zondag 1 mei 2016

Mansfield.TYA in Atelier 210 (Brussel) op 30.04.16

Zagen we Mansfield.TYA ter gelegenheid van de tiende verjaardag van debuut 'June' een intimistische, quasi volledig akoestische prestatie op de planken brengen tijdens Les Nuits Botanique 2015, liggen de verwachtingen voor hun show in het Brusselse Atelier 210 enigszins anders. Ondertussen bracht het duo met het indringende 'Corpo inferno' immers een nieuwe langspeler op de markt die de op 'Nyx' ingeslagen weg met hoe langer hoe openlijker binnensluipende electronica consequent verder zet, waardoor je deze keer kon anticiperen op een full force performance.


Vanaf het moment dat Carla Pallone alleen het podium betreedt en de eerste snaar van haar in effecten gedrenkte viool aanstrijkt, blijkt dit ook volledig het geval. Als intro op opener 'BB' legt ze het soort episch somberende doomstonergroove neer waar de Melvins ten tijde van 'Stoner witch' al eens een optreden mee plachten aan te vangen. Terwijl het gros van de beats en sounds voorgeprogrammeerd staat om de onder luid applaus opgekomen Julia Lanoë toe te laten zich hoofdzakelijk te concentreren op het vocale werk en de performance, beklemtoont Pallone, eens de song helemaal op gang gekomen is, de ijzingwekkend opgebouwde, naar hypnotizerend neigende spanning met onwereldse backings.

Meteen valt ook op dat het Franse duo heel los omspringt met de studioversies zoals ze op plaat geregistreerd staan. Veelal krijgen de nummers een behoorlijk afwijkende, vaak langere uitvoering hetzij met uitgesponnen outro's, hetzij met subtiele veranderingen in zowel tempo als zanglijn, en bij 'Gilbert de Clerc' zelfs met extra, a-d-i-e-u spellende pre-strofes. Krijgt het slepende 'La nuit tombe' nog slechts een naar electro neigende industrialeinde mee, waan je je even later bij 'Le palais noir' helemaal op een gitzwarte rave.

De op deze wijze overdonderende passages worden in het kader van dynamiek in afwisseling geplaatst met momenten waarop de songs traditioneler ten berde gebracht worden (doorgaans gebruik makend van een sobere elektrische gitaar, keyboards en/of violen) zoals bijvoorbeeld 'Jamais jamais' en het a capella gebrachte 'Le monde dus silence'. Samen met het door de knetterende chemie tussen beide protagonisten gedragen zichtbare spelplezier en de frivole indruk die Lanoë uitdraagt tijdens haar talrijke interacties met het publiek, ontlasten deze episodes telkens wat stoom van de ketel en zorgen ze ervoor dat de gecreëerde donker dreigende atmosfeer in zijn geheel nergens te zwaar op de hand wordt. Mansfield.TYA transponeert 'Corpo inferno' live naar een zinderend, zinneprikkelend totaalspektakel waar sfeer, songs en visuele performance elkaar exponentieel intensifiëren en uniform conceptueel naar voor komen.

Na een reguliere set van een vol uur vraagt het flink opgehitste publiek dan ook oorverdovend om meer. Maar liefst drie keer komen Lanoë en Pallone op enthousiaste aanvraag terug uit de coulissen om vanuit de losse pols nog enkele nummers te brengen waaronder zich met 'Logic coco', 'Des coups des coeurs' en 'Je ne rêve plus' voor het eerst ook ouder werk bevindt. Mansfield.TYA maakte met andere woorden behoorlijk wat indruk.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten