Romano Nervoso – 'The Return of the Rocking Dead': chansongevoelige hardrock

Al is Romano Nervoso altijd een band met een hoge nostalgie-factor geweest, komt dit er de laatste twee platen wel erg dik op te liggen. Het adagium “Sex, drugs, rock n roll & dolce vita” vat – naar hun nummer uit het twee jaar oude 'I Don't Trust Anyody Who Doesn't Like Rock n Roll'– de muziekbeleving van het Italo-Belgische combo nog steeds prima en kernachtig samen.

Waar het de spits afbijtende 'Internet Generation' almeteen van leer trekt tegen de hedendaagse jeugd, snijden de hieropvolgende songs immers voluit het terugkerende “Rock n Roll will never die”-thema aan. Hierbij worden gemeenplaatsen allerminst geschuwd. Zo krijgt in 'Tell Me What Happened to Your Rock'n Roll' een gesettelde jeugdvriend ervan langs, en fantaseert 'We Miss You Jay Reatard' over de streken die de oh-zo-luid-spelende Reatard uithaalt “with Bonham in heaven.” 'Wild Boy' vindt dan weer in Danko Jones een logische partner in crime.

Terwijl labels als glam-, blues- en punkrock heden ten dage natuurlijk niet al te avontuurlijk meer in de oren klinken, bewijst Romano Nervoso ten volle dat dit niet noodzakelijk een bezwaar hoeft te wezen. Het uitgedragen “Wallifornische” volksethos gecombineerd met de wat brute flair van frontman Giacomo Panarisi zorgen ervoor dat het allemaal oprecht en interessant blijft. Daarenboven weet de band in beslissende mate hun chansongevoeligheid, waar afsluitende cover 'Babooshka' openlijk van getuigt, in het geheel te verwerken.

'The Return of the Rocking Dead' mag dan weinig vernieuwing herbergen, het album klinkt wel als een eerlijk, ongekunsteld en instant catchy werkstuk.

Dan Sartain – 'Western Hills': van Elvis tot Morricone

Na zijn, overigens uitermate geslaagde, uitstap richting new wave uit 2016 ('Century Plaza'), trekt hillbillie garagepunk Dan Sartain zich met 'Western Hills' wat meer terug in zijn comfortzone. Deze langspeler herbergt immers een bonte collectie covers in het westerngenre.

De lading die het label dekt valt immers niet makkelijk binnen strikt afgebakende lijnen te definiëren. Vind je een oer-Amerikaanse folktraditional als 'When I Was a Cowboy' aan de ene kant van het spectrum, kom je aan het andere uiterste een jaren 80 nummer van de Britse postpunkers Adam & The Ants ('5 Guns West') tegen, met tussenin een heel arsenaal enorm diverse, aan films ontleende themanummers. Terwijl geregeld de geest van John Wayne rondwaart, maak je ook kennis met de begingeneriek van Clint Eastwoods doorbraakserie, hoor je Elvis zijn bijdrage leveren aan de soundtrack van zijn eigen acteerprestaties, en kan uiteraard ook de invloed van spaghettiwesterns niet ontbreken.

Muzikaal stilistisch uit de diversiteit zich in enkele ballads (onder meer van The King) naast een voor Ricky Nelson geschreven countrysong van Johnny Cash en een resem typische opzwepende cowboynummers zoals 'Rawhide' of heldenepos 'Geronimo'. Een speciale plaats in de hele lappendeken is weerhouden voor Ennio Morricone's orchestrale aanpak die het genre eind jaren 60 nieuw leven in blies.

Om het even welke richting de plaat uitgaat, het lijkt Dan Sartain steevast helemaal op het lijf geschreven. Zijn expressieve vocalen en no nonsense-gitaarspel doen de songs alle eer aan. Met veel eerbied voor de originele versies waarbij geen moeite gespaard wordt de oorspronkelijke backings en geluidseffecten te benaderen (waarom professioneel winkelcentrumslager Sartain in de studio hele lappen vlees tegen de vloer keilde, kan je in de begeleidende documentairefilm bekijken), weet de Amerikaanse zuiderling even makkelijk de melancholie van een verlaten prairie als de epiek van een leven als outlaw of de opjuttende dynamiek van een richting strijdgewoel galloperend paard perfect te vatten.

Dan Sartain brengt, kortom, op indrukwekkende wijze een hedendaagse ode aan een genre waar hij onmiskenaar een grote voeling mee heeft.