Al een eerste maal de festivalsfeer
gaan opsnuiven kon gisteren in Eindhoven Rock City waar ter
gelegenheid van Koningsdag reeds voor de zesde keer het
oorspronkelijk door Peter Pan Speedrock uit de grond gestampte Klok
Rock Orange-festival plaats vond. Van in de vroege namiddag kon je
tot zowat middernacht helemaal gratis terecht bij twee overdekte
podia aan Strijp S. Uiteraard konden de lokale leden van de Burger
Recordsfamilie Mozes and the Firstborn niet op de affiche ontbreken.
Niettemin zijn ze genregewijs wat een vreemde eend in de bijt. Met
hun tussen nineties en garage schipperende lijzig melodieuze rock,
laten ze als voorlaatste act tussen al het hardrockgeweld immers een
frisse wind over het hoofdpodium waaien.
Na de majestueus slepende single uit de
'Power Ranger'-ep, 'Nowhere bound', wordt met 'Gimme some' al meteen
een eerste knuppel uit hun debuut in het hoenderhok gegooid. Deze
langspeler herbergt wel meer uitermate catchy, tot meebrullen
aanzettende alternatieve rocksongs die als het ware gemaakt zijn om
live de boel in vuur en vlam te zetten; zoals bijvoorbeeld 'Bloodsucker' en 'Peter
jr.' die even later volgen. Tegelijkertijd valt op dat het viertal
steeds voldoende ruimte laat om de nummers te laten ademen waardoor
de meeslepende zanglijnen en sporadisch opduikende
gitaarfrivoliteiten niet in het geheel verloren gaan.
Met 'What am I worth?' en 'Marianne'
lossen frontman Melle Dielesen & co wat nieuw materiaal dat later
dit jaar op plaat zal verschijnen. Terwijl eerstgenoemde overtuigend
drijft op een aanstekelijke groove in combinatie met een even
toegankelijke als indringende vocale partij, lijkt het laatste zowel
qua opbouw als opeenvolging van lang uithalende strofes met een
meeslepend melodieus refrein helemaal op de Kurt Cobain -leest
geschoeid. De ultrastrakke drummer Raven Aartsen hoeft, even
terzijde, overigens ook in niets onder te doen voor Dave Grohl.
Alleszins geven beide songs aan dat je je weinig zorgen hoeft te
maken aangaande het niveau van het op til staande album.
Samen met het dreigende 'Seasons' dat
nog een snedig punkrockerig einde meekrijgt en de op kabbelende wijze
zich stiekem episch ontwikkelende uitsmijter 'Party crasher' zorgt
dit alles voor een uiterst veelzijdige en organisch dynamische
performance. Mozes and the Firstborn leverde, kortom, een uitstekende
prestatie af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten