In Grave Babies vinden we het
nihilistische geesteskind dat Danny Wahlfeldt in leven riep om zijn
lugubere overtuiging uit te dragen dat de mensheid op de rand van
algehele zelfvernietiging staat. Het apocalyptische 'Holographic
violence' inspireert zich logischerwijze op een heleboel genres met
een op zijn minst donkere ondertoon zoals doom, darkwave, synthrock,
industrial metal en gothic. Als algehele sfeer ademt deze langspeler
dan ook zwaar de jaren 80 uit.
Het Amerikaanse kwartet verenigt immers
moeiteloos het wijds zweverige van The Cure met het dreigend
agressieve van Ministry en het celebraal barokke van The Sisters of
Mercy, en dit in wisselende constellaties van performantheid. De door
elektronische drumklanken en repetitief dansbare baslijnen
neergelegde onheilspellend mechanisch dreinende ritmes krijgen een
rijke uitwerking met talloze, gevarieerde synth- en gitaarpartijen en
een flinke dosis sinistere elektronica. Zeker in vergelijking met
eerdere platen die in wezen uit slaapkamerknutsel- en plakwerk van
Wahlfeld bestonden, zorgt dit voor een volle en krachtige
totaalsound.
De frontman brengt zijn weinig
optimistische lyriek in de vorm van onthecht treurende klaagzangen
met tegen het hoogdravende aanschurkende strofes en veelal
eenvoudige, herhalende, wat drammerige refreinen. Dat de vocalen
overvloedig gedrenkt werden in galmeffecten versterkt de
eighties-referenties alleen maar. Als je op afsluiter 'War' echter
plots geconfronteerd wordt met zanglijnen die fel aan Layne Staley
herinneren, daagt het alsnog dat ook onder andere de riff van 'N2
ether' in een andere context best wel voor grunge door kan gaan.
Het episch donkere conceptalbum dat
'Holographic violence' toch wel is, werd met andere woorden erg
genereus en tamelijk divers gestoffeerd. De kille boodschap klinkt
alleszins hard door; om het even of ze nu bedoeld is als wake up call
dan wel fatalistisch opgevat moet worden, al lijkt dit laatste toch
de bovenhand te halen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten