donderdag 28 april 2016

Mozes and the Firstborn op Klok Rock Orange (Eindhoven) op 27.04.16

Al een eerste maal de festivalsfeer gaan opsnuiven kon gisteren in Eindhoven Rock City waar ter gelegenheid van Koningsdag reeds voor de zesde keer het oorspronkelijk door Peter Pan Speedrock uit de grond gestampte Klok Rock Orange-festival plaats vond. Van in de vroege namiddag kon je tot zowat middernacht helemaal gratis terecht bij twee overdekte podia aan Strijp S. Uiteraard konden de lokale leden van de Burger Recordsfamilie Mozes and the Firstborn niet op de affiche ontbreken. Niettemin zijn ze genregewijs wat een vreemde eend in de bijt. Met hun tussen nineties en garage schipperende lijzig melodieuze rock, laten ze als voorlaatste act tussen al het hardrockgeweld immers een frisse wind over het hoofdpodium waaien.


Na de majestueus slepende single uit de 'Power Ranger'-ep, 'Nowhere bound', wordt met 'Gimme some' al meteen een eerste knuppel uit hun debuut in het hoenderhok gegooid. Deze langspeler herbergt wel meer uitermate catchy, tot meebrullen aanzettende alternatieve rocksongs die als het ware gemaakt zijn om live de boel in vuur en vlam te zetten; zoals bijvoorbeeld 'Bloodsucker' en 'Peter jr.' die even later volgen. Tegelijkertijd valt op dat het viertal steeds voldoende ruimte laat om de nummers te laten ademen waardoor de meeslepende zanglijnen en sporadisch opduikende gitaarfrivoliteiten niet in het geheel verloren gaan.

Met 'What am I worth?' en 'Marianne' lossen frontman Melle Dielesen & co wat nieuw materiaal dat later dit jaar op plaat zal verschijnen. Terwijl eerstgenoemde overtuigend drijft op een aanstekelijke groove in combinatie met een even toegankelijke als indringende vocale partij, lijkt het laatste zowel qua opbouw als opeenvolging van lang uithalende strofes met een meeslepend melodieus refrein helemaal op de Kurt Cobain -leest geschoeid. De ultrastrakke drummer Raven Aartsen hoeft, even terzijde, overigens ook in niets onder te doen voor Dave Grohl. Alleszins geven beide songs aan dat je je weinig zorgen hoeft te maken aangaande het niveau van het op til staande album.

Samen met het dreigende 'Seasons' dat nog een snedig punkrockerig einde meekrijgt en de op kabbelende wijze zich stiekem episch ontwikkelende uitsmijter 'Party crasher' zorgt dit alles voor een uiterst veelzijdige en organisch dynamische performance. Mozes and the Firstborn leverde, kortom, een uitstekende prestatie af. 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten