Vergeleken met garagepunkdebuut 'Ride
your heart' komt Bleached op hun nieuwste krachtiger, voller en wat
killer voor de dag. 'Welcome the worms' is dan ook een post break-up
plaat die geregeld onvervaard de morbide kant uitzwenkt en zo
aangeeft dat frontvrouw Jennifer Clavin in een soort hedonistisch
escapistische roes best wel diep gezeten heeft.
Met onvervalste 'Sympathy for het
devil' backings en een sterk naar 'Paranoid' verwijzende riff na het
bruggetje geeft het viertal uit Los Angeles op de opzwepende opener
'Keep on keepin' on' onmiddellijk aan hun melodieuze punkrock zowel
qua reikwijdte als instrumentale dichtheid gestoffeerder te
presenteren dan voorheen. Terwijl deze standaard rockinvloeden niet
zelden Joan Jett in herinnering roepen, blijven tegelijkertijd toch
ook The Ramones rondspoken op deze langspeler; zij het eerder op de
wijze van Joey Ramone's postume ‘…Ya Know?', waarop broer Mickey
Leigh met behulp van groepsleden en producers van onder ander The
Smithereens en Cheap Trick een resem songs in progress van Joey
alsnog een definitief rock-'n-rollkleedje aan trok.
Afgewerkt door een met de eighties
flirtende productie zet Bleached helemaal in op stevige riffs, soepel
flitsende solo's, popgevoelige zanglijnen en aanstekelijke refreinen.
Het tempo wordt consequent strak, catchy en hoog gehouden en vindt
eigenlijk enkel een rustpunt op het als voorlaatste passerende nummer
'I'm all over the place (mystic mama)'.
'Welcome the worms' grossiert in
snedige gitaarrock met een flink oog voor melodie die zijn wortels
alsnog verankerd houdt in garagepunk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten