tag:blogger.com,1999:blog-68408876957438400722024-03-05T02:53:50.174-08:00over from undergroundmuzieknieuws, albumreviews & liveverslagenpieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.comBlogger250125tag:blogger.com,1999:blog-6840887695743840072.post-28100284567883541812020-09-03T05:12:00.000-07:002020-09-03T05:12:12.143-07:00King Buzzo with Trevor Dunn – 'Gift of Sacrifice': akoestische gothic sludge<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">In vergelijking
met King Buzzo's zes jaar oude, gebaldere solodebuut 'This Machine
Kills Artists', klinkt 'Gift of Sacrifice' als een zich statig
langzaam – op het ritme van Buzz Osborne's (akoestisch ingespeelde)
sludgy metalriffs - ontplooiend werkstuk. Ingekapseld tussen een
beknopte, chaotisch experimentele aanhef en dito midden- en
sluitstuk bevinden zich twee solide blokken, organisch verschillende
richtingen uitslepend, episch somberend materiaal.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyjOTSj1kjJhdgzKb9NgNQH0aFQuTSbaCT1dp01SiOrfBHEFo2f3rkXxssy7-dqEZhMNhr-eCvXUmvhSpmGRPGC8r9HwdfzH7NzSLYVXCuGSrBl3WU9SMen1ixSX0F7YUGACAAXSr_u08/s1600/cover+king+buzzo+gift+of+sacrifice.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="225" data-original-width="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyjOTSj1kjJhdgzKb9NgNQH0aFQuTSbaCT1dp01SiOrfBHEFo2f3rkXxssy7-dqEZhMNhr-eCvXUmvhSpmGRPGC8r9HwdfzH7NzSLYVXCuGSrBl3WU9SMen1ixSX0F7YUGACAAXSr_u08/s1600/cover+king+buzzo+gift+of+sacrifice.jpg" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Blijven de
gitaarpartijen zwaar, ritmisch steady, basic en voor de doorwinterde
Melvins-fan uitermate herkenbaar, zorgt Fantômas-kompaan Trevor Dunn
op bas geregeld voor een frivolere tegenpartij (bv. 'Mock She' en
'Science in Modern America') in het geheel. Ook wordt door middel van onder meer
ondersteunende strijkers – van weemoedig ('Housing, Luxury,
Energy') tot onheilspellend ('Delayed Clarity') – en licht noisy,
al dan niet lang uitgesponnen outro's gelaagdheid in de (mede door de
theatrale leadvocalen veroorzaakte) van origine gothic sfeerschepping
gebracht.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Terwijl de songs,
albumopbouw en no-nonsense aanpak erg dicht aanleunen bij de manier
van werken bij The Melvins, rechtvaardigt alleen al het afwijken van
de topheavy sound King Buzzo's keuze om 'Gift of Sacrifice' als
solo-project op de markt te brengen.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><img border="0" data-original-height="32" data-original-width="32" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7IJrfJp5GDu5T2wdlyWtDI-mGvo06z0KMrpLOXsjMvBPGpR5aLuw_I2XMcbVEH55-2cB0THNa0g4nJ6JDq0aOS5LxDbrgmH0M1ysD764CCJTeJi9uQFnRBwWBgtase3SleQGImZ50lBQ/s1600/facebook_32.png" /></a></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><br /></a></span></div>
<br />pieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6840887695743840072.post-72112022260139305082020-08-06T06:07:00.000-07:002020-08-07T05:35:24.789-07:00Protomartyr – 'Ultimate Success Today': donker, meeslepend en avontuurlijk<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Alleen al om de
tekst is vooruitgeschoven single 'Processed by the Boys' het meest
mythische nummer op Protomartyrs vijfde lp. Het voorspellende
karakter van de meer dan anderhalf jaar geleden neergepende frases “A
foreign disease, washed upon the beach, a dagger punch from out of
the shadows, a cosmic grieve behind all comprehension” wint in deze
pandemische tijden nog aan kracht door dit te combineren met
verwijzingen naar het huidige klimaat van sociale oproer (“a riot
in the streets”). Lyricist Joe Casey heeft alvast aangegeven dat
deze output enkel het resultaat was van een gedegen overschouwing van
de (toenmalige) werkelijkheid, en pretendeert allerminst over
visionaire gaven te beschikken.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZkfXrqScjC_5-SegS-J6XqYgMooBqaOA1FiUWpMH61VaUGsdvep_3xtzIfaepXmIA0W8B9rqKuiXzgpID6vrJtIePElHWgymCh8S_yRiEkUE-r3cdnwbuPSUFqe8SeQ2I7_msHwULWf0/s1600/cover+protomartyr-ultimate-success-today.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="816" data-original-width="816" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZkfXrqScjC_5-SegS-J6XqYgMooBqaOA1FiUWpMH61VaUGsdvep_3xtzIfaepXmIA0W8B9rqKuiXzgpID6vrJtIePElHWgymCh8S_yRiEkUE-r3cdnwbuPSUFqe8SeQ2I7_msHwULWf0/s320/cover+protomartyr-ultimate-success-today.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Niettemin is dit
nummer ook exemplarisch voor de manier waarop Casey – die de ene
keer klinkt als een fatalistische observator om dan weer naar voren
komen als verbeten aanklager of in totale wanhoop woest in het ijle
te schreeuwen – als een soort tweede huid kleeft op het sowieso al
behoorlijk dramatisch verhalende instrumentarium waar hij een (al dan
niet cryptische) concrete inhoud aan verleent. Voel je zelfs op de
meest ingetogen muzikale momenten de sluimerende spanning van een
vulkaan in rust, kunnen de door Greg Ahee's nu eens onheilspellende
dan weer maniacaal uithalende gitaarpartijen gedragen erupties zowel
in de opbouw aangekondigd opduiken als onverhoeks toeslaan.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Terwijl de in
groovy golven dreunende drums even makkelijk het voortouw kunnen
nemen, als zich in een ondersteunende rol weten te schikken, beheerst
het kwartet uit Detroit de kunst een organisch evoluerend geheel neer
te zetten als geen ander, wat de deur naar onvoorspelbare
songstructuren helemaal open zet. Neem bijvoorbeeld 'June 21' dat
vocaal aanvangt met een gastbijdrage van Nandi Rose Plunkett (Half
Waif). Wanneer vervolgens Casey de strofe overneemt anticipeer je op
een duet dat er uiteindelijk niet komt, vermits Plunketts rol zich
van dan af beperkt tot backings. Wars van een al te ordentelijke
strofe-refrein-strofe-opbouw weet Protomartyr in een hooky en
meeslepend meanderend web veertig minuten lang de focus van de
luisteraar te behouden.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Mede door de
toevoeging van enkele subtiele saxofoon- en celloklanken, levert
Protomartyr op die manier alweer een donker sfeervol en indringend
meesterwerk af. Volgens Joe Casey vormt 'Ultimate Success Today'
overigens thematisch en stilistisch een soort synthese van en
slotakkoord aan het eerste decennium van de band. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><br /></a></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><img alt="https://www.facebook.com/overfromunderground/" border="0" data-original-height="32" data-original-width="32" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlk_0nqgTQpMPWLp5zjGtbEY3PsQtibrDf47hk_Mo8x-bddPrh2KU7XQrY3TBMy2_bBV4EIhXbKYC8cYf20kwGHz9SSimUp9mmynjJWLe7DK39t4U9gOS4GUwUyeshNzrsFzSEjHvRdAo/s1600/facebook_32.png" /></a></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<br />pieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6840887695743840072.post-7804082125500293032020-07-21T09:31:00.000-07:002020-07-23T12:23:59.225-07:00De teloorgang van Burger Records?<br />
<b>Update 23/07: Ondertussen lijkt de teloorgang een feit en Burger Records helemaal opgedoekt.</b><br />
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;">Goed
zeven jaar geleden gaf Together Pangea's William Keegan in een
toenmalige <a href="https://schedule.sxsw.com/2014/2014/events/event_MS26280">promotekst</a> al aan dat de garagerockscene niet echt
uitblonk in vrouwvriendelijkheid: </span></span><span style="color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;">“</span></span><span style="color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">We
think less and less about how we fit into this garage punk scene that
we never even technically felt a part of. We just kinda get lumped
into that. I’m not really stoked on what a lot of those bands are
saying, there’s a lot of misogyny and stuff I’m not into.”</span></span></span></span></span><span style="color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;">
</span></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: small;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><br /></span></span></span></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHVUM-ucJXsbA9sxwqMGbqmNXcTa21C3lAbZTKGuP4KVqVapsrxBHwm9Au8dElOG7H7UNta9JZnQfuKpexLpCEFSsq3TcrFH6jp0JgcF72E4O786RbP6jPyhbeDacXbeIW8fEOX_rLTBc/s1600/burger-records-logo_1290_1018.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1018" data-original-width="1290" height="252" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHVUM-ucJXsbA9sxwqMGbqmNXcTa21C3lAbZTKGuP4KVqVapsrxBHwm9Au8dElOG7H7UNta9JZnQfuKpexLpCEFSsq3TcrFH6jp0JgcF72E4O786RbP6jPyhbeDacXbeIW8fEOX_rLTBc/s320/burger-records-logo_1290_1018.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;">Welke
immense proporties het aangekaarte probleem aannam en -neemt begint
pas sinds zowat een week exponentieel boven water te komen. Nadat
Clementine Creevy (Cherry Glazerr) in steun van een andere misbruikhistorie haar
ervaring op <a href="https://www.instagram.com/p/CCqb8P3FJb5/">Instagram</a> deelde over de relatie die ze als
veertienjarige aanging met de volwassen bassist van Burger
Records-band Undertones, kwam het gerennomeerde garagelabel via
talrijke soortgelijke (met beschuldigingen richting zelfde stal)
bekentenissen in sneltempo onder vuur te liggen als
verantwoordelijken voor het creëren van een roofdieromgeving en
zelfs verkrachtingscultuur.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="color: black;"><span style="font-size: small;">Burger
Records zag zich dan ook genoodzaakt zich te excuseren en verdere
actie te ondernemen. Geven ze op Facebook zelf enkele namen van
beschuldigden prijs (</span></span><span style="color: black;"><span style="font-size: small;">“</span></span><span style="color: black;"><span style="font-size: small;"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">It's
Part Time, Phil from Love Cop and probably more to come.”), w</span></span></span></span><span style="color: black;"><span style="font-size: small;">orden
in <a href="https://www.instagram.com/lured_by_burger_records/?fbclid=IwAR2XJ_OrIaaXTB0sQeuwvwy1t-3sGHwHOGTYV6n-4BrW4rRoozVFrlxNuxg">online getuigenissen</a> ook The Growlers, Audacity, Cosmonauts en The
Black Lips (terugkerend) genoemd. Daarenboven komen in enkele
verhalen ook </span></span><span style="color: black;">oprichters Sean
Bohrman en (directeur) Lee Rickard in opspraak. Beiden zetten alvast
met onmiddellijke ingang een stap opzij in het organigram van het
label. Andere maatregelen in een poging het bedrijf te redden zijn
onder andere een naamsverandering naar BRGR RECS, de oprichting van
een exclusief vrouwelijk sublabel BRGRRRL en de toevoeging van een
ethische code aan de in de toekomst schriftelijk opgestelde
contracten.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;">Het
zal ons benieuwen hoe dit allemaal verder evolueert en zeker ook of
het als headliner geboekte Bikini Kill volgend jaar überhaupt zal
opdagen op het Burger Boogaloo-festival.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><br /></a></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><img alt="https://www.facebook.com/overfromunderground/" border="0" data-original-height="32" data-original-width="32" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJpHIAvPIYvWmLxRLMYcxs_r18kT0Rq8K0FJwfvr7CqSmsGvSZMjnciz1SOBQ2Rgk40WGRxWDJfEF-CRn7X9qVA1ejR4E5BYJCINMns57X_diWmCrx5axiuZowmWohrybF2cpynwxOAKk/s1600/facebook_32.png" /></a></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><br /></span></span></div>
<br />pieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6840887695743840072.post-10956350830080774272020-06-11T03:00:00.000-07:002020-06-11T03:00:07.460-07:00Thao & The Get Down Stay Down – 'Temple': gevarieerde ritmes en verrassende zanglijnen<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Met 'Temple'
leveren Thao & the Get Down Stay Down alreeds voor de vijfde maal
in een tijdsspanne meer dan een decennium een erg ritmische en goed
uitgewerkte indieplaat af. Qua kadans komt het geheel dit keer heel
wat complexer en gevarieerder voor de dag dan de typische, kinderlijk
tribale stempel die producer Merrill Garbus vier jaar geleden op
voorganger 'A Man Alive' drukte. </span>
<br />
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3Zhdf7I1DY2_lrH9t1E8oilsT-94GK-mvE5kyRucyA7uYpqsWlpMYmWe-WMO-1_F72izBRDmnyY8AjmDmM6cXgo9X7PxcHvE0d0WTcPsBtmXitL6jKEcQqyedrlbCClfQfFL5Q7uRW7c/s1600/cover+thao+temple.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="800" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3Zhdf7I1DY2_lrH9t1E8oilsT-94GK-mvE5kyRucyA7uYpqsWlpMYmWe-WMO-1_F72izBRDmnyY8AjmDmM6cXgo9X7PxcHvE0d0WTcPsBtmXitL6jKEcQqyedrlbCClfQfFL5Q7uRW7c/s320/cover+thao+temple.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Zo kom je naast
je gewone, steady ondersteunende lofi-rocktempo onder meer ook jazzy
shuffles, trip- en hiphopbeats, etherisch drijvende synthklanken en
dansbare discogrooves tegen als basis. Terwijl gitaren en keyboards
het geheel inkleuren, vormt deze dynamische ritmiek de ruggegraat
waaraan een hele ribbenkast frisse, vaak verrassende zanglijnen zijn
opgehangen.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Met haar heldere,
soepele, licht melancholische stem weeft spilfiguur Thao Nguyen
immers een delicaat en catchy klankentapijt waarbij de meeslepende
vocale partijen elkaar evengoed de ene keer kunnen ondersteunen en
aanvullen als de andere keer dan weer bazingagewijs vanachter de
schouder opduiken of zelfs ronduit tegen elkaar botsen. Binnen ruim
uitgezette lijnen van het indiegenre herbergt de plaat heel wat
tempo- en stijlwisselingen gaande van de zweverige sleper 'Disclaim'
en de dreampop op 'Marauders' over de frisse alternatieve rocker 'How
Could I' tot de quasi-rap van 'Phenom'. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Zonder al te veel
aan de altijd al uitmuntende songschrijverij te sleutelen, hebben
Thao & The Get Down Stay Down hun sound sinds langspeeldebuut 'We
Brave Bee Stings and All' gevoelig gemoderniseerd doorheen de jaren,
met 'Temple' als (voorlopig) culminatiepunt. Het album is een
hedendaags geproducet, meeslepend, avontuurlijk gevarieerd en
indringend werkstuk.</span><br />
<span style="color: black;"><br /></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><img border="0" data-original-height="32" data-original-width="32" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmmlAwksJBbSjVzjzPGKnYj0lYtaoD4YBfD40lJTxFA7fB_JrpDmvZpmsAKuSsTeKyiNkv1t3fy5mDRJkEIgV25flILyk2dkLzt6fkBhKi7lVgGwKrp-ABehUU07eqhWDvwZ46IxRYcYI/s1600/facebook_32.png" /></a></div>
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<br />pieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6840887695743840072.post-35911812678913041002020-05-21T07:44:00.000-07:002020-07-07T14:21:04.451-07:00Mark Lanegan – 'Straight Songs of Sorrow': titel dekt de lading<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Toen Mark Lanegan
voor Pomona's 'Sleevenotes'-reeks gevraagd werd wat favoriete songs
uit zijn lijvige back catalogue te lichten en beknopt duiding te geven
bij de lyrics ervan, zette dit heel wat sluizen open. Niet alleen
ligt hier de directe oorzaak voor z'n zopas verschenen memoires 'Sing
Backwards and Weep', maar deze gaven op hun beurt weer rechtstreeks
aanleiding tot nieuwe plaat 'Straight Songs of Sorrow'. Leverde dit
alles als pittig toemaatje daarenboven nog wat online gekibbel met
vroegere Screaming Trees-bandleden en een hernieuwde vete met Liam
Galagher op, bleek het therapeutische verwerkingseffect van het
herbeleven van zijn donkere verleden - naar eigen zeggen – volledig
uit.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgklW9DYit_z1IymqaeQInATNK_MarhQDnRtEJNEU46UikAUJLc9eMECBLaqV8z0SX7Z2QiPIf3ws9mg5umGfYHgP25wfiDuQ4vLY80l5Ns8pIMfePK_85r7l8pRczV5QkCdbHSuPdwNN0/s1600/cover+Lanegan-straight-songs-of-sorrow-scaled-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1000" data-original-width="1000" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgklW9DYit_z1IymqaeQInATNK_MarhQDnRtEJNEU46UikAUJLc9eMECBLaqV8z0SX7Z2QiPIf3ws9mg5umGfYHgP25wfiDuQ4vLY80l5Ns8pIMfePK_85r7l8pRczV5QkCdbHSuPdwNN0/s320/cover+Lanegan-straight-songs-of-sorrow-scaled-1.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">In de op
hectische percussie drijvende opener 'I Wouldn't Want to Say'
bevestigt de doorleefde grunge-survivor zich dan ook meteen als
onvervalst poète maudit (“I will bring bad luck and misery to
you”). Een uur lang bezingt Lanegan vervolgens vanuit de diepste
krochten van de herinnering zijn nimmer tot vreugde uitnodigende,
talrijke confrontaties met Eros en Thanatos waardoor de plaat
thematisch baadt in de van oudsher krachtigste topics denkbaar. De
toon is van een aard die de albumtitel helemaal rechtvaardigt.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Terwijl een
heleboel gastmuzikanten hun medewerking verlenen aan de lp, merk je
dat het om een soloproject gaat aan de afwezigheid van (de met band
geregeld opduikende) riffgeoriënteerde rock. Wel present tekenen
akoestisch gebrachte, melancholisch folk ('Apples from a Tree') en
Alain Johannes' typische interpretatie van jaren 80- electronische
poprock ('Internal Hourglass Discussion'), uiteraard inclusief
allerlei overlappingen tussen de genres. Beste voorbeeld van een
uiterst geslaagde crossover vormt 'At Zero below' waar de
huiveringwekkende, mechanische duisternis aangedikt wordt door een
aantal ingenieus ineengevlochten, aan traditionele country
herinnerende vioolpartijen van Warren Ellis. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Trage slepende
nummers staan in een natuurlijk overkomende afwisseling met vinniger
groovend werk, en kale producties alterneren organisch met meer
uitgewerkt materiaal, waarvoor een keur aan bevriende muzikanten
onder meer strijkers, piano en extra vocalen toeleverde. Zijn deze
laatsten doorgaans backings, leent zowel echtgenote Shelley Brien als
Simon Bonney (van de Australische rockgroep Crime & the City
Solution) respectievelijk haar/zijn stem voor een heus duet.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Dit alles maakt
'Straight Songs of Sorrow' tot een beklijvend, donker en authentiek
magnum opus dat onmiskenbaar altijd een speciale plaats in Mark
Lanegans uitgebreide oeuvre zal blijven innemen.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><br />
</a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><img alt="https://www.facebook.com/overfromunderground/" border="0" data-original-height="32" data-original-width="32" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiG8m2dniDX9LukYUBmQTk6OgxjALcXFDr2p2VfRpvtjjMFV0Uu6pCg6K9VeczcUKH7NTaW80gnNSUPDmDIlE5tgt61DnMAWKK7N6fVtMpwNDZf2Mh6EcFF0oCgVWsHisZN3rgRL4LF1lM/s1600/facebook_32.png" /></a></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<br />pieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6840887695743840072.post-74868442902565672372020-04-28T08:47:00.000-07:002020-04-28T08:47:43.190-07:00Romano Nervoso – 'The Return of the Rocking Dead': chansongevoelige hardrock<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Al is Romano
Nervoso altijd een band met een hoge nostalgie-factor
geweest, komt dit er de laatste twee platen wel erg dik op te liggen.
Het adagium “Sex, drugs, rock n roll & dolce vita” vat –
naar hun nummer uit het twee jaar oude 'I Don't Trust Anyody Who
Doesn't Like Rock n Roll'– de muziekbeleving van het
Italo-Belgische combo nog steeds prima en kernachtig samen. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiV9Nf_IQC4wdZ9dJPCnyOanid6TnhHNOKVErIPet1-DLgDzm4cyjzAmQSKiYY5KdHhsKQseM_ndcPynuCcHxykN6gagQ7OOCxBWzw_0akgX_mM9EeLgN5Zev_hemiZfCZSJ9BG6MAAOLM/s1600/cover+romano+nervoso+rocking+dead.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="465" data-original-width="464" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiV9Nf_IQC4wdZ9dJPCnyOanid6TnhHNOKVErIPet1-DLgDzm4cyjzAmQSKiYY5KdHhsKQseM_ndcPynuCcHxykN6gagQ7OOCxBWzw_0akgX_mM9EeLgN5Zev_hemiZfCZSJ9BG6MAAOLM/s320/cover+romano+nervoso+rocking+dead.jpg" width="319" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Waar het de spits
afbijtende 'Internet Generation' almeteen van leer trekt tegen de
hedendaagse jeugd, snijden de hieropvolgende songs immers voluit het
terugkerende “Rock n Roll will never die”-thema aan. Hierbij
worden gemeenplaatsen allerminst geschuwd. Zo krijgt in 'Tell Me What
Happened to Your Rock'n Roll' een gesettelde jeugdvriend ervan langs,
en fantaseert 'We Miss You Jay Reatard' over de streken die de
oh-zo-luid-spelende Reatard uithaalt “with Bonham in heaven.”
'Wild Boy' vindt dan weer in Danko Jones een logische partner in
crime.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Terwijl labels
als glam-, blues- en punkrock heden ten dage natuurlijk niet al te
avontuurlijk meer in de oren klinken, bewijst Romano Nervoso ten
volle dat dit niet noodzakelijk een bezwaar hoeft te wezen. Het
uitgedragen “Wallifornische” volksethos gecombineerd met de wat
brute flair van frontman Giacomo Panarisi zorgen ervoor dat het
allemaal oprecht en interessant blijft. Daarenboven weet de band in
beslissende mate hun chansongevoeligheid, waar afsluitende cover
'Babooshka' openlijk van getuigt, in het geheel te verwerken.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">'The Return of
the Rocking Dead' mag dan weinig vernieuwing herbergen, het album
klinkt wel als een eerlijk, ongekunsteld en instant catchy werkstuk.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGSApglJ7_XVaRynhSr7UW6U4fIDRnvG3VgnA7wFdmSb3xUlVjx5qQWk82_qX5ZVj2FRr461D4toxQk4PznbLyWbztycJx3WJXXfo71QPmYV423GYKvFIvfVnt9mOqfqwIlZRvXA5qstA/s1600/facebook_32.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="32" data-original-width="32" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGSApglJ7_XVaRynhSr7UW6U4fIDRnvG3VgnA7wFdmSb3xUlVjx5qQWk82_qX5ZVj2FRr461D4toxQk4PznbLyWbztycJx3WJXXfo71QPmYV423GYKvFIvfVnt9mOqfqwIlZRvXA5qstA/s1600/facebook_32.png" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<br />pieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6840887695743840072.post-80670608728214805052020-04-15T05:14:00.000-07:002020-04-15T07:15:49.347-07:00Dan Sartain – 'Western Hills': van Elvis tot Morricone <br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Na zijn,
overigens uitermate geslaagde, uitstap richting new wave uit 2016
('Century Plaza'), trekt hillbillie garagepunk Dan Sartain zich met
'Western Hills' wat meer terug in zijn comfortzone. Deze langspeler
herbergt immers een bonte collectie covers in het westerngenre.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjezNDP36ITYDd0gfVbJgt5BjaU7I2yg1xMw-xx7vhkK81__icksISX7zu-E52P3U4BuKt6aMougzBqEd-mIVd6CQr6vUhN4MMQp8ds8B0mYpYlGZGHB-MgpwsAZ2cc-1GsUXLeo6OJYXY/s1600/cover+dan+sartain+western+hills.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="350" data-original-width="350" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjezNDP36ITYDd0gfVbJgt5BjaU7I2yg1xMw-xx7vhkK81__icksISX7zu-E52P3U4BuKt6aMougzBqEd-mIVd6CQr6vUhN4MMQp8ds8B0mYpYlGZGHB-MgpwsAZ2cc-1GsUXLeo6OJYXY/s320/cover+dan+sartain+western+hills.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">De lading die het
label dekt valt immers niet makkelijk binnen strikt afgebakende
lijnen te definiëren. Vind je een oer-Amerikaanse folktraditional
als 'When I Was a Cowboy' aan de ene kant van het spectrum, kom je
aan het andere uiterste een jaren 80 nummer van de Britse postpunkers
Adam & The Ants ('5 Guns West') tegen, met tussenin een heel
arsenaal enorm diverse, aan films ontleende themanummers. Terwijl
geregeld de geest van John Wayne rondwaart, maak je ook kennis met de
begingeneriek van Clint Eastwoods doorbraakserie, hoor je Elvis zijn
bijdrage leveren aan de soundtrack van zijn eigen acteerprestaties,
en kan uiteraard ook de invloed van spaghettiwesterns niet ontbreken.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Muzikaal
stilistisch uit de diversiteit zich in enkele ballads (onder meer van
The King) naast een voor Ricky Nelson geschreven countrysong van
Johnny Cash en een resem typische opzwepende cowboynummers zoals
'Rawhide' of heldenepos 'Geronimo'. Een speciale plaats in de hele
lappendeken is weerhouden voor Ennio Morricone's orchestrale aanpak
die het genre eind jaren 60 nieuw leven in blies.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Om het even welke
richting de plaat uitgaat, het lijkt Dan Sartain steevast helemaal op
het lijf geschreven. Zijn expressieve vocalen en no
nonsense-gitaarspel doen de songs alle eer aan. Met veel eerbied voor
de originele versies waarbij geen moeite gespaard wordt de
oorspronkelijke backings en geluidseffecten te benaderen (waarom
professioneel winkelcentrumslager Sartain in de studio hele lappen
vlees tegen de vloer keilde, kan je in de begeleidende
documentairefilm bekijken), weet de Amerikaanse zuiderling even
makkelijk de melancholie van een verlaten prairie als de epiek van
een leven als outlaw of de opjuttende dynamiek van een richting
strijdgewoel galloperend paard perfect te vatten.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Dan Sartain
brengt, kortom, op indrukwekkende wijze een hedendaagse ode aan een
genre waar hij onmiskenaar een grote voeling mee heeft.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><br /></a></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><img alt="https://www.facebook.com/overfromunderground/" border="0" data-original-height="32" data-original-width="32" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_IrE5K7rW4dM8xWjwQorwx2TKn1OPTlCwVy0IvEXTrD_Xrys9b2dB3jM1EY46pdsA1GbVSq_6f2R0caqP0OiAKKCnspasYdFpQhQlvhmyjcCzXecv-N2EjwDdu_06qhwu3Dr2cEM38Q4/s1600/facebook_32.png" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<br />pieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6840887695743840072.post-76207909031014255982020-03-28T13:48:00.000-07:002020-03-28T14:28:16.247-07:00Porridge Radio – 'Every Bad': meeslepende, popgevoelige indierock<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Tenzij Corona nog
lang roet in het eten blijft gooien, staat de deur naar een groot
publiek wagenwijd open voor het door de Britse pers flink gesteunde
Porridge Radio. De popgevoelige indierock op hun tweede langspeler
'Every Bad' koppelt immers moeiteloos diepgang en inhoud aan
aanstekelijkheid.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbrbSoIG5YVCwyhjDfIB2dAcVk_2AE2imMvIdIl1uSxYjSu0UeSXtF12_DmlEfNWH2LtfeSbfYlrHzjBkg__GKTZh3yE65kd5x1vBWsI34Bq_4P2W-P2bIugjEjP5EYgSOzDtwNMyolEw/s1600/cover+porridge+radio.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="225" data-original-width="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbrbSoIG5YVCwyhjDfIB2dAcVk_2AE2imMvIdIl1uSxYjSu0UeSXtF12_DmlEfNWH2LtfeSbfYlrHzjBkg__GKTZh3yE65kd5x1vBWsI34Bq_4P2W-P2bIugjEjP5EYgSOzDtwNMyolEw/s1600/cover+porridge+radio.jpg" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Frontvrouw Dana
Margolin bepaalt met haar emotioneel geladen vocalen – die vanuit
het niets van melancholisch, berustend of afstandelijk lijzig
plotsklaps richting episch huilend of zelfs regelrecht hysterisch
kunnen schieten – en levendige, functionele gitaarspel de toon en
dynamiek van de plaat. Om het even of ze nu aan het dreampoppen ('Pop
Song'), grooveboppen ('Give/Take') of noiserocken ('Sweet') slaagt,
volgt de soepele, heldere en beheerste ritmesectie haar in elke
schakering, aldus voor een solide ruggesteun zorgend. Samen met de
toetsen (die de ene keer een louter sfeerscheppende functie
uitoefenen en de andere keer even makkelijk een catchy hook of extra
melodie neerleggen) en een sporadische strijker krijg je op die
manier een goed in het oor liggende totaalsound te horen. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Dat het uit
Brighton afkomstige kwartet in refreinen vaak gebruik maakt van lang
aangehouden, repetitieve frases laat ruimte voor een kundig geweven,
gevarieerd spel met backings die zowel ondersteunend kunnen zijn, als
in tegenmelodie of een canon geplaatst kunnen worden. Alles samen
genomen levert dit een heel aantal pareltjes in songschrijverij op
(zoals 'Long' en 'Nephews') die zich vlot kunnen meten met het beste
dat pakweg Mercury Rev en Snow Patrol te bieden hebben. Een aanzet
naar een avontuurlijk einde vormt het walsend naar een hypnotische
climax aanzwengelende 'Circling', waarna het bij het door autotune
gedomineerde '(Something)' helemaal trippy wordt, een lijn die
Porridge Radio op het afsluitende 'Homecoming Song' verder
doorgetrekt. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">In zijn geheel is
'Every Bad' een meeslepende, grootse altrockplaat resulterend uit een
vruchtbare symbiose van postpunk, jaren 90-rock en melancholische
pop. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><br /></a></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><img alt="https://www.facebook.com/overfromunderground/" border="0" data-original-height="32" data-original-width="32" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZnAwOflJowOwv2bXPE7dcT3oEcMsw-pEFg_ZPuYrwZ-qmqGuaKDVLbue5WH3MVg9K5H32WdZVD6KN9pad7erL4aq467iNxrY7LPyFV1NVFRkyGp8B2hCkSDqgKpM9zMEWISLAmOSG5Wg/s1600/facebook_32.png" /></a></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<br />pieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6840887695743840072.post-78770282971940228422020-02-29T05:58:00.000-08:002020-02-29T05:58:35.407-08:00Le Butcherettes – 'Don't Bleed': van lofi naar electropop<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Doorheen de jaren
heeft electronica een steeds groter wordende invloed uitgeoefend op
de sound en stijl van Le Butcherettes, wat een (voorlopig)
culminatiepunt vindt in de zeven nummers tellende, minder dan twintig
minuten durende 'Don't Bleed'-ep waarop eigenlijk nauwelijks nog
sprake is van gitaarrock.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgk-xz4zi42GSPM08YTS0jp16_FQpaAjJj4yRsaSWf3LpglLfT8EvljyBN34HfuHInKfVrdkISYl8d53cgrAuMqLM64ALmYcv2Sg0ykAbvtzoBCGbbKP4mRWKdtVZWje7glUpNydzrmrLw/s1600/cover+le+butcherettes+don%2527t+bleed.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="370" data-original-width="370" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgk-xz4zi42GSPM08YTS0jp16_FQpaAjJj4yRsaSWf3LpglLfT8EvljyBN34HfuHInKfVrdkISYl8d53cgrAuMqLM64ALmYcv2Sg0ykAbvtzoBCGbbKP4mRWKdtVZWje7glUpNydzrmrLw/s320/cover+le+butcherettes+don%2527t+bleed.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Terwijl opener
'Wounds Belong to Me' een erg minimalistische, uiterst lofi opgenomen
folky song is, neigen het vinnige 'Out for You' en het loomgroovende
'Don't Bleed, You're In the Middle of the Forest' nog naar
electrorock. Vervolgens evolueert de plaat stilistisch (via een soort
jaren 80-clubmuziek tussenhalte) in sneltempo richting onversneden
hedendaagse pop. Waar 'Love Someone' toewerkt naar een melodieus
refrein, eindigt de ep dreigend en donker sfeervolle met het aan een
duistere, slepend trage beat opgehangen, bezwerende 'Boom'.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Op 'Don't Bleed'
verkennen Teri Gender Bender en de haren met andere woorden steeds
meer nieuw terrein waarbij de gitaar uiteindelijk helemaal wordt
ingeruild voor de laptop.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><img border="0" data-original-height="32" data-original-width="32" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuwp0xhIkxJAYm03CL_Lu544rx1vAhfkJB81SDOf8Se2FIVOgFdiZYLxqByi_KWJvepDBztGOpOAMIHWqoQH1MKJQqzU1wLUzr-2gwioUlVpHh-kru-TLcX-5EX43Vqr5ySAn2CmWK5HQ/s1600/facebook_32.png" /></a></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<br />pieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6840887695743840072.post-78790954698068773972020-02-22T11:24:00.000-08:002020-02-22T11:24:18.215-08:00Sleater-Kinney in Botanique (Brussel) op 21.02.20<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Om maar met de
deur in huis te vallen, krijg je meteen een dubbele “Ja” als
antwoord op de twee hamvragen “Wordt Janet Weiss gemist?” en
“Staat Sleater-Kinney er nog steeds als groep?” Terwijl je moet
toegeven dat de oudere nummers een tikkeltje van de punch van weleer
verloren, kan je er anderzijds ook niet naast kijken dat
Sleater-Kinney ondertussen een ander soort band is geworden die daar
ook niet noodzakelijk meer op mikt.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGPRynrZ0HG9xEig1dGny12yCH1-DIflMxF_F_HOZJ2Id1PxBcjH6qUjepFItNczHMXqHvJlOXAWfbBhz44RFxpNBxZ9h_59I92aRZvigyZGehJ2_8e6sIM1gGi7tUmYsR7aqWq8bo8m8/s1600/sleater-kinney+bota.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGPRynrZ0HG9xEig1dGny12yCH1-DIflMxF_F_HOZJ2Id1PxBcjH6qUjepFItNczHMXqHvJlOXAWfbBhz44RFxpNBxZ9h_59I92aRZvigyZGehJ2_8e6sIM1gGi7tUmYsR7aqWq8bo8m8/s320/sleater-kinney+bota.JPG" width="240" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Het openende
post-reunie trio 'The Center Won't Hold', 'Hurry on Home' en 'Price
Tag', waartijdens Carrie Brownstein zich met haar visuele
performance, expressief gebrachte zangprestaties en soepele,
vloeiende gitaarspel opwerpt als zwaartepunt van het kwintet, maken
dit al snel duidelijk. Songstructuren, het galmende, van synths
voorzien geluid en de eighties geïnspireerde lichtshow laten het
geheel aanschurken tegen een soort industrial new wave. Waar de
totaalsound (ondanks dat de derde gitaar en keyoard vaak verdwijnen
tijdens oud materiaal) hier constant in min of meerdere mate door
beïnvloed blijft, treedt Corin Tucker via onder meer 'Jumpers'
steeds feller op de voorgrond.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">In een strakke,
vloeiende, van veel vaart voorziene uitvoering, wisselen recent en
klassiek materiaal elkaar in sneltempo af. Brownstein gaat tekeer op
haar gitaar alsof haar leven ervan afhangt, en Tucker haalt geregeld
de zo typerende oerschreeuw naar boven. Na goed 75 minuten bereikt de
reguliere set zo een culminatiepunt in het afsluitende 'Entertain'.
Als eerste bisnummer krijgt de ingetogen ballad 'Broken' een
passende, enkel uit piano en zang bestaande podiumversie mee. Weer op
volle getalsterkte, wordt de gashendel vervolgens nog een tiental
minuten weer helemaal opengedraaid om definitief te eindigen met het
ouderwets altrockende 'Dig Me Out'.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Het optreden in
een uitverkochte Orangerie van de Botanique bewees dat het vernieuwde
Sleater-Kinney nog steeds een ijzersterke liveband is, die weliswaar
het roer onlangs drastisch omgooide. Een waardeoordeel hangt dan ook
af van ieders persoonlijke smaak.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><br /></a></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><img alt="https://www.facebook.com/overfromunderground/" border="0" data-original-height="32" data-original-width="32" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihtWZZlp7xrwviwx3KJQ6TuE3Jl5r1BOTyYuTksHm4tUt3b4Q6a3AWideMlyxhCNmBCcneD3uvkEQjMGBcShu3-nfPwA2O-ytzLwl-r4q-5-E4DJ7OijXjrM07hvzbxb9HEHRW-fx00no/s1600/facebook_32.png" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<br />pieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6840887695743840072.post-59803975555886970442020-02-20T04:41:00.000-08:002020-02-20T04:47:17.647-08:00Heimat in Café Central (Brussel) op 19.02.20<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">In de vier jaar
die tussen de titelloze debuutplaat en het heden ligt, wist Heimat
zich duidelijk een aardige reputatie op te bouwen. In het ruime Café
Central is het namelijk volop wemelen, drummen en uiteindelijk zelfs
koppen lopen reeds lang voor het Straatsburgse duo aan de set
begint.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvBQVGqXuTWhiM0kxNZygou_xESB40WFKwlcFVucWX_fOVz5kDl68QqkEMV_RHSLtgkNIAf5y7PhTIY-954KjuJlaMUXRAXRO16Wf25uhGZX83spO_1JUGYujqgz4ATUZASB8WrVp_bG8/s1600/heimat+caf%25C3%25A9+central+brussel.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvBQVGqXuTWhiM0kxNZygou_xESB40WFKwlcFVucWX_fOVz5kDl68QqkEMV_RHSLtgkNIAf5y7PhTIY-954KjuJlaMUXRAXRO16Wf25uhGZX83spO_1JUGYujqgz4ATUZASB8WrVp_bG8/s320/heimat+caf%25C3%25A9+central+brussel.JPG" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Nauwelijks een
minuut of vijf nadat ze het podium betraden, en laptop, synths en
microfoon inplugden trappen Olivier Demeaux en Armelle Oberlé af met 'So Traurig'. Na deze eerder rustige aanvang laat het
hieropvolgende nieuwe nummer met zijn agressieve beats het andere
einde van het door het combo bestreken spectrum zien. 'Tot und Hoch'
is vervolgens het geknipte recept om de hele zaal mee te zuigen in
een kolkende roes. Openend met een (in de cultuurhistorische betekenis van het
woord) romantisch aanvoelende aanhef, schiet de song halverwege
abrupt in Heimats kenmerkende dynamische, drukke en opzwepend
groovende, complexe beat, die veelal steunt op een pompende basdreun
waarrond een heleboel lichtvoetigere percussie, bezwerende
melodietjes en sfeerscheppende sounds cirkelen. De intensiteit zal
van dan af aan niet meer zakken. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Met het aura, het
timbre en de zanglijnen van een sirene uit legendes en sagen
hypnotizeert Oberlé bij wijze van spreken de toehoorders. Het
klankenpallet van het afwisselend gehanteerde Duits en Italiaans past
ook perfect in deze optiek. Met het vooruitgeschoven 'Unterwegs'
kondigde Heimat onlangs aan dat later dit jaar een tweede release in
de rekken zal liggen. Waar deze single deze avond niet naar de
planken gebracht wordt, zijn de twee gespeelde onuitgegeven songs
snediger en krachtiger van aard. Zo passen ze perfect bij ouder werk
zoals 'Pompei' en 'Trocadéro'.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Wegens een (te)
lang uitgelopen voorprogramma en een tijdsbegrenzing op nachtlawaai
zit de duidelijk felgesmaakte show er tamelijk snel verplicht op. Na
een goed half uur vormt een intens, opzwepend en uitermate dansbaar
'Wieder Ja!' immers alreeds het slotakoord van een dito
liveperformace. Wie er niet bij kon zijn of er niet genoeg van kreeg,
kan morgen (21.02) overigens nog terecht in Doornik (Water Moulin).</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><br /></a></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><img alt="https://www.facebook.com/overfromunderground/" border="0" data-original-height="32" data-original-width="32" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidK4NfHUim7UwLjVm8IjE6wIfGiJTZbKNpx58ZuzP40cR1wtc8qeLrAJDEjH8wbUdGpgFBlSNOqTHLoOnOMvpRD3Nt-CAMbwFg6Qic990_HPazxIXjZAAOATD8EjCra5zDfFRUdG1QHJ8/s1600/facebook_32.png" /></a></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<br />pieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6840887695743840072.post-20376379979664805562020-02-18T05:41:00.000-08:002020-02-18T05:41:58.134-08:00SUO in café Chaff (Brussel) op 17.02.20<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Dat SUO Saara
Untracht-Oakners soloproject is, betekent niet dat ze in haar eentje
het podium betreedt. Momenteel toert de drijvende kracht achter
garagerocktrio Boytoy immers door Europa met een vijfkoppige
begeleidingsgroep die uit erg geschoolde muzikanten bestaat.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_est89l9yvEiUBvbWv0bLbPc2J5jkjIqU96jFiXkOOSjSXbUMo4HJ30ibvlnrsutqocJk5cDUgB9mVlHzYyTAFrTRfo5VTEkhRg3ak3MhevBKtuWuWcI4UVCWUvmOaJVtceuf6ktUw5k/s1600/suo+chaff.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_est89l9yvEiUBvbWv0bLbPc2J5jkjIqU96jFiXkOOSjSXbUMo4HJ30ibvlnrsutqocJk5cDUgB9mVlHzYyTAFrTRfo5VTEkhRg3ak3MhevBKtuWuWcI4UVCWUvmOaJVtceuf6ktUw5k/s320/suo+chaff.JPG" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">In café Chaff
aan het Brusselse Vossenplein wordt overtuigend afgetrapt met 'Time
Junkie'. Terwijl het jeugdig ogende begeledingskwintet muzikaal
spelenderwijs uitblinkt (zowel individueel als qua samenspel) en een
goed gestoffeerde, frivole swingsound neerlegt, is het
Untracht-Oakner die er met haar meer garagepunkgeörienteerde
gitaarpartijen voor zorgt dat het geheel niet al te zoetsappig voor
de dag komt. Door die inkleding brengt SUO naar voor dat - hoe
genredivers nummers als het rauwrockerige 'Suffer', het
oldiespopgetinte 'Honey I'm Down' of het bedwelmende 'Who's It Gonna
Be' ook mogen zijn - telkens een catchy, meeslepende song aan het live
gepresenteerde eindproduct ten grondslag ligt.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Op twee nummers
na put de volledige set logischerwijze uit het vorig jaar verschenen
debuutalbum 'Dancing Spots and Dungeons'. In een ongedwongen sfeer
zetten Untracht-Oakner & co een levendige, spitant groovende
prestatie neer die regulier afsluit met een snedig 'Mr All', waarna
ook nog eenmaal ingegaan wordt op een verzoek voor een toegift. De
New Yorkse frontvrouw en het Chaffcafé matchen onmiskenbaar goed
met elkaar. Na een aantal keer Boytoy blijkt nu ook SUO een schot in
de roos op het intimistische podium. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><img border="0" data-original-height="32" data-original-width="32" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCJ-QdP0bSReO20ugWiHk48wE6QrOXVg-Es71VmL28wLoNKsAuGtdl3xit_R5sEd857Ir4Q6I9KnSes_b9PI6k34GIDdlE5kNdvLQRB1I1u7Wf8JejKJaFGzYWpjOAhCz1Xo-uFybLpRs/s1600/facebook_32.png" /></a></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<br />pieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6840887695743840072.post-16621997474755746062020-02-16T04:31:00.000-08:002020-02-18T00:52:56.717-08:00ShitKid – 'Duo Limbo/'Mellan himmel å helvete'': heavy altrock<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Waar ShitKid ten
tijde van de eerste twee platen, toen het project van <span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: small;">Å</span></span>sa
Söderqvist nog als duo opereerde en een soort experimenteel
singersongschrijverschap bracht, liveshows steevast gepaard liet gaan
met een choreografische pastiche op hardrock, is 'Duo Limbo/'Mellan
himmel <span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: small;">å</span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: small;">
</span></span>helvete'' alreeds de tweede plaat op rij waarop de
Zweedsen zelf grossieren in een erg heavy rockvariant. Om tot de
gepresenteerde sludgy, grungy alternatieve rock te komen, kregen
Söderqvist en vaste kompaan Lina Molarin trouwens behoorlijk wat
(zijn stempeldrukkende) hulp van enkele indrukwekkende namen uit het
genre, zijnde Melvins Buzz en Dale, en Buttthole Surfer Paul Leary.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4KS0jFc2m-qGkLET30N4BkXCtcWZ6G6MW9ISr-fxPHxToJ-c-6kgJynslBAfTTrRFWkWWvWFU3cb_lIUPdl4eCa36-C893k169xcLdOVJsIEfuz5yNDfCCLP_jIit1teveYumZANK-Kk/s1600/cover+shitkid+duo+limbo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="400" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4KS0jFc2m-qGkLET30N4BkXCtcWZ6G6MW9ISr-fxPHxToJ-c-6kgJynslBAfTTrRFWkWWvWFU3cb_lIUPdl4eCa36-C893k169xcLdOVJsIEfuz5yNDfCCLP_jIit1teveYumZANK-Kk/s320/cover+shitkid+duo+limbo.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Strikt genomen
bevat de plaat slechts vier originele, nieuwe nummers. Elk van dezen
verschijnt in twee uitvoeringen op het album, namelijk één met een
Engelse tekst en één in een Zweedse vertaling hiervan. De overige
productionele verschillen zijn miniem. Daardoor krijgt de (qua
songmateriaal) feitelijke ep wel het allure van een lp. Zeker als je
er nog bijrekent dat een in vier seconden uitgesproken zinnetje
aangaande het halen van bier ook twee keer als track wordt meegeteld.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Terwijl 'Get
Jealous' opgehangen is aan een zware, repetitieve riff, zijn 'Feels
Like the Movies' en 'Anger MGMT' ware slepers, en krijg je in 'Eagles
Over America' een catchy punkrockinvloed te horen. De vocalen klinken
telkens scherp en intens. Shitkid combineert op die manier nu al twee
releases lang aanstekelijke rock met een wat weirde vibe, wat niet
wegneemt dat een zeker heimwee naar de muziek op 'This Is It' blijft
sluimeren.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><img border="0" data-original-height="32" data-original-width="32" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiy6ed4Tv6frpuNLYy-0EASrxWeaRZwt09xxUvnvLvin36dxjM1NCZ-Fjq-VSsxns3pwgwUIjxQxYIeeshT7-b8nW6uvTesnzgM3RNlB4o1rBWC4Chdga1Q7bcCMlVzpf1ZMfbmMcC1nOs/s1600/facebook_32.png" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<br />pieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6840887695743840072.post-54665834640369517382020-02-08T10:05:00.000-08:002020-02-08T15:59:27.453-08:00Chastity Belt/Loose Tooth: 'The Process'/'Lonely': perfecte match<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Slechts enkele
maanden na de release van hun recentste plaat komt Chastity Belt
alweer met nieuw werk op de proppen; dit onder de vorm van een
splitsingle met <b>Loose Tooth</b>. Laatsgenoemde's 'Lonely' sluit overigens
stilistisch naadloos aan bij eerder materiaal van de Seattleites,
waardoor je vast en zeker over een prima match kan spreken. Meer dan
om het even waar op hun eerdere ep of lp bezigt het Australische trio
immers vintage Chastity Belt-gitaarpartijen met bijpassende kadans.
De zuivere, dynamische vocalen en de energieke, catchy
gitaarpopzanglijn tijdens het refrein drukken dan weer ruimschoots
voldoende hun eigen stempel.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkn2Vlxx4ao6kx1k7jzV75kAiMLW1yRdJmwVLLmCgaeBMH8YSolx06S_EFv_IHZqT0EfksAYNKjyXDIl3oFHTJMQ9ZaEP8FIRsUiOvH2ClCHOaJRmQeQon4OgbOX6gmCjrlsK-uz1HMpo/s1600/cover+chastitybelt-loosetoothsplit-1936-1580489271-compressed.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="960" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkn2Vlxx4ao6kx1k7jzV75kAiMLW1yRdJmwVLLmCgaeBMH8YSolx06S_EFv_IHZqT0EfksAYNKjyXDIl3oFHTJMQ9ZaEP8FIRsUiOvH2ClCHOaJRmQeQon4OgbOX6gmCjrlsK-uz1HMpo/s320/cover+chastitybelt-loosetoothsplit-1936-1580489271-compressed.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Het openende 'The
Process' zou zo maar de titel van het nieuwe clublied van Anderlecht
kunnen zijn, maar wijst in dit geval op Julia Shapiro's in positieve
zin evoluerende, thematische worsteling met levensangst en
neerslachtigheid. In een heldere, veel galm gebruikende productie
klinkt <b>Chastity Belt</b>s deel van het werkstuk namelijk verrassend
frivool, grotendeels te danken aan de gebalde, krachtige, repetitieve
riff waar de song aan opgehangen is. Terwijl Shapiro's zangstijl
ingetogen blijft, komt Chastity Belt hierdoor in zijn geheel veel
energieker en uitbundiger voor de dag dan op elk moment van de vorig
jaar verschenen titelloze langspeler het geval was.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><img border="0" data-original-height="32" data-original-width="32" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRHADRPQ-5l9vjoXWPARrOfNJZfBlfnLgFh_G23JxmfEPwDLa9worNbpJ4DrPexi4jnTRGiYLN8tsUcEUnbG-ihZbCZirc5Mx8sN0uX3ACHLNmeT8AsT_OKBkjl5e5HQJJ-bLp16M6KBY/s1600/facebook_32.png" /></a></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<br />pieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6840887695743840072.post-84595364414254142342020-01-21T05:27:00.000-08:002020-01-21T05:27:24.816-08:00The Rare Forms – 'The Rare Forms': snedige, opzwepende altrock<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">The Rare Forms'
opzwepende debuutlangspeler grossiert volop in krachtige, donkere en
energieke gitaarrock. Het album gaat hard en snedig van start, en
houdt het gaspedaal de eerste zeven songs helemaal ingeduwd.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-7nG3G3iAwZ2rez4ZHdLq4NQhhFjmDSo4ub7Mu8UThq1j0jEjccaGrYQR0mLCHTMt3Mj4kCC6LCCFE3tvGy_bHMtOfr5jp5nGgKSni5sBm1uM2G6jooXe4IO2JVTRKoEoZXHiQf6SZgE/s1600/cover+the+rare+forms.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-7nG3G3iAwZ2rez4ZHdLq4NQhhFjmDSo4ub7Mu8UThq1j0jEjccaGrYQR0mLCHTMt3Mj4kCC6LCCFE3tvGy_bHMtOfr5jp5nGgKSni5sBm1uM2G6jooXe4IO2JVTRKoEoZXHiQf6SZgE/s320/cover+the+rare+forms.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Ondersteund door
een dynamisch groovende ritmesectie, en sporadisch aangevuld met een
sfeervol retro-orgel, trekken een solide ritmegitaar en een hier
zwierig en overvloedig op inspelende lead een meeslepende gitaarmuur
op. Daarboven klinkt frontvrouw Kristin Leonard, die je al kan kennen
als drumster bij The Shivas, vocaal karaktervol, enigszins
enigmatisch en toonvast. Het vijftal uit de Amerikaanse noordwesthoek
weet de aldus gepresenteerde alternatieve rock binnen de afgebakende
grenzen moeiteloos verschillende richtingen uit te sturen, zoals
rock-'n-roll ('Under the Sheets') (post)punk ('Cult Camp') en
speedrock ('White Feather Treatment').</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Tegen het einde
toe evolueert de plaat meer richting garage met onder andere de op
oldies pop geïnspireerde ballad 'Love Song' (die met haar lichte,
etherische gothic feel aan de Dum Dum Girls tegen het eind van hun
bestaan herinnert) en het meer lichtvoetige, up tempo 'Who I See'.
Afgesloten wordt dan weer met het vintage Sreaming Trees-nummer
'Haunting Me' waarop je haast zou durven zweren de Conner-broers aan
het werk te horen.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">The Rare Forms'
lp-debuut knettert van de energie, klinkt edgy en ligt tegelijkertijd
toch erg goed in het oor, waardoor eens te meer bewezen wordt dat
gitaarrock ook heden ten dage best nog spannend uit de hoek kan
komen.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/?ref=bookmarks"><br /></a></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/?ref=bookmarks"><img alt="https://www.facebook.com/overfromunderground/?ref=bookmarks" border="0" data-original-height="32" data-original-width="32" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkjFnAjEptwthA9SITe1I7zM79IVB-bpG7Rbvxa6qMMMicIeUOz7kDY_PMk6Tca8Noijy6Wc9y3-TDNGk6S030yxpkzSnfkueUgfZ8E48PWwS82oCdTZ-t9UN9CqIfcGHI4z_bkSQ1QlE/s1600/facebook_32.png" /></a></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<br />pieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6840887695743840072.post-65543498753620117442019-12-30T03:34:00.000-08:002019-12-30T03:34:33.238-08:00Favorieten van 2019<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibFhcNl_jydnNoz2WAvKF5FPn2JeMBx5P8hAoWWhAT780AsPJJ3WWADy1u96dh3NzJ-yNuM963-r6amoj5jrrEzgg61Kxo2XzDCaROo_gt2_9SwX9vYLQvjryrZ1CQUS0pGF4BQ75khg0/s1600/cover+groa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibFhcNl_jydnNoz2WAvKF5FPn2JeMBx5P8hAoWWhAT780AsPJJ3WWADy1u96dh3NzJ-yNuM963-r6amoj5jrrEzgg61Kxo2XzDCaROo_gt2_9SwX9vYLQvjryrZ1CQUS0pGF4BQ75khg0/s320/cover+groa.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Albums
(alfabetisch)</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Bleached –
'Don't You Think You've Had Enough?'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Le Butcherettes –
'bi/MENTAL'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Cherry Glazerr –
'Stuffed & Ready'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Shana Cleveland –
'Night of the Worm Moon'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Feels – 'Post
Earth'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Gróa – 'Í
Glimmerheimi'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Knife Wife –
'Family Party'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Mozes and the
Firstborn – 'Dadcore'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Nots – '3'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Priests – 'The
Seduction of Kansas'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Trapper Schoepp –
'Primetime Illusion'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Tacocat – 'This
Mess Is A Place'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Together Pangea –
'Dispassionate'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Songs (die niet
op bovengenoemde albums staan)</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Deadbeat Beat –
'You Lift Me Up'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Death Valley
Girls – 'Dream Cleaver'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Ex Hex –
'Cosmic Cave'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Girl Friday –
'Lullaby No. 13'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Mark Lanegan –
'Night Flight to Kabul'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Shannon Lay –
'The Dream'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Mudhoney –
'Vortex of Lies'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Pip Blom –
'Tinfoil'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Julia Shapiro –
'Natural'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Shitkid –
'Summer Break'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Sleater-Kinney –
'Hurry on Home'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Suo – 'Who's It
Gonna Be?'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Tacocat –
'Retrograde'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">A Tribe Called
Red – 'The OG'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Twen – 'Damsel'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Scott Yoder –
'Sugar on Your Lips'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"> </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Optredens
(chronologisch)</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">A Tribe Called
Red, Botanique (Brussel), 10.02</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Feels, Aap
(Gent), 24.03</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Trapper Schoepp,
huiskamerconcert (Wevelgem), 01.04</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Cherry Glazerr,
Botanique (Brussel), 09.04</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Priests,
Botanique (Brussel), 20.05</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Calvin Johnson,
dB's (Utrecht), 28.05</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Le Butcherettes,
Bear Rock (Andenne), 28.06</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Steel Shit Do
Drugs, Chaff (Brussel), 15.07</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Tacocat,
Botanique (Brussel), 01.09</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Scott Yoder, Slow
Bear e.a., Kunstroute Oud-Heverlee, 22.09</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Together Pangea,
Muziekodroom (Hasselt), 20.09</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Mozes and the
Firstborn, Mosterdpop (Elsloo), 05.10</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Shana Cleveland,
Botanique (Brussel), 25.10</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><br /></a></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><br /></a></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><img alt="https://www.facebook.com/overfromunderground/" border="0" data-original-height="32" data-original-width="32" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEin4xavEcBq69GMP_ZXjfhjavyJJTHSYjfOqXzfwVHKWFsSDGCL5ywbXRLjgvevs1tF2IRfSDMFpGilk-f_Ubq0nw9tLpVrAGVvakbu-jk9X20dEUCDghfA03_S4dxMGdxYb2-M_vfBfyQ/s1600/facebook_32.png" /></a></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<br />pieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6840887695743840072.post-75199580260319465962019-12-27T01:14:00.000-08:002019-12-27T01:14:45.429-08:00Kim Gordon – 'No Home Record': hermetisch meeslepend<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Zonder dat je de
parameters op voorhand concreet kon invullen, klinkt Kim Gordons
eerste plaat onder eigen naam helemaal naar de lijn der
verwachtingen. Dat het vroegere Sonic Youth-boegbeeld - steeds
minstens één oog gericht gehouden hebbend op de beeldende kunsten -
van experiment en non-conformisme een handelsmerk maakte, laat zich
namelijk duidelijk gehoren.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgf9lbavGK8XYHa2l5khcJDZCBDVi3v53m_XXS4MnwDATBDiR_4ZtznArZHKbQvgfQvAzCozueZfzi2eq5_PguIZxvcAey8p7iPSQEfsSPd6AnRHtz5H3G60pffovq4p1F1HjU8PqXewsg/s1600/cover+kim+gordon+no+home+record.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="240" data-original-width="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgf9lbavGK8XYHa2l5khcJDZCBDVi3v53m_XXS4MnwDATBDiR_4ZtznArZHKbQvgfQvAzCozueZfzi2eq5_PguIZxvcAey8p7iPSQEfsSPd6AnRHtz5H3G60pffovq4p1F1HjU8PqXewsg/s1600/cover+kim+gordon+no+home+record.jpg" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Opener 'Sketch
Artist' plaatst zonder verpinken classicistische vioolklanken naast
dromerige soundscapes en dreigende industrialdreunen, wat dan ook
helemaal logisch overkomt. Met invloeden van onder andere noise,
slaapkamerpop en no wave is 'No Home Record' een langspeler die
tegelijkertijd klassiek en futuristisch aandoet, en toegankelijkheid
en hermetisme haast als vanzelfsprekend hand in hand laat gaan.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Terwijl het
ritmische en de uitgesproken dynamiek een belangrijke plaats in het
geheel in nemen, hint Gordon met haar karakteristieke, diep in de
keel geproduceerde, gedurende jaren in het collectieve geheugen
genestelde stemgeluid vocaal slechts af en toe vaagweg naar een
melodie. Waar de lyriek doorgaans minimalistisch en open voor
interpretatie blijft, kan je er niet om heen dat de relatiebreuk met
Thurston Moore, die ondertussen reeds ruim acht jaar geleden plaats
vond, bij momenten duidelijk opduikt in de thematiek. Wie
autobiografie 'Girl in a Band' las, heeft bijvoorbeeld nauwelijks
duiding nodig bij 'Don't Play It'.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">'No Home Record'
is aldus een grillige, meeslepende en sfeerscheppende plaat die
muzikaal vakmanschap ondergeschikt maakt aan artistieke expressie.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><br /></a></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><a href="https://www.facebook.com/overfromunderground/"><img alt="https://www.facebook.com/overfromunderground/" border="0" data-original-height="32" data-original-width="32" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinC9ZkwzJfV2Qo99Ngh_B0KOK_ssgAnFSGfhC20L5Zm3CDTsrLFhLXBNJclv3t_M2iwx8mbj9PIl1pG1ARPmi7K0552nv_ZjRymYAinruFC3Gb310va1KZ0MjDFOPJQZ8nExBT_fkdqIg/s1600/facebook_32.png" /></a></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<br />pieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6840887695743840072.post-38139166227474988212019-12-23T03:20:00.002-08:002019-12-23T03:20:51.253-08:00Scott Yoder – 'No Longer Apart': tijdloze, weemoedige glamfolk<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Net voor het jaareinde completteerde
Scott Yoder zijn tweemaandelijks geloste, zesdelige
dubbelsinglereeks, waardoor hij op zich qua output ook in 2019 een
goedgevulde langspeler bij elkaar pende. Het met full band gebrachte,
nostalgische, klassiek opgezette folky maar inventief uitgewerkte
singersongwritermateriaal dat zowel ingetogen naar voren weet te
komen als bij momenten richting garage annex glamrock uitstapt,
vertoont trouwens eenheid genoeg om samen op een plaat een perfect
geheel te vormen.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLAilealZWUFhUh9__OoJZlr0zO81SqTGJP1k8CycqWXvanBOPgJZvaAN1gSZrLUhzgMHx6iSyDeoY54uHxa4jQ_1nGFUqQ-Rs7sK7CVqbOGQ-MJ4k3Dp6RI-8RtGUsnLw3_cVjhWN5Ak/s1600/cover+yoder+no+longer+apart.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLAilealZWUFhUh9__OoJZlr0zO81SqTGJP1k8CycqWXvanBOPgJZvaAN1gSZrLUhzgMHx6iSyDeoY54uHxa4jQ_1nGFUqQ-Rs7sK7CVqbOGQ-MJ4k3Dp6RI-8RtGUsnLw3_cVjhWN5Ak/s320/cover+yoder+no+longer+apart.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
De finale titelsong is een in een
fade-outende gitaarsolo uitmondend, aan en dikke jaren
70-gitaarrocksound opgehangen, majestueus slepend nummer, terwijl
B-kant 'Wither on the Vine' dan weer meer aansluiting zoekt bij wat
vinniger folky garagapopmateriaal. Zoals doorheen de hele serie het
geval is, zorgen Yoders stemtimbre en weemoedig meeslepende
zanglijnen voor een nostalgisch gevoel van grandeur vergelijkbaar met
dat van klassieke films toen het medium nog relatief nieuw was (waar
overigens thematisch geregeld aan gerefereerd wordt).</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Op die manier sluit Scott Yoder zijn
jaar eens te meer erg productief af, zowel qua tourschema als op het
vlak van studioproductie.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://www.facebook.com/Over-from-underground-1466055173714208/"><img border="0" data-original-height="32" data-original-width="32" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnGvmczUh8PW5KrxIWewIh5HFLWFsW2c2i7NI51l-3l0KT6zCi7Fp6VvRYc-iwfuQyOOFFMHiNDTztLUBgeoOYPI5aJfGJPP4YMSEXIJPg-j5XP5Wd0Zss17kLg2CD0eMG_g3DcNDXeJw/s1600/facebook_32.png" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<br />pieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6840887695743840072.post-71468669833763137802019-12-17T06:17:00.000-08:002019-12-17T06:17:05.660-08:00Scully – 'Encounters': zweverige zwanenzang<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Nadat half
september reeds finaal een punt werd gezet achter hun liveshows,
vormt Scully's tweede ep nu de definitieve zwanenzang van het
Amerikaanse trio. In zijn totaliteit blijft hun officiële oeuvre daarmee steken
op (over tien songs verspreide) zowat 32 minuten zweverige indierock.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiI2aZvZI_9wQMk_ttSdHIbcUxsM9xfLk3mi_dRrH7KVzU9dOIRQ9SZMG7qV3YTA-MayfW5W4pE-1klbl4Z17ab0C0o-NNlEWvJL3GQ0NhLvg473UYtqlrIMgxMfthm8mDMQRsPc28EgMM/s1600/cover+scully+encounters.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="700" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiI2aZvZI_9wQMk_ttSdHIbcUxsM9xfLk3mi_dRrH7KVzU9dOIRQ9SZMG7qV3YTA-MayfW5W4pE-1klbl4Z17ab0C0o-NNlEWvJL3GQ0NhLvg473UYtqlrIMgxMfthm8mDMQRsPc28EgMM/s320/cover+scully+encounters.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">'Encounters'
herbergt vier meeslepend groovende nummers die een in reverb
gedrenkte, zich zowat op het snijvlak tussen surf en new wave
bevindende gitaarsound centraal plaatst. Terwijl de ritmesectie een
soepele en vinnig heupwiegende kadans op de mat brengt, vormen de
ijle, dromerige vocalen eerder een extra sfeerscheppende aanvulling
op de rest van het instrumentarium dan dat ze een uitgesproken extra
dimensie aan het geheel toevoegen.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Scully's laatste
ep klinkt daardoor heel etherisch en laat de band haast even
geruisloos als ze een jaar of drie geleden kwam aanwaaien, weer
verdampen.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><a href="https://www.facebook.com/Over-from-underground-1466055173714208/"><img border="0" data-original-height="32" data-original-width="32" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNVQU6c9uTzSAvsDC_k9j-5L-A6mMXt4GvxNjMGZs-7KIhOoE4-0EmffxfN5oRE-x8tS3L33SDPk7gDW7FeLUcmIZNtFiY9k_Zmxo2oZYcHpBdAt7kxJHFcon4SD-AhKKvkyxA72wb_kU/s1600/facebook_32.png" /></a></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<br />pieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6840887695743840072.post-43025900957842308592019-12-10T04:55:00.000-08:002019-12-10T05:16:33.971-08:00Mudhoney – 'Morning in America': niets ingeboet aan intensiteit<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Ook dit jaar
schopt Mudhoney nog eens flink tegen de schenen van het (politieke)
establishment. “I can see what they're trying to do, We know who
they're gonna screw, Oh baby, it's me and you”, legt de openingszin
van de zeven nummers tellende 'Morning in America'-ep meteen de
vinger op de wonde.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXVY-mq7OMJQ9_47o4qpejZa5uUAULwrQMvIrKEAFZnGIjpOKfRWFoCYqtq1hnVWM6JJ-_Ut_f98Pv-5VzaikZry5mYFsvpmvj7lyjP67Ee3txUMit79ViPw21hLPoeDngnOVDjt95z_0/s1600/cover+mudhoney+morning+in+A.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXVY-mq7OMJQ9_47o4qpejZa5uUAULwrQMvIrKEAFZnGIjpOKfRWFoCYqtq1hnVWM6JJ-_Ut_f98Pv-5VzaikZry5mYFsvpmvj7lyjP67Ee3txUMit79ViPw21hLPoeDngnOVDjt95z_0/s320/cover+mudhoney+morning+in+A.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Terwijl het
titelnummer even later geen spaander heel laat van de huidige
Amerikaanse maatschappij, is het generatiekloofsgewijs opmerkelijk
dat het ervaren viertal uit Seattle met 'Let's Kill ourself Live
Again', in een gebaldere herwerking van een vorig jaar reeds
uitgebracht nummer, alweer frontaal de aanval inzet op hét symbool
bij uitstek van de hedendaagse jeugd. Met hetzelfde vuur waarmee
vroeger - toen er in de verste verder nog geen sprake was van
Facebook, Snapchat, Instagram en consoorten - het standpunt en de
situatie van jong adolescente outcasts werd verdedigd annex
uitgeklaard, haalt Mark Arm hier namelijk het hele sociale
media-gegeven door de bloederige mangel.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Met zijn snerende
stemtimbre waar de tand des tijds geen enkele invloed op uitgeoefend
lijkt te hebben, ventileert de messcherpe frontman zijn frustraties
nog steeds diep vanuit de ingewanden; en ook instrumentaal wijkt
Mudhoney amper af van de eind jaren 80 ingeslagen weg. De gitaren
piepen, kraken en scheuren als vanouds, en klinken gewoontegetrouw
superfuzzy en bigmuffy met hier en daar ook nog eens de
ertussengeschakelde wah wah-pedaal ingeduwd. De dynamiek van de
grungy garagepunk schippert vertrouwd tussen episch slepend en snedig
punkrockerig. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Door hun vintage
rauwe totaalsound en dito, non-conformistische geest los te laten op
de wereld zoals die zich heden ten dage presenteert, weet Mudhoney
anno 2019 nog steeds relevant voor de dag te komen. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><a href="https://www.facebook.com/Over-from-underground-1466055173714208/"><img border="0" data-original-height="32" data-original-width="32" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJXHZ_IDIXFtaDkyZxFo_f9UfNB6ZCAtmCxN0hEItE3wKFSIV3o1hT0l-IlzaCFFeBxEZlAEvNEEUBsBYLon55Q5ecZExvXxthbWmGznWH_YfJ4ioOgTVF8MMl1_AFXoZtBAIjWJlSayU/s1600/facebook_32.png" /></a></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<br />pieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6840887695743840072.post-7836680962839080132019-11-19T06:41:00.000-08:002019-11-19T11:58:18.584-08:00Mark Lanegan Band – 'Somebody's Knocking': (nog steeds) eighties troef<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Drie Mark Lanegan
Band-platen na 'Blues Funeral' gaat Dark Mark nog steeds verder op de
in 2012 ingeslagen weg, wat neer komt op in reverb gedrenkte gitaren,
mechanisch klinkende drums en heel wat eighties synths. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiTkNMwTWJG4htVJXyn8R5ysANkf7YC1n-TYuqX0S_M5mtsG1QbEvfhISSE8X3oc6pfipv4nj2ZWcCoSsjB7nWz8IEn87YO0qKIYnS9GBdmerYCOycooAWV5NC84LhmhB62cy0F8Res5I/s1600/cover+lanegan+somebody%2527s+knocking.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="240" data-original-width="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiTkNMwTWJG4htVJXyn8R5ysANkf7YC1n-TYuqX0S_M5mtsG1QbEvfhISSE8X3oc6pfipv4nj2ZWcCoSsjB7nWz8IEn87YO0qKIYnS9GBdmerYCOycooAWV5NC84LhmhB62cy0F8Res5I/s1600/cover+lanegan+somebody%2527s+knocking.jpg" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Terwijl de
combinatie van de donkere retrosound met de doorleefde bariton
ondertussen helemaal vertrouwd aanvoelt, weet opener 'Disbelief
Suspension' alsnog te verrassen door vocaal (zanglijn en productie)
terug te grijpen naar meer dan dertig jaar geleden, met name
vooraleer de toenmalige Screaming Trees-frontman de innerlijke
bluesman in zichzelf ontdekte en toen hij steevast geconfronteerd
werd met stempartijen die door de gebroeders Conner qua toonhoogte
net buiten zijn bereik geschreven werden. Qua dynamiek staan
midtempo, dansbare, jaren 80-pop- ('Penthouse High') en rocksongs
('Letter Never Sent') in zowat een 50/50 afwisseling met traag
slepende nummers die de ene keer wat balladeachtig zijn ('Playing
Nero') en de andere keer zowel richting trip- ('Paper Hat') als
hiphop ('War Horse') kunnen evolueren.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">'Somebody's
Knocking' ligt daarmee op het vlak van stijl en kwaliteit helemaal in
lijn met 'Phantom Radio' en 'Gargoyle'. De langspeler is geen
absoluut, haast conceptueel meesterwerk over de gehele lijn zoals
'Blues Funeral', maar eerder een oerdegelijke verzameling prima materiaal met hier en daar enkele uitschieters.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Mark Lanegan live
aan het werk zien kan binnenkort onder andere in Turnhout (De
Warande, 05.12), Hasselt (CCHA, 06.12) en Roeselare (De Spil, 07.12).</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://www.facebook.com/Over-from-underground-1466055173714208/"><img border="0" data-original-height="32" data-original-width="32" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQInbEmKF-TAbMLqqCFZcJ2bhvZMV45g634h4BjiNXDqy6msahir0CPR4H9nAozo2dRC_eeaGKZCCtpw8PsVu3kcsBC5PqZxOPUtwl00jKVr-EPE1xUiN69kQH1jtWs0CrlrBGrirvaKI/s1600/facebook_32.png" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<br />pieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6840887695743840072.post-48404055727545338822019-11-08T05:33:00.000-08:002019-11-08T12:48:58.574-08:00Gróa – 'Í Glimmerheimi': broeierig bruisende artpunk <br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Gróa is een
jonge IJslandse artpunkband die met 'Í Glimmerheimi' onlangs haar
tweede plaat in evenveel jaar tijd uitbracht. De lp is een even
intrigerend als meeslepend en aanstekelijk werkstuk dat niet alleen
getuigt van authentieke, karaktervolle songschrijverij, maar dat
tevens sprankelend bruist van het leven.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3lsmohDym_sRZpxMIg_3QYnrBOPQcyfW6oij9S_YdzWv54sThGK25n2IAB-WGqdso9lr8NlRQYsg6FtZYKv0lIJQtNKDmpX9XcwiaCVUcq6pUV1ceZ3ls46-87tUdXYC6jqy47rM-_yI/s1600/cover+groa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3lsmohDym_sRZpxMIg_3QYnrBOPQcyfW6oij9S_YdzWv54sThGK25n2IAB-WGqdso9lr8NlRQYsg6FtZYKv0lIJQtNKDmpX9XcwiaCVUcq6pUV1ceZ3ls46-87tUdXYC6jqy47rM-_yI/s320/cover+groa.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Naast door het
naadloos samen brengen en in elkaar laten vloeien van de meest
diverse genres gekoppeld aan de uitgesproken dynamiek van de nummers,
is dit laatste voor een stuk ook het resultaat van de veel
persoonlijkhheid verradende productie die in grote mate met het
gegeven van auditieve ruimte speelt. Terwijl de ritmesectie
(bestaande uit een broeierige bas en gevarieerde, van snedig
hyperkenetisch over tribaal tot loomsteady tempo-onderhoudend gaande
drums) zich doorgaans nog net op beleefdheidsafstand bevindt (met de
leadvocalen nog iets verder weg), komen de backings vaak snel,
doelgericht en abrupt van in de achtergrond aanwaaien en kan het
zomaar voorvallen dat bijvoorbeeld een streepje piano direct en van
vlakbij tegen je oorschelp aanschurkt.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Doordat het
instrumentarium zich doorheen het album geregeld in wisselend
samengestelde constellaties groepeert die elkaar stilistisch, qua
intensiteit dan wel sfeergewijs af- en aantrekken, wekt het geheel een enorm vivante indruk. Wanneer alles dan weer op dezelfde lijn wordt
getrokken, is de boost daardoor des te groter en wordt de
luisterervaring naar enorme hoogtes gestuwd. Door elkaar meanderend
kom je zo invloeden van ondermeer (post)punk, lo-fi, reggae, new
wave, oeroude traditionele muziek en psychedelica tegen, zij het
altijd als organisch bewegende eenheid.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Het karakter van
het album kan van het ene moment op het andere overschakelen van
hypnotizerend groovy naar opzwepend, al blijft het ten allen tijde
uiterst aanstekelijk. Een belangrijke rol is hierin ook weggelegd
voor de vocalen die in de strofes vaak met bezwerende zanglijnen naar
voor komen om in de refreinen dan weer sloganesk catchy los te
barsten.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Gróa levert op
die manier een edgy, poëtische, frisse indieplaat af die bewijst dat
grenzeloosheid aanstekelijkheid niet in de weg hoeft te staan.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><a href="https://www.facebook.com/Over-from-underground-1466055173714208/"><br /></a></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><a href="https://www.facebook.com/Over-from-underground-1466055173714208/"><img alt="https://www.facebook.com/Over-from-underground-1466055173714208/" border="0" data-original-height="32" data-original-width="32" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYFZqoP6NHsmHAPTKJ6qLm7C_bf3rMmVW-7fZb7TdKED9suUceeN3JWkxQGb6tZgTB29CdeeKr0sMP9HMFNveZg-qcLw1pb63yaeEtAayDhAXSON0TTBgwlNYaDDPsPZv7FpGjusbBnQU/s1600/facebook_32.png" /></a></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<br />pieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6840887695743840072.post-53492715592961760802019-10-31T09:04:00.000-07:002019-10-31T09:04:13.657-07:00Suo – 'Dancing Spots and Dungeons': tussen garage en soul<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Hoewel Suo het
soloproject van Boytoy's Saara Untracht-Oakner is, krijg je op debuut
'Dancing Spots and Dungeons' – door het inhuren van drummer Nick
Murray en het basspel van producer Kyle Mullarky – toch een
volwaardige band te horen. Het resultaat van deze samenwerking is een
heel gevarieerde indieplaat die geregeld nog wel raakt aan de vuige
garagerock van Untracht-Oakners primaire band, maar evenzeer weet op
te schuiven richting soulvolle poprock als andere uiterste, en zich
doorgaans in het spectrum ertussenin bevindt.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieOJ-YYzpUJ1pnde_ViTwtRq8vFgSH2QWZgUuT_2GC2oRsHxua4U0fdrip7_Pog2_GEqW1io_1xzObuNqFuoxpJMC9TCrAP3h3yYjGliF6_U7XN1m29ThuA3eLynphpdM5iDP7dIj6q5g/s1600/cover+suo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieOJ-YYzpUJ1pnde_ViTwtRq8vFgSH2QWZgUuT_2GC2oRsHxua4U0fdrip7_Pog2_GEqW1io_1xzObuNqFuoxpJMC9TCrAP3h3yYjGliF6_U7XN1m29ThuA3eLynphpdM5iDP7dIj6q5g/s320/cover+suo.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Terwijl het
verbeten 'Suffer' en het naar de jaren '50 knipogende 'Honey I'm
Down' de twee genoemde grenzen afbakenen, klinken opener 'Unsatisfied
Blood' en 'Mister Al' midtempo funky, kijken The Rolling Stones mee
over de schouder bij 'Whisper Love' en is het prachtig melancholische
'Who's It Gonna Be' een (weliswaar met retrobackings) tijdloze
ballad. Wat alles samen bindt zijn de swingende groove en
Untracht-Oakners kenmerkende vocalen die steevast met aanstekelijke
zanglijnen voor de dag komen. Het geheel komt op die manier
gepolijster, weemoediger en minder rusteloos over dan Boytoy. </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">In Suo vond Saara
Untracht-Oakner met andere woorden een ideaal vehikel om haar
rustigere, meer poppy hersenspinsels naar buiten te brengen.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><a href="https://www.facebook.com/Over-from-underground-1466055173714208/"><img border="0" data-original-height="32" data-original-width="32" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtpQT-BVaTvpzMdcyXzQHAd5Py8LqocGFURRFs3aamgKzNdr-w_48aEId273fPT0gkwDzhVqZLjv28Hlxbd-6OwWqs3Gtk24CkkL01wrQK82lO3i_vue2hyBLOaWOmYqBESASydk9DsmQ/s1600/facebook_32.png" /></a></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<br />pieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6840887695743840072.post-47859181626806273882019-10-26T12:08:00.000-07:002019-10-26T12:08:36.315-07:00Shana Cleveland in Botanique (Brussel) op 25.10.19<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Slechts enkele
maanden na de geboorte van haar eerste kind trok Shana Cleveland de
Atlantische Oceaan over met partner, baby en schoonmoeder voor een
kleinschalige tour op Europese bodem die onder meer halt houdt in de
ondergrondse Witloof Bar van de Botanique.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIlzSZ7PY7NdVVkXAkSS7VO9XyziKA7xcRQLuno-MrmrbPJAnQin9YHivamMMaWev1styfFW88GEN2DTRDfrh9t17ZkGdZOSvmcNYdvUVvrBVGlkhOdpirF1_1uIemcr3ZUTKBayGU0nA/s1600/Shana+Cleveland+bota.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIlzSZ7PY7NdVVkXAkSS7VO9XyziKA7xcRQLuno-MrmrbPJAnQin9YHivamMMaWev1styfFW88GEN2DTRDfrh9t17ZkGdZOSvmcNYdvUVvrBVGlkhOdpirF1_1uIemcr3ZUTKBayGU0nA/s320/Shana+Cleveland+bota.JPG" width="240" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Na een kleine
valse start waartijdens de keyboards nog dienen afgesteld te worden
opent de frontvrouw van La Luz met het intimistisch dromerige 'A
Ghost' dat nog niet op plaat verscheen. Clevelands stem klinkt
zuiver, helder en melancholisch en wordt meeslepend begeleid door
haar bezwerende fingerpicking op klassieke gitaar. Will Sprott, die
meer dan eens bewijst een aardig mondje Frans te praten, ondersteunt
het geheel met sfeerscheppende keyboards en discreet gebrachte
backings.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">De prille ouders,
die aangeven met het gekende slaaptekort te kampen, belichten
vervolgens met onder meer 'Don't Let Me Sleep', 'In Another Realm' en
het titelnummer ruimschoots de eerder dit jaar verschenen plaat
'Night of the Worm Moon'. In een gemoedelijke sfeer die plaats laat
voor gekeuvel met de toeschouwers en zelfs het uitdelen van drankjes,
laat het duo zich niet opjagen en brengt beheerst en langzaam onder
de huid kruipend een zowat drie kwartier durende set vol
hypnotizerende etherische folk.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Songs als 'Holy
Rollers' en 'Itching Around' uit 'Oh Man, Cover the Ground' laten de
dynamiek even over halverwege lichtjes crescendo gaan. Shana
Cleveland tovert zaal om in een spirituele, haast onaardse omgeving,
en stuurt, na een druk gesolliceerd bisnummer, de aanwezigen met de
warme herinnering aan een beklijvend optreden terug de realiteit in.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<span style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><a href="https://www.facebook.com/Over-from-underground-1466055173714208/"><img border="0" data-original-height="32" data-original-width="32" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhT7hgbKpyaeuJ8fxYi-fsXH4rwH-xBeW984a1Yga_mY1Lq_iLtFXOEVtO0qQ5RCrdxw_W68iI0m_KT_zT18R7ixTixBTDOpOMUdUfUNN9ifcQkQHgnqwUAVs7i2IBudeCExa-hK5Rrtgk/s1600/facebook_32.png" /></a></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<br />pieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6840887695743840072.post-37993938871183272522019-10-06T03:55:00.001-07:002019-10-11T16:05:34.487-07:00Mozes and the Firstborn tijdens Mosterdpop (Elsloo) op 05.10.19<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">De kansen dat je
Mozes and the Firstborn met zekerheid nog eens live aan het werk kan
zien, zijn ondertussen op minder dan een hand te tellen. Komende
eindejaarsperiode speelt het kwartet namelijk twee (voorlopige?)
afscheidsshows in thuisstad Eindhoven, waarna het muzikale project
voor onbepaalde tijd on hold komt te staan. Tot het zover is, komen ze
weliswaar nog de eerder geboekte afspraken na, waaronder die met
Mosterdpop, een lokaal festival in het grensgebied aan de Maaskant.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRyoBrLTLIc0TdV0-TCmGikZnfHvYLwyGP55Kc4R3zba5idTxzx7pUHrxggBeDraqpD-dXrvh9AhwMd08qwvu7VwXA4bKwwJOsTzipYk7IP2qb0847e36JTO8dUTFouhJyjBTkjRud5RE/s1600/mozes+mosterdpop.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRyoBrLTLIc0TdV0-TCmGikZnfHvYLwyGP55Kc4R3zba5idTxzx7pUHrxggBeDraqpD-dXrvh9AhwMd08qwvu7VwXA4bKwwJOsTzipYk7IP2qb0847e36JTO8dUTFouhJyjBTkjRud5RE/s320/mozes+mosterdpop.JPG" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Openen doet Mozes
and the Firstborn daar met gouwe ouwe 'Peter Jr.' “Nobody cares at
all,” klinkt het refrein oorwormerig dreinend; woorden die in
hindsight, en met flink wat zin voor overdrijving profetisch
overkomen met betrekking tot de band. Uiteraard is dit een
overstatement van jewelste, maar je kan je zo inbeelden dat het bij
momenten helemaal overeenstemt met het gevoel dat op mindere dagen de
kop op steekt. In een overbevolkte leefwereld met een slinkend
potentieel bereik waarin het constant strijden is voor elke morzel
grond, is het immers onmogelijk iedereen te geven wat hij/zij
verdient. En dat is in dit geval behoorlijk wat.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">De Nederlanders
hebben immers al jaren een indrukwekkende totaalsound op punt staan,
blinken uit in soepel en dynamisch samenspel en beschikken met Melle
Dielesen over een frontman die zich steeds vol overgave smijt en die
tevens een songschrijver huisvest die altijd iets te zeggen heeft
gehad. In de concertzaal van De Dikke Stein rijgen ze bovendien het
hitgevoelige materiaal dat binnen het gitaarrockgenre diverse stijlen
omhelst zoals melodieuze grunge ('Marianne'), galmende indierock
('Sad Supermarket Song'), onversneden garagerock ('Bloodsucker') en
psychedelische pop ('I Got Skills') moeiteloos aan elkaar. Dat ze
daarbij kleppers zoals 'Crawl', 'Baldly', 'Nowhere Bound' en 'What Am
I Worth' zonder kwaliteitsverlies zomaar kunnen thuislaten, geeft aan
wat een geweldig oeuvre het combo doorheen de jaren wel niet bij
elkaar schreef.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Voor een intens
expressief gebrachte versie van het energieke 'Dadcore' laat Dielesen
de gitaar eventjes voor wat ze is. Laat je door deze song trouwens
niets wijsmaken. Al zal de band geregeld overvallen worden door een
flinke dosis twijfel, valt de tekst weldegelijk cynisch te
interpreteren. Mozes and the Firstorn klinkt namelijk allerminst
ouwbollig en komt nog steeds fris van de lever en roestvrij voor de
dag. De gebrachte performance op Mosterdpop is energiek en
expressief, en soms wat over the top; licht ironisch in het geval van
gitarist van Doorn en bassist Blommaert, steeds met een kern die
vanuit het diepst van zijn wezen komt in het geval van Dielesen,
zelfs wanneer hij na het slotakkoord van afsluiter 'Gimme Some' er
nog wat woest wanhopige oerkreten uitperst welken de andere
groepsleden vervolgens, humoristisch de angel uit de spanning halend,
nog even herhalen.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">Met een steeds
helderder zicht op het einde van een tijdperk bracht Mozes and the
Firstborn aldus eerlijk en vol toewijding een meeslepende set die
alles te bieden had waar de band doorheen de jaren voor gestaan
heeft en nog steeds staat.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><a href="https://www.facebook.com/Over-from-underground-1466055173714208/"><br /></a></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://www.facebook.com/Over-from-underground-1466055173714208/"><img alt="https://www.facebook.com/Over-from-underground-1466055173714208/" border="0" data-original-height="32" data-original-width="32" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpgjZwGD7wRzS18W_KHlNePomNADmx2HRTUsUnUGIAvPaMLlXnYlEZYusZTl-80XmAE10y9kWSffs1PF33tHHedvLzCvpw5HYH_uXZq77qhWgQ3Rv_sTsYLvg_jDdisYkNgmnHFwgmgI4/s1600/facebook_32.png" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><br /></span></div>
<br />pieter malliethttp://www.blogger.com/profile/16175470641097450876noreply@blogger.com0