Bikini Kill brengt 'Revolution girl style now' opnieuw uit

Na ruim 24 jaar zal Bikini Kills debuut voor het eerst in een andere vorm dan op cassette verkrijgbaar zijn. Via hun eigen label verzorgen de Riot Grrrlboegbeelden immers een heruitgave van 'Revolution girl style now' die je je vanaf eind september ook digitaal, op plaat en op cd kan aanschaffen.

Naast onder andere 'Feels blind', 'Suck my left one' en 'Carnival' vonden ook 3 tot nog toe onuitgegeven nummers hun weg naar de plaat waardoor het totaal aantal songs op 11 komt. De originele opnames krijgen een nieuwe mix (en mastering), maar aangezien het studiowerk uitbesteed werd aan Fugazi’s Guy Picciotto kan je er gerust op vertrouwen dat het album geenszins al te proper uit zal draaien en dat de originele rauwe kracht misschien zelfs beter tot zijn recht zal komen.

Daarnaast worden Kathleen Hanna en Kathi Wilcox sinds een tijd met hun huidige band The Julie Ruin geregeld in de studio gespot, waardoor ook vanuit die hoek als het even meezit dit najaar nog wel een release te verwachten valt.

Grave Babies – 'Holographic violence': episch donker conceptalbum

In Grave Babies vinden we het nihilistische geesteskind dat Danny Wahlfeldt in leven riep om zijn lugubere overtuiging uit te dragen dat de mensheid op de rand van algehele zelfvernietiging staat. Het apocalyptische 'Holographic violence' inspireert zich logischerwijze op een heleboel genres met een op zijn minst donkere ondertoon zoals doom, darkwave, synthrock, industrial metal en gothic. Als algehele sfeer ademt deze langspeler dan ook zwaar de jaren 80 uit. 

Het Amerikaanse kwartet verenigt immers moeiteloos het wijds zweverige van The Cure met het dreigend agressieve van Ministry en het celebraal barokke van The Sisters of Mercy, en dit in wisselende constellaties van performantheid. De door elektronische drumklanken en repetitief dansbare baslijnen neergelegde onheilspellend mechanisch dreinende ritmes krijgen een rijke uitwerking met talloze, gevarieerde synth- en gitaarpartijen en een flinke dosis sinistere elektronica. Zeker in vergelijking met eerdere platen die in wezen uit slaapkamerknutsel- en plakwerk van Wahlfeld bestonden, zorgt dit voor een volle en krachtige totaalsound.

De frontman brengt zijn weinig optimistische lyriek in de vorm van onthecht treurende klaagzangen met tegen het hoogdravende aanschurkende strofes en veelal eenvoudige, herhalende, wat drammerige refreinen. Dat de vocalen overvloedig gedrenkt werden in galmeffecten versterkt de eighties-referenties alleen maar. Als je op afsluiter 'War' echter plots geconfronteerd wordt met zanglijnen die fel aan Layne Staley herinneren, daagt het alsnog dat ook onder andere de riff van 'N2 ether' in een andere context best wel voor grunge door kan gaan.

Het episch donkere conceptalbum dat 'Holographic violence' toch wel is, werd met andere woorden erg genereus en tamelijk divers gestoffeerd. De kille boodschap klinkt alleszins hard door; om het even of ze nu bedoeld is als wake up call dan wel fatalistisch opgevat moet worden, al lijkt dit laatste toch de bovenhand te halen.

Vagina Dentata debuteert met 'No more nice girls'

Het geëngageerde Vagina Dentata liet zopas hun eersteling op de wereld los. Zelfs wie het Latijn zo weinig machtig is dat op basis van de groepsnaam niet duidelijk wordt uit welke richting de wind waait, laat titel 'No more nice girls' weinig ruimte voor twijfel. Furieus en gedreven brengt het Belgische viertal reeds een aantal jaren de meest rauwe, feministische crust punk op de planken.

Van het zeven nummers tellende album kan 'Women and psychiatry' online beluisterd worden. Met de onverbloemd confronterende lyrics, gifspuwende vocalen en bewust rafelige mix van trashy ongepolijste metal en razende hardcore punk, lijkt de song exemplarisch voor de aanpak van de band.

Wil je dat allemaal wel eens live gaan aanschouwen kan je dit najaar onder meer terecht in Gent (26.09, On The Rag 2), Aarschot (09.10, JC De Klinker) en Amsterdam (24.10, Vrankrijk).

The Teardrops – 'The teardrops': catchy hooks & lijzige zanglijnen

In vergelijking met hun twee jaar oude debuut 'Mission to Mars' verbergen The Teardrops op hun derde worp de traditionele Amerikaanse folk, country en onversneden rock-'n-roll invloeden wat dieper onder een hedendaags, puntig garagerockjasje. Al staat met 'Paperplane' alsnog een authentieke Bo Diddley-beat op deze zelfgetitelde ep van de Amsterdammers.

Boven een steevast bezwerend primitieve kadans weet het trio een aantal catchy hooks neer te leggen die worden afgewerkt met de voor lo-fi gitaarrock typisch wat lijzige zanglijnen van Jaap Elzenga. Een extra troef heeft de band in handen met de uitstekende vocalen van drumster Hester den Boer die niet alleen in staat is een aantal kwikzilveren backings neer te leggen, maar even moeiteloos de lead kan dragen. Zo treedt ze op het weemoedige 'Knocked on your door' – dat als het relatieve rustpunt van het album kan beschouwd worden – overtuigend in duet met de frontman die hier bewijst ook als crooner prima uit de verf te komen.

Doorgaans schuurt en knispert het allemaal wat harder, waardoor 'The teardrops' zich in zijn geheel presenteert als een interessante, gevarieerde en aanstekelijke alternatieve rockplaat die, mede door de heldere en organische productie, uitermate fris voor de dag komt.

Protomartyr releaset 'Why does it shake?' uit nieuw album

Waar Protomartyr sinds het vorig jaar verschenen en erg succesvol onthaalde 'Under color of official right' al wel een splitsingle met R.Ring op de markt bracht, ligt, met de aankondiging van de op 9 oktober in de rekken liggende langspeler 'The agent intellect', nu heel wat meer in het verschiet. Naast het artwork en de tracklist gaf label Hardly Art ook meteen een eerste opwarmertje vrij.

Afgaande op het vooruitgeschoven 'Why does it shake?' klinken de Detroitse postpunkers nog steeds als een strijdbaar, warmbloedig dier in een kille en vijandelijke omgeving. Nogal abrupt aanvattend in medias res krijg je een monotoon meeslepende kadans, ijskoud kletterende gitaaraccenten en een grillige songstructuur voor de kiezen. Hierboven declameert Joe Casey naar goede gewoonte verbeten en begeesterend zijn krachtigste beatpoëzie. Het door zijn moeder (die als gevolg van een ernstige ziekte met trillende handen werd geconfronteerd) geuite titelzinnetje grijpt hij onvervaard aan om een aantal breedgekaderde bespiegelingen aangaande de menselijke conditie te spuien.

Terwijl de collega's van het curerende Viet Cong Protomartyr dit najaar naar Sonic City (21.11, De Kreun) halen, kan je de Amerikanen daarbuiten nog aan het werk zien in de Botanique (09.11, Brussel), tijdens Rotown (19.11, Rotterdam) en op Le Guess Who? (20.11, Utrecht).

Kidcat Lo-Fi – '4 Seasons': zonder meer leuk

Wie wel te vinden is voor springerige folkpop is bij Kidcat Lo-Fi aan het juiste adres. De beloftevolle Oostenrijkse singer-songwriter laat zich begeleiden door een standaard rockbezetting wat ze in staat stelt met haar vrolijk huppelende melodieën verschillende richtingen in te slaan.

Meer dan vier zijn er daarvan niet nodig voor de '4 Seasons'-ep, één voor elk seizoen met name. Waar de puntige indierocker 'Hate summer' het krachtigst voor de dag komt en misschien wel het meest aanspreekt, krijgt 'Sounds like my favorite season' (herfst) boven een voorzichtige marskadans een wat jazzy inkleuring, drijft 'Winter love song' overtuigend op een swingritme en draagt een licht pulserende funkgroove opener 'Spring is a nasty bitch'. De soepele, zich in de bovenste toonregionen bevindende vocalen scheren constant hoge toppen, en elk nummer op zich draait op zijn eigen manier aanstekelijk catchy uit.

De (op het eerste zicht) minder gangbare voorkeur voor de koude en donkere periodes van het jaar die thematisch wordt uitgedragen, valt wat mager uit, en neigt alsnog iets te fel naar de clichésfeer.

Daar het geheel tongue in cheek wordt gebracht en de muzikale omkadering uitblinkt in toegankelijkheid, komt de frontvrouw hier echter tot op zekere hoogte nog mee weg.

Hoewel toch een zekere onderhuidse melancholie doorheen het conceptplaatje waait, weet Kidcat Lo-Fi wel de gimmick van het hele opzet eigenlijk nauwelijks te overstijgen. In combinatie met de propere, brave en vakbekwaam degelijke uitwerking, blijft de eindbeoordeling hierdoor op 'leuk tout court' steken.

CHILDBIRTH – 'Nasty grrls' & 'It's a girl': brute directheid

In een eerder korte tijdspanne heeft Julia Shapiro zich zowat ontpopt tot het boegbeeld van de huidige feministische golf die doorheen Seattle waait. Het gepropageerde feminisme is dit keer zelfzeker genoeg om droge humor tot haar handelsmerk te maken. De gestage, exponentieel groeiende, wereldwijde opmars die main focus Chastity Belt momenteel te beurt valt, stuurt de aandacht hoe langer hoe meer ook richting CHILDBIRTH, het project dat de frontvrouw samen met Tacocats Bree McKenna op bas en Pony Times Stacy Peck op drums uit de grond stampte.

Met 'Nasty grrls' liet het trio zopas een eerste voorproefje op hun 'Women's rights' getitelde tweede lp op de wereld los. Terwijl het nog tot begin oktober wachten is op het volledige album, heeft het reeds geloste nummer alvast alles te bieden waar fans van het eerste uur op zitten te wachten:

provocerende, van meer dan één komische noot voorzien lyrics, een aanstekelijke, franjeloos stoere punkrockriff en een flinke dosis spelplezier. Mckenna's Beastie Boys-achtige antwoordbacking op Shapiro's tegelijkertijd krachtige en beweeglijke lead, verleent het geheel een speelse dynamiek. Met zijn drie minuten klokt 'Nasty grrls' trouwens af op perfecte single-lengte, daar waar nagenoeg alle songs op 'It's a girl' nog ruim onder de twee minutengrens bleven.

Dit vorig jaar verschenen, schreeuwerige debuut maakte al snel duidelijk dat Shapiro haar boodschap bij Chastity Belt nog relatief subtiel verpakt, of op zijn minst behoorlijk wat poëtischer.

CHILDBIRTH's eersteling bevat namelijk tien in your face, de ware punkspirit ademende, compromisloze distorted rockers die door hun rechtdoor, grungy gitaarriffs, schuimbekkend groovende kadans en woeste eenvoud in de songschrijverij staan voor instant toegankelijkheid en brute directheid. De met een stevige knipoog gebrachte, nogal sloganeske thematiek beperkt zich tot de algehele ontvoogding van vrouwen.

Uiteindelijk geeft het hyperbolische 'I only fucked you as a joke' perfect weer waar de band als geheel voor staat. Deze allereerste single fungeert zowat als CHILDBIRTH's levensmotto en is meer dan exemplarisch voor de rest van de plaat.

Met 'Bleu lagon' lost Mansfield.TYA een eerste nummer uit 'Corpo inferno'

Vier jaar na het magistrale conceptalbum 'Nix' heeft het Franse duo Mansfield.TYA een opvolger ingeblikt die vanaf 18 september in de rekken zal liggen. Julia Lanoë en Carla Pallone gaven hun vierde langspeler de titel 'Corpo inferno' mee, wat volledig in lijn ligt met het intense, barokke chanson waar het uit Nantes afkomstige tweetal al ruim een decennium lang garant voor staat. Toch suggereert het zopas vrijgegeven allereerste voorproefje 'Bleu lagon' ook nieuw soort frivoliteit.

Terwijl de ijzingwekkende viool, de als backing fungerende virtuoos toonladderende samenzang en de smachtend escapistische lyriek meteen vertrouwd in de oren klinken, zorgt de deze keer wel erg cheezy elektro immers voor een lichtvoetiger tegengewicht dan we gewend zijn; ook al kwam Mansfield.TYA voorheen bij momenten ook al best dansbaar voor de dag. Eén en ander maakt dat het almaar makkelijker wordt je Pallone eveneens in te beelden als speerpunt van het speels trashy Sexy Sushi.

Scott Yoder – 'Sisters under the mink': uitgepuurde folkballades

Deze zomer is het exact een jaar geleden dat The Pharmacy er, gelijktijdig met de officiële release van hun overigens prima zwanenzang 'Spells', nogal abrupt mee ophield. Scott Yoder, frontman van de garagegrungers uit Vashon Island voor de kust van Seattle, bleef echter niet bij de pakken zitten en stampte prompt een solo-project uit de grond. Terwijl hij zich quasi onmiddellijk in zijn uppie in het livecircuit begaf, liet ook het eerste studiowerk niet lang op zich wachten, al telt 'Sisters under the mink' wel slechts 4 nummers.

Op deze ep plaatst Yoder zich in de Amerikaanse traditie van de rafelige folktroubadour die de hort optrekt met een resem sober door piano en/of akoestische gitaar gedragen, doorleefde ballades. Met slechts hier en daar enige spaarzame percussie als ondersteuning en een voorzichtige inkleuring via ondermeer een twelve string, benadrukt de kale en wat kil galmende omkadering de behandelde thema's van lichte vervreemding van het doorsnee bestaan gekoppeld aan een inherente eenzaamheid, emoties die in momenten van vertwijfeling als debuterend solo-muzikant wel eens zwaar kunnen doorwegen.

Yoders karakteristieke, tegen het nasale aanschurende stemgeluid leent zich perfect voor het genre, en kan het sowieso zonder veel opsmuk stellen om interessant te blijven. Ze ligt dan ook eerlijk en onverbloemd in de mix. Verder hoeft het uiteraard geen betoog dat Scottie zijn geweldige oor voor melodie niet bij zijn vroeger bandleden achter liet, waardoor het album ondanks de eigengereide lo-fi aanpak toch behoorlijk toegankelijk voor de dag komt.

Met het handvol uitgepuurde, weemoedige, folky nummers - op afsluiter 'Who am i?' weliswaar geïnjecteerd met een flinke country-inslag – dat 'Sisters under the mink' rijk is, keert Scott Yoder als het ware terug naar de basis van de songschrijverij. Nieuw werk zit naar verluidt al in de pijplijn. Indien dezelfde kwaliteit wordt aangehouden, mag dit zeker een langspeler worden.

Nieuw werk van Pleasers, Warm Soda en Melton solo

Zoals hij onlangs zelf vooropstelde is Matthew Melton vanuit thuisbasis Austin onmiddellijk flink uit de startblokken geschoten na Warm Soda's laatste Europese tour. Dat hij er niet de man naar is om lang op zijn lauweren te blijven rusten, bewijst de stroom aan releases die hij zopas op de wereld los liet.

Om te beginnen loste Warm Soda als tweede single uit 'Symbolic dream' een kersverse videoclip voor het melancholisch aanstekelijke 'Cryin' for a love'. Naar goede gewoonte wordt voluit op een retro-feel ingezet, en dat gitarist Max Eaton, die de band niet langer kon combineren met zijn familiale verplichtingen, nog prominent figureert (met ondermeer een uitdagende middenvinger helemaal op het eind) laat ons vermoeden dat de beelden reeds enige tijd geleden ingeblikt werden.

Terwijl Melton voor Warm Soda een nieuwe muzikale richting in gedachten heeft, leunt het eerste wapenfeit van Pleasers, dat de frontman oprichtte met zijn oude vriend Ben Tipton op bas, erg dicht aan bij de poppy garagepunk van eerstgenoemden. Het snedige, rebelse en onverminderd catchy 'Reject teen' had met name zo op pakweg 'Someone for you' terecht gekunnen. 

Vermits 'No place to fall' wordt gepresenteerd als slechts een b-kant van een binnenkort te verschijnen Warm Soda-single, tasten we voorlopig nog in het duister in hoeverre het de te verkennen horizonten representeert. Aangedreven door een loomfunky baslijn en een mechanisch aanvoelende kadans merken we alleszins een trippy accentverschuiving op.

De meest verrassende worp vinden we, tenslotte, in een voorproefje uit Meltons binnenkort te verschijnen solo-langspeler, waarop soundsgewijs volop de kaart van jaren 80-poprock wordt getrokken, een beetje te vergelijken met de evolutie op de Dum Dum Girls' laatste plaat, al horen we er ook een vleugje Steve Miller-psychedelica in. Op het meeslepende 'Too many hearts lack lovers' bezingt Matthew Melton op de hem kenmerkende, van een weemoedige twist voorziene manier de ware liefde.

Het enige waar we voorlopig dus nog niets van hoorden is de eveneens aangekondigde nieuwe band met zijn vrouw Doris. We hebben zo het gevoel dat ook dit niet al te lang op zich zal laten wachten.