy en retro powerpop, terwijl Melton naar goede gewoonte
als idioom een woord- en beeldtaal gebruikt die teruggrijpt naar een eeuwige, geïdealiseerde highschool romance uit de jaren 50. De nummers klinken kort, krachtig en catchy en smukken de
typische, wat ingehouden leadvocalen op met aanstekelijke backings. Net zoals op de drie eerste platen springt enkel de afsluiter er qua genre wat tussen uit. Deze keer is die plaats voorbehouden voor de onvervalste tegelplakker 'Angel of Love'.

Zonder echte uitschieters plaatst 'I Don't Wanna Grow Up' een uitstekende kers op de in alle facetten smakelijke Warm Soda-taart, waarvan we de bodem misschien nog wel het lekkerst vinden. Het concept moge dan wel geoptimaliseerd zijn, net door die aanpak van telkens weer naar hetzelfde terug te grijpen, wist debuut 'Someone for You' immers het meest te verrassen, wat niet weg neemt dat de bezetting met de fantastische Texaanse ritmetandem Austin Shockley/Caleb Noah Dawson onze favoriete blijft.