Tacocat – 'Lost time': tegelijkertijd geladen en goed in het oor liggend

Waar Tacocat tussen langspeeldebuut 'Shame spiral' en het twee jaar oude 'NVM' al een opvallend parcours aflegde van Riot Grrrl punk naar gestroomlijnde alternatieve rock, weet het viertal op hun nieuwste het spectrum nog wat te verbreden. Zo treden op 'Lost time' voor het eerst openlijk – zij het nog steeds veel minder expliciet dan bij labelgenoten La Luz en vooral Shannon and the Clams – enkele retropopinvloeden uit het voetlicht. 

Luister er bijvoorbeeld 'You can't fire me, I quit' en 'Night swimming' maar eens op na. Nummers als single 'I hate the weekend', 'Plan A, Plan B' en 'I love Seattle' liggen dan weer volledig in lijn met de up tempo, melodieuze punkrock die al op de vorige plaat te horen was.

Verder heeft frontvrouw Emily Nokes haar aanvankelijke schuchterheid ondertussen volledig overboord gegooid, wat haar in staat stelt het enorme potentieel van haar vocalen ten volle te benutten. Ze vindt hiermee een additionele, emotionele dimensie die ze bovendien weet te extraheren naar het totaalplaatje. Meest opvallende exponent van deze evolutie is het tegelijkertijd geladen en goed in het oor liggende 'Talk'.

Tekstgewijs grossiert Nokes nog steeds in laagdrempelige, uit het dagelijkse leven gegrepen thema's die vaak een mild humoristische, maatschappijkritische echo met zich meedragen. Terwijl onder meer internet trolling en mansplaining op de gekende toon flink worden aangepakt, krijgt zowel thuisstad Seattle als Dana Scully uit The X-files heel wat lof toegestrooid in een onvervalste ode.

Ondersteund door een nieuw aangeboorde diepgang, klinkt 'Lost time' als vanouds scherp, speels, catchy en energiek. Zonder hun eigenheid te verliezen zet Tacocat alweer een stap voorwaarts; een gegeven dat hen geen windeieren lijkt te leggen. Zeker aan de andere kant van de oceaan bonkt het kleurrijke gezelschap almaar nadrukkelijker op de poort van een bescheiden doorbraak.

Tacocat live aan het werk zien kan binnenkort onder andere op Incubate (Extase, Tilburg, 14.05) en in café Video (Gent, 23.05).

NOTS – 'We are Nots': bad trip op de kermis

Met debuutlangspeler 'We are Nots' plaatst het uit Memphis afkomstige NOTS zich pal op het snijpunt van Riot Grrrl no-wave en claustrofobische postpunk. Waar het viertal teert op het monotoon meeslepende van laatstgenoemd genre, nemen de dames van het eerste overtuigend het ongegeneerd disharmonieuze, de brute directheid en de authentieke lo-fi feel mee. 

Terwijl de jachtig voortdokkerende drums samen met de repetitief groovende baslijnen het frame vormen, wordt het geheel wild ingekleurd met scheurende, piepende en bij momenten noisesurfende gitaren en wilde, epileptische synths die wat weg hebben van kermisgeluiden tijdens een bad trip. De krachtige, schreeuwerige vocalen van frontvrouw Natalie Hoffmann zorgen voor de ruwe, finale afwerking.

De nummers zijn rauw, snedig, gebald en sloganesk catchy, en komen ook op plaat uiterst dynamisch en tamelijk agressief voor de dag. Wie dagelijks op zoek gaat naar een portie zoetsappigheid, is bij het energiek vervreemding uitdragende 'We are Nots' met andere woorden helemaal aan het verkeerde adres.

In samenwerking met De Radio Is Gek Geworden kondigde De Kreun (Kortrijk) even geleden een voor de nakende tour exclusief NOTS-concert aan dat op 20 mei zal plaats vinden. 

Babylon K – 'The kasbah experience': fuzz & reverb

Het Italiaanse Babylon K combineert de punch van garage met het wijdse van psych rock. Op het vijf nummers tellende 'The kasbah experience' smeedt het kwintet droge, grofkorrelige gitaren en afstandelijker, dromerig werk tot een organische eenheid waarbij de scherpste kantjes van beiden vakkundig worden afgevijld.

Aangedreven door een spitant strakke ritmesectie houden de Florentijnen er, op het aan een hypnotische riff opgehangen 'Calm blue' na, de vaart doorgaans flink in. Dit neemt niet weg dat de boel af en toe helemaal wordt stilgelegd voor een zweverige uitweiding. Dat het heraanzwellen met spacy gitaarklanken vaak echo's oproept van The Wipers geeft meteen ook aan dat de ondertoon van hun psychedelica eerder donker kleurt dan dat ze zich presenteert in helle, caleidoscopische vlakken.

Samen met de op de Britse leest geschoeide, lang uithalende zangpartijen zorgt dit alles ervoor dat Babylon K fris, beheerst, vitaal en behoorlijk toegankelijk voor de dag komt op hun tweede ep. Zonder triviaal over te komen, laat 'The kasbah experience' zich licht verteren.

Thao & The Get Down Stay Down – 'A man alive': beweeglijke drukte

Onmiskenbaar onder invloed van de productie van Merrill “tUnE-yArDs” Garbus komt op Thao & The Get Down Stay Downs nieuwste een sterke nadruk op het (dikwijls tegendraadse) ritmische te liggen. Met zijn jachtige kadans, warm groovende baslijnen en bonte aaneenschakeling van erg catchy stukken heeft 'A man alive' een iets modernere feel dan eerder werk van Thao Nguyen.

Door het frequente gebruik van studio-effecten die een zanglijn en geregeld zelfs een hele song van het ene moment op het andere naadloos van kleur laten veranderen in combinatie met heel wat instrumentaal aanvullende elementen zoals onder andere een snerpende strijker, een dosis vinnige extra percussie, hier en daar een verkapte lo-firockgitaar en een divers arsenaal synthklanken (gaande van nerveuze bliepjes tot naar industrial neigende dreunen), creëert deze langspeler op het eerste gehoor een drukte van jewelste. Wie tussen de wild en fris opschietende bomen het bos echter nog weet te ontwaren, stoot evenwel al snel op de vertrouwde kern van emotioneel geladen, folky singer-songwritermateriaal.

Ook worden Nguyens veelzijdige en soepele vocalen als vanouds met de nodige pit gebracht. Op deze manier vormen de meest diverse nummers als het loungejazzy 'Guts', het dromerig poppy 'Millionaire' en 'Meticulous bird' met zijn hang naar hiphop alsnog een coherent en organisch geheel.

'A man alive' presenteert zich als een moderne en uiterst beweeglijke plaat die naar de meest uiteenlopende richtingen danst en springt. Binnen de dolle rit die dit album toch wel is, weet Thao Nguyen evenwel volledig haar eigenheid te behouden, niet in het minst omdat haar songschrijverij consequent van een hoog niveau getuigt.

So Pitted & Bikes in Homeplugged (Brussel) op 11.03.16

“Waarom laten we onze living eens niet verbouwen door een beloftevolle grungy noisepunkband?,” moeten ze enige tijd geleden bij Homeplugged gedacht hebben. Eén en ander heeft ertoe geleid dat je de nieuwe Sub Pop-lievelingen So Pitted aan het werk kan zien in de volgestouwde woonkamer van een rijhuis ergens diep verborgen in Sint-Gillis. 

De spits wordt afgebeten door het uit Berlijn afkomstige Bikes. Het viertal brengt een soort garagerock dat opzichtig flirt met jaren 60-rock-'n-roll, al bespeuren we hier en daar ook een Britpop-invloed. Niettemin springt de leadgitarist met zijn natuurgetrouwe interpretatie van 'Keith Richards speelt Chuck Berry' het meest in het oog. In omstandigheden waar de band haast neus aan neus staat met het publiek weten ze verrassend weinig begeestering over te brengen, iets waar de Duitsers vreemd genoeg ook geen enkele intentie toe vertonen.

Hier slaagt So Pitted, gefront door een ontspannen overkomende Nathan Rodriguez die zijn geblondeerde lokken ergens op een kapperstoel heeft achtergelaten, wel van meet af aan in. Dat de vaart van het optreden enige tijd te lijden heeft onder technische problemen, wordt dan ook bedaard en met de glimlach, zonder al teveel poespas opgelost.

Gedragen door het solide distorted gitaarspel van Jeannine Koewler, brengt het trio – eens onder stoom – een enorm dynamische en krachtig heen en weer schuddende set die bij momenten wat aanvoelt als een grillige mix van de hardcorepunk van Flipper en de ontspoorde grunge van Nirvana op 'Endless nameless'. Met enkel een half uur durend debuut onder de arm, besluit het combo 'neo' integraal te spelen.

Door overtuigend de lead voor zijn rekening te nemen op 'woe', 'feed me' en 'get out of my room' geeft Liam Downey aan dat hij misschien wel verantwoordelijk is voor het meer toegankelijke materiaal op de plaat, niet in het minst omdat in Rodriguez duidelijk ook een volleerd drummer schuilt.

Na een eenzaam, kort en krachtig bisnummer, besef je getuige te zijn geweest van een avond waar je over enkele jaren gegarandeerd nog eens tevreden op zal terugblikken dat je erbij was.

So Pitted – 'neo': kille gelatenheid in panische wanhoop

Tweeëneenhalf decennium na de hoogdagen van het genre hebben ze in Seattle met So Pitted eindelijk volk gevonden dat de heavy stonervariant van grunge in een relevant, eigentijds en potentieel breedgedragen kader weet te plaatsen. 'Neo' grijpt volmondig terug naar een aantal elementen uit het verleden, en zet ze verhoudingsgewijs in een nieuwe constellatie die ze een loodzware, donkere feel meegeeft welke zelfs in de jaren 90 als extreem zou bestempeld zijn geweest.

De explosieve mix van rauwe, uit punk, noise en sludge samengestelde grunge en ijskoude industrial die we op dit debuut tegenkomen, geeft uiting aan een soort kille gelatenheid in een koortsdromerige wanhoop.

Wars van traditionele songstructuren en enige melodieuze betrachting laat het trio de gitaren, boven knetterende drums en aangedreven door een fel distorted, bas vervangende zware gitaarpartijen, woest en defaitistisch scheuren, piepen en kraken. Hierbinnen moet de stem van frontman Nathan Rodriguez het vooral van de brute kracht hebben, vermits de meticuleus opgetrokken ruwe geluidsmuur weinig ruimte laat voor subtiliteit en de klankkleur onder meer door een resem studio-effecten nauwelijks te onderscheiden valt. Dit alles resulteert in een aantal panische lappen agressief overkomende energie, met het dreigend dreunende 'feed me' als grootste uitzondering op de regel.

Sub Pop mag het in hun beeldvorming dan wel tamelijk opzichtig uitspelen dat de band een aantal uitvergrote grunge-elementen extra donker presenteert en dat hun uiterlijk naar Kurt Cobains rafelige voorkomen gestileerd lijkt, het neemt niet weg dat we Rodriguez, die blijk geeft van een gedegen artistieke visie, ten volle geloven.

Moest de marketing machine binnenkort helemaal aanslaan, krijg je vanavond trouwens een unieke gelegenheid So Pitted aan het werk te zien voor slechts 8 euro in Brussel (Homeplugged, 11.03).

Stay – 'The mean solar times': zweverige, folky gitaarpop

Zonder het ruim tien jaar bewandelde, psychedelisch uitwijdende pad helemaal te verlaten, komt het Spaanse Stay op 'The mean solar times' toch behoorlijk gebald voor de dag. De binnengeslopen Britpop invloeden zijn aan deze evolutie geenszins vreemd. Dat de productie in handen werd gegeven van Owen Morris, die in het verleden onder meer met Oasis en The Verve werkte, en dat Ride- en Beady Eye-gitarist Andy Bell werd ingeschakeld voor enkele gastbijdragen, verraadt alleszins ook stevige invloeden vanuit deze hoek.

Zo brengt het vijftal de ene keer een soort zweverige, folky gitaarpop dat zowat een symbiose is van Woods (zonder het specifieke stemgebruik), Elephant Stone (niet enkel door het veelvuldige gebruik van sitar) en de lichtvoetige melancholie van Setting sun ('Always here') om dan weer resoluut uit te pakken met door lang uithalende, snerende zanglijnen gedragen rock ('Smiling faces').

Terwijl de bij momenten naar funky neigende, beweeglijk groovende baspartijen een belangrijke schakel vormen in het levendig houden van het geheel, ligt de grote troef van de langspeler in de tot een delicaat en organisch klanktapijt geweven ijle gitaarmuren, retro-orgels en eigthies synths, waarbinnen een aantal no-nonsense riffs sowieso hun plaats vinden. Verder zijn de nummers best wel aanstekelijk, al maken ze nu ook weer nergens een overdreven verpletterende indruk.

Constant minstens één oog op Groot-Brittannië gericht houdend, levert Stay op die manier een onderhoudend psychrockplaatje af dat van heel wat vakmanschap getuigt.