Firefang in Café Fatima (Gent) op 17.11.18

Nagenoeg twee jaar geleden nam Firefang, dat je met wat zin voor vereenvoudiging muzikaal kan omschrijven als Mudhoney meets Neil Young, een vliegende start met een goed onthaalde, uitstekende, titelloze debuutlangspeler. Was het de laatste maanden wat windstil geworden rond het trio, kon je ze gisteren toch nog eens live aan het werk zien in het sfeervolle café Fatima in thuisstad Gent.

Met enkele up tempo, scheurende nummers uit hun album (waaronder 'Crazy') vat Firefang de koe meteen snedig bij de horens om even later via het zich plechtstatig ontplooiende 'In a Home' voor het eerst de meer slepende tour op te trekken. Wanneer hij zich niet de longen uit het lijf aan het schreeuwen is, bedient frontman Steven De Poorter zich nog steeds geregeld van een stemvervormende als micro aangesloten ouderwetse telefoon. De onberispelijke, soepel groovende ritmesectie kleeft als een tweede huid op de dynamiek die De Poorter neerlegt in zijn gitaarwerk dat bestaat uit intens geramde akkoorden, steevast functioneel gebruikte solo's, en ingehouden, een uitbarsting anticiperende riedels.

Het hechte duo Bram Dewilde (bas)/Maarten Buyst (drums) laat zich immers nergens uit het lood slaan, zelfs niet wanneer ze voor een flinke uitdaging worden geplaatst. Het typeert de ongedwongen sfeer van de avond dat, blijkbaar improvisatorisch, gekozen wordt een niet echt gerodeerd nummer te brengen. De aanwezigen krijgen met name een eerste glimp aangeboden van het gospelgrungeproject waar de band momenteel aan werkt, via een Amerikaanse traditional die de lading van het label volledig dekt. Meteen hierop volgen een verschroeiende -helemaal in de stijl van het oigineel - Nirvana-cover ('School') en de inmiddels welgekende herneming van Alicia Keys' 'Fallin''.

Verder put de volledige reguliere set uit het debuut. Via onder meer de ziedende protestsong 'Nothing' wordt zo toegewerkt naar een zinderende finale die haar orgelpunt vindt in het zich langzaam richting epische climax ontwikkelende 'I Sing I Sing'. 'Waiting List' wordt deze keer weerhouden voor de bisronde die vervolgens nog een ultieme kers op de taart krijgt middels een energieke cover van 'God' (John Lennon). Firefang stond met dit alles garant voor een bevlogen, energieke en gedreven prestatie die niet alleen aangeeft dat de drietal in staat is zelf een uitmuntende song af te leveren, maar dat ze ook uitvoerend ijzersterk voor de dag weten te komen.

Calvin Johnson – 'A Wonderful Beast': van heupwiegen tot los door het dak gaan

Undergroundveteraan (onder andere frontman van Beat Happening en oprichter/bezieler van K Records) Calvin Johnson zette op vijftienjarige leeftijd zijn eerste stappen in de muziekwereld en is op zijn zesenvijftigste nog steeds niet van plan er de brui aan te geven. Met 'A Wonderful Beast' is deze peetvader van de Olympia-scene inmiddels aan zijn vierde lp onder eigen naam toe.

Hiervoor ging Johnson in zee met Black Key Patrick Carney (als muzikant en als producer), resulterend in een goed gestoffeerde, gevarieerde, dansbare poprockplaat. Mikt een nummer zoals het jazzbluesy, minimalistische 'Are We Ready?' nog op heupwiegen, mag je op vooruitgeschoven single 'Like You Do' al wat heftiger tekeer gaan en kan het dak er helemaal af op de hoekige synthrock van 'Wherefore Art Thou?' of de jaren 80-electro van 'When the Weekend Comes Around'.

Mede door het trio vocale gastbijdragen van popzangeres Michelle Branch klinkt het geheel misschien iets gestroomlijnder dan Calvin Johnsons gewoonte is, al wordt dit ruimschoots gecompenseerd door 's mans kenmerkende, nog steeds ongepolijste, lijzig declameerzingende bariton. Op die manier behoudt de goed in het oor liggende, catchy rock van 'A Wonderful Beast' alsnog een lofi-insteek, en bewijst Johnson ook anno 2018 nog lang niet aan uitbollen toe te zijn.

The Coathangers in Eden (Charleroi) op 09.11.18

Courtney Barnett bezorgde The Coathangers een namiddagslot op het door haar gecureerde Sonic City Festival. Daarnaast vormde Cultureel Centrum Eden in Charleroi het toneel voor hun enige headlining show van de huidige Europese tour op Belgische bodem.

Het garagepunktrio kiest daar resoluut voor een de hele performance aangehouden no-nonsense aanpak en opent stevig met 'Watch Your Back'. Drumster Stephanie Luke dendert voort als een trein, terwijl spilfiguur Julia Kugel schippert tussen scheurende akkoorden en fris surferig materiaal, terwijl bassiste Meredith Franco dan weer de groovende cement tussen deze twee vormt. Op die manier komt eerder popgevoelig werk zoals 'Perfume' en 'Down Down' even goed tot zijn recht als oudere rammelpunksongs genre 'Hurricane' en 'Arthritis Sux'.

De soundman van dienst heeft er duidelijk moeite mee dat de dames de leadvocalen afwisselen en bij momenten zelfs delen, wat leidt tot een wisselvallige geluidsmix. Doordat de nummers van The Coathangers – steevast geënt op een dansbare hook – stuk voor stuk staan als een huis heeft dit nauwelijks invloed op de kwaliteit van het optreden. Anders dan het geval was bij de vorige lente verschenen live-plaat, is het twee jaar oude 'Nosebleed Weekend' – met maar liefst acht nummers – hoofdleverancier van de setopbouw.

Afgesloten wordt ondertussen traditiegetrouw met een expressieve versie van 'Squeeki Tiki' waarbij Kugel de gitaar inruilt voor een piepend hondenspeeltje. Hieraan voorafgaand vonden ook al enkele stoelendansen plaats. Tijdens 'Shut Up' (waar Luke de gitaar omgordt) bewijst Kugel dat aan haar zeker een uiterst verdienstelijke drumster verloren gegaan is, wat iets minder het geval is voor Franco die 'Cheap' charmant naar haar einde laat rammelen.

Na een door een geënthousiasmeerd publiek afgedwongen gebalde bisronde, zit het optreden er vervolgens definitief op. The Coathangers bewezen eens te meer een hechte, energieke, op spelplezier drijvende band te zijn met een enorm arsenaal aan tegelijkertijd aanstekelijke en edgy nummers.

L.A. Witch – 'Octubre': beklemmende garagepsych

Er bestaat voor het in duisternis gehulde L.A. Witch waarschijnlijk geen gepaster moment om een plaat op de markt te brengen dan de periode rond Halloween. Voor 'Octubre' werkte het Californische trio vijf oudere nummers uit die reeds het licht zagen vóór dezen die op de vorig jaar verschenen debuutlangspeler stonden.

Opener 'Haunted' vat aan met een uit de verte aanwaaiende drumbeat die zich samen met een slepende riff algauw ontpopt tot een loomdreigende kadans die geregeld stilvalt om zich daarna weer indringend op gang te trekken. Op gezette tijden komt hier daarenboven een imponerend refrein uit geschoten. Terwijl het hieropvolgende 'Sleep' onder meer middels rond de drums wervelende toetsaanslagen meer schwung meekrijgt, kan je 'BB's Momma' eerder in de altballad-sfeer situeren.

In de lijn van al het voorgaande ligt 'Heart of Darkness', zij het met een hoofdrol voor een aan inktzwarte traditionele folkcountry herinnerende akoestische gitaar die je verbeelding op hol doet slaan aangaande wat zich in de loop der geschiedenis allemaal in Amerikaanse landen en velden afspeelde. Telkens bepalen de huiveringwekkende vocalen van Sade Sanchez, die de groepsnaam alle eer aandoen, voor een groot stuk mee de onheilspellende sfeer. Dit kan dan weer niet gezegd worden van de instrumentale 'Outro' die 'Octubre' etherisch psychedelisch naar haar einde laat kabbelen.

In afwachting van nieuw materiaal vormt deze ep aldus een welgekomen, organische aanvulling op L.A. Witch' eerder verschenen titelloze debuut.

L.A. Witch live aan het werk zien kan binnenkort onder andere in Brussel (AB, 15.11) en Amsterdam (Paradiso, 16.11) als voorprogramma van Uncle Acid and the Deadbeats.