Gezien de flink
toegenomen status en hun binnen handbereik liggende ambitie om van de
muziek te kunnen leven, zien de leden van Priests het (uit respect
voor de diy-gemeenschap) niet langer als gepast hen als een
(post)punkband te omschrijven. Dit neemt nochtans niet weg dat het
gros van de lyriek op 'The Seduction of Kansas' nog steeds
politiek/maatschappelijk getint is en dat in galm gedrenkte drums in
combinatie met de ene keer zweverig begeleidende en dan weer vinnig
al dan niet scheurend uithalende new wave-en punkgitaren voor een
groot stuk de sound bepalen.
Qua
songschrijverij werd het stijlenpakket dan weer wel danig verbreed.
Meest in het oog springend in dit opzicht is misschien wel het
instant aanstekelijke, als eerste single vooruitgeschoven titelnummer
dat drijft op een soort electropopbeat. Terwijl ook het bezwerende
'I'm Clean' en '68 Screen' eerder een (weliswaar tegendraadse)
popgeoriënteerde richting inslaan, het zich beheerst ontplooiende
'Not Perceived' de opbouw en allure van een groots jaren
80-rocknummer in zich heeft en met 'I Dream This Dream in Which My
Body Is My Own' zelfs een spoken wordsong aan bod komt, sluiten onder
meer opener 'Jesus' Son' en het hoekige 'Control Freak' nauwer aan
bij eerder werk. Telkens klinken de vocalen van de hoogtimbrerige
frontvrouw Katie Alice Greer soepel, helder en krachtig.
Na het vertrek
van Taylor Mulitz (om zich helemaal op Flasher te kunnen focussen)
hing het voortbestaan van Priests blijkbaar even aan een zijden
draadje. Met 'The Seduction of Kansas' maakt het (voorlopig) met
gastbassisten werkende trio uit Washington DC echter van de nood een
deugd en grijpen ze de kans aan hun spectrum gevoelig te verbreden.
Het geweer van schouder veranderen hoeft immers niet altijd een
slechte zaak te zijn.
Priests live aan
het werk zien kan binnenkort onder andere in Brussel (20.05,
Botanique) en Amsterdam (25.05, Paradiso), en op het Best Kept Secret
Festival (31.05, Hilvarenbeek).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten