Dream Machine – 'The Illusion': niet meer recht te trekken (?) valse start

Kon je Matthew Melton tot voor kort nog zien als een hopeloze romanticus die zijn heil escapistisch in het verleden zocht en innerlijk gedreven werd door een ridderlijke queeste naar de ideale liefde, is dit beeld niet langer te handhaven. In een recent dubbelinterview samen met zijn vrouw Doris ontpopt de vroegere frontman van Warm Soda zich immers tot een paranoïde reactionair die een heel aantal vanzelfsprekendheden in de hedendaagse samenleving radicaal afwijst. Dat hij het gebruik van smartphones en sociale media hartgrondig afkeurt is allemaal nog onschuldig, maar in het bewuste interview spreidt het koppel op beledigende en minachtende wijze een hele resem totaal politiek incorrecte ideeën ten toon aangaande onder meer migratie en vrouwenrechten. 

Eén en ander heeft ertoe geleid dat label Castle Face Records zich genoodzaakt zag Dream Machine, het pas opgestarte muzikale project van de Meltons, per direct de bons te geven, ook al zitten ze daar nog met een quasi volledige oplage van het recent gereleasede debuut 'The Illusion'. Vermits wereldbeeld, wezen en muzikale uitdrukking voor Melton altijd onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn geweest, is het niet makkelijk deze langspeler nog onbevangen te benaderen. Zo verwijst de titel al meteen naar een oordeel dat het echtpaar klaar heeft met betrekking tot het leven van diegenen die zich teveel online begeven. Muzikaal richt Melton zijn vizier dit keer resoluut op de jaren 70 met een galmende sound, prille hardrockriffs en alternerend Jon Lord en Ray Manzarek mimicrerende orgelpartijen.

Wel wordt het genre, vooral in de netjes tussen Matthew en Doris verdeelde zanglijnen, benaderd met een jaren 60-popgevoeligheid. De plaat bevat gitaar- en orgelsolo's, al worden die steeds compact gehouden, waardoor de songs zelden de vierminutengrens overschrijden en je nooit het gevoel hebt dat ze zich verliezen in al te psychedelische uitweidingen. Neem daar nog een hedendaagse frisse strakheid bij en je weet dat het geheel vlot in het oor ligt. Op die manier is 'The Illusion' op zich best wel een sterk album, alleen lijkt Dream Machine zich al bij voorbaat onherstelbaar verbrand te hebben.

Trapper Schoepp – 'Bay Beach Amusement Park': oprechte ode van een hedendaagse troubadour

Het Bay Beach Amusement Park in Wisconsin bestaat dit jaar precies 125 jaar, en daar besloot Trapper Schoepp een concept-ep aaan te wijden. Zorgt dit opzet in eerste instantie misschien wel voor een diepe frons in de wenkbrauwen, besef je echter al gauw dat het – met Schoepps authentieke hang naar volksmuziek zoals country, folk en blues en zijn onmiskenbare talent om, voortbouwend op een wat verloren gegane traditie, via kleine, in de lokale historie verankerde verhaaltjes een groter idee uit te dragen – waarlijk een kolfje naar de hand is van deze artiest uit Milwaukee.

Na de surfy rock-'n-roll van het algemeen welkomstwoord 'Welcome to Bay Beach' volgen nog vijf nummers die als titel een welbepaald pretparktuig meekrijgen. Dragen 'Zippin Pippin' en 'Bumper Cars' succesvol de ervaring van kadans en snelheid van het toestel muzikaal uit, krijg je met 'The Scat' een meeslepende, cocktailjazzy ballad te horen. In een even spontaan overkomende als goed uitgewerkte productie (inclusief soulvolle backinkoortjes, kundig gearrangeerde blazers en emotioneel geladen toetsen) biedt de ep zo een erg verscheiden miniatuur staalkaart van de hedendaagse americana die zowel Trappers fantastische stem als zijn kwikzilveren songschrijvertalent nogmaals in de verf zetten.

Het pretpark in kwestie kan zich alleszins ongegeneerd wentelen in de lof die het van deze moderne troubadour kwistig toegestrooid krijgt.

Nots in de Beursschouwburg (Brussel) op 09.06.17

Zag het er lang naar uit dat Nots' huidige Europese tour België zou overslaan, kreeg de tussen Rijsel en Amsterdam openstaande dag in de kalender alsnog een Brusselse invulling. In extremis werd het viertal uit Memphis immers als opener toegevoegd aan de Out Loud-affiche op het dakterras van de Beursschouwburg.

Zonder poespas gaan Natalie Hoffmann furieus van start. Van meet af aan krijg je een opzwepende mix van nerveuze postpunk en desolate garagesurf die inspeelt op een soort ritmisch oergevoel, waardoor het haast onmogelijk is te blijven stil staan. Met Hoffmanns desperaat geschreeuw en kil snijdende gitaarsound overvalt je zowat een post-apocalyptische ervaring. Terwijl de frontvrouw een tijdens 'Inherently Low' gesprongen snaar vervangt improviseert de rest van de band meeslepend verder op de groove zodat de aandacht aan één stuk door vastgehouden blijft. Ook al wordt bijvoorbeeld bij het hieropvolgende 'Reactor' voor even een sludgy moment ingelast, ligt het tempo quasi constant erg hoog.

Wel wordt de sfeer zelfs nog een graad unheimlicher wanneer Hoffman de gitaar even terzijde legt en zich achter een extra batterij toetsen plaatst. Dit levert ondermeer een nieuw nummer op dat op Nots' geheel eigen wijze zowaar aanschurkt tegen industrial. Vervolgens wordt de finale ingezet met wederom jachtig pompend materiaal uit vooral recentste langspeler 'Cosmetic' en gaat de voet niet meer van het gaspedaal. Hoewel druk gesolliciteerd blijkt de openingsact geen tijd te resten voor een bisronde.

Chastity Belt – 'I Used To Spend So Much Time Alone': somber contemplatief

“It's different now,” mijmert Julia Shapiro op het openingsnummer van 'I Used To Spend So Much Time Alone'. Waar dat muzikaal – een lome groove onder een meeslepend monotone postpunkbaslijn waarop in elkaar verstrengelende gitaarmotiefjes kwistig even catchy als edgy frivoliteiten in het rond strooien – nog niet meteen voor Chastity Belt lijkt te gelden, merk je dat dit lyricsgewijs wel van meet af aan het geval is. Het rake en tegelijk humoristisch gebrachte sarcasme en de brutale je-m'en-foutistische zorgeloosheid, die beiden uitdroegen dat de dames op hun geheel eigen wijze de wereld bij de kladden hadden, hebben namelijk plaats geruimd voor een richting depressie evoluerende existentiële paniek. Waar het op 'Time to Go Home' nog klonk van “I don't care” en “I got drunk out of boredom,” verstaan we deze keer “Fucked up, anxious, how did I get here?”en “I wanna feel like nothing's wrong.”

Een gestroomlijnde productie laat horen dat Shapiro naar hedendaagse normen en regels vocaal misschien wel beter voor de dag komt dan ooit, maar haalt tegelijkertijd het ontstuimig rauwe wat van de stem. Tegen het trio 'It's Obvious', 'What the Hell' en 'Something Else' is daarenboven duidelijk dat ditmaal eerder wordt ingezet op dromerige sfeerschepping dan op meeslepende hooks, en dit is niet alleen te wijten aan de al dan niet prominent figurerende akoestische gitaren. Hierna wekt het afsluitende duo – aanvattend met de naar het verleden verwijzende titelsong die aangeeft dat het nu allemaal wel weer beter gaat - nog even de indruk het tij voorgoed te kunnen keren. Op het bij momenten krakende, piepende en scheurende '5am' heeft Chastity Belt immers haar ouwe vertrouwde punch teruggevonden en hetzelfde kan gezegd worden van Shapiro's messcherpe tong.

Toch is het het hulpeloos sombere, contemplatieve van de drie bonusnummers dat uiteindelijk de hoofdtoon van het album bepaalt. Konden buitenbeentjes allerhande totnogtoe kracht putten uit Chastity Belts artistieke antwoord op zulke situatie, komt het deze keer over alsof het viertal uit Seattle zelf wel een duwtje in de rug kan gebruiken. Dit kan je hen dit najaar ondermeer gaan geven in Brussel (Botanique, 15.09), Rotterdam (V11, 22.09) en Utrecht (ACU, 23.09).

The Coathangers, The Shivas & Mind Rays tijdens Psych over 9000 (Gent) op 24.05.17

Als de eerste editie van je evenement vlotjes uitverkoopt kan je sowieso van een succes spreken. Dat is precies wat genrefestival Psych over 9000 overkwam, wat in één klap bewijst dat het garagerockfenomeen in België nog steeds alive and kicking is. Verpreid over vier zalen in de nabijheid van de Gentse Vlasmarkt had je de keuze uit maar liefst tien bands uit binnen- en buitenland om daags voor Hemelvaart zelf je eigen avondvullende programma samen te stellen, en dat voor de prijs van slechts twaalf euro in VVK.

Aftrappen doen we in Café Video met Mind Rays dat er meteen de beuk in gooit met het beproefde recept van een ouderwetse punkkadans, schreeuwerige vocalen en vuil in het rond gestrooide gitaarlicks. Reken daar nog de energieke performance van vooral de frontman bij, en je krijgt een erg opzwepende bedoening. Enkele sporadische keren wordt bij wijze van afwisseling en relatieve adempauze gegrepen naar iets postpunkerigere, repetitieve nummers. Ook al raadt de band het publiek aan zich na afloop te reppen richting Trefpunt voor Mountain Bike, begeven wij ons anderwaarts.

Na een korte wandeling gooien The Shivas in het Afsniscafé immers hoge ogen met hun erg retro aanvoelende garagesurf. Door af en toe terug te vallen op een tegelplakkende oldiespopsong plaatst het trio uit Portland zich ergens tussen La Luz en Shannon and the Clams in. Terwijl spilfiguur Jared Molyneux vooral op gitaar uiterst sterk voor de dag komt, valt de solide drumster Kristin Leonard ook nog op door haar welgemikte backings die van een hoog Kim Dealgehalte doordrongen zijn.

In de Trefpuntzaal wordt een dik half uur later van meet af aan duidelijk dat The Coathangers een andere muzikale dynamiek hebben dan bands waar de frontpersoon door de rest in een zetel wordt gezet. Met snedig en soepel gitaarspel neemt speerpunt Julia Kugel op de zinderende opener 'Watch Your Back' immers overtuigend haar groepsgenotes op sleeptouw die zo tot het uiterste worden gedreven om haar bij te benen.

Dat van de recente 'Parasite'-ep enkel het wat ingetogen 'Drifter' de setlist niet haalt, geeft aan dat het drietal uit Atlanta resoluut kiest voor een energieke, dynamische aanpak. Terwijl ook nummers als 'Wipe Out' en 'Perfume' tegelijkertijd heftig en groovy uit de verf komen, wordt de ideale mix van tegendraadse punk en gevoel voor melodie muzikaal misschien nog wel het meest typisch veruitwendigd door 'Down Down.'

Waar Kugels stem zich uitstekend leent voor de meest melodieuze passages in combinatie met behoorlijk wat indringend schrille, hoge uithalen, geeft ze de leadvocalen door aan drumster Stephanie Luke wanneer de song om een wat hesere, robuustere aanpak vraagt. En ergens tijdens het tweede deel van de set wordt het tevens achter de drums een stoelendans als achtereenvolgens Kugel en bassiste Meredith Franco de stokken ter hand nemen. Afsluiter van dienst is 'Squeeki Tiki' waarop ook live de gitaar plaats ruimt voor het piepende hondenspeeltje van op plaat. Dit geeft Kugel meteen ook de ruimte om onvervaard het publiek in te duiken en zo de show tot een spetterend einde te brengen.

White Mystery – 'Fuck Your Mouth Shut': energieke, frisse garagerock

De termijn van de belofte die zus Alex en broer Francis Scott White elkaar bij de oprichting van White Mystery maakten om gedurende een decennium geen serieuze relatie aan te gaan teneinde zich volledig op de band te kunnen concentreren annex jaarlijks een release op de wereld los te laten verloopt in 2018. Met het eerste deel daarvan zal het wel snor zitten, aangezien ze er ook dit jaar in slaagden klokvast op twintig april een langspeler op de markt te brengen. 

Naar goede gewoonte staat ook 'Fuck Your Mouth Shut' weer bol van de energieke, frisse, door klassieke rock-'n-roll geïnspireerde garagesongs. In een heldere productie klinkt Alex' gitaarspel, net als haar vocalen, zuiver en krachtig en vormt zo een organische symbiose met de strak jachtig dokkerende drums van Scott.

Flirt het Amerikaanse duo de ene keer met typische rock-'n-roll (bv. 'Played My Hand') om dan weer eerder een rauwe punkrock richting in te slaan (o.a. 'Full of Light'), telkens komen ze, alsof het niets is, uit bij een uiterst aanstekelijke groove en een even catchy zangpartij die nu eens voluit op pop gemodelleerd is zoals (extra in de verf gezet door oldies backings) op 'Bad Neptune' en dan weer bezwerend repetitief uit draait zoals op 'Dream Cum'. En dat geldt zelfs voor het meest opmerkelijke nummer van het album, Scotts Trippy spoken word 'Mars Death Pact' dat – op de “Fuck” door “Fudge” vervangende single-edit van de titelsong na – de plaat afsluit.

Of White Mystery na volgend jaar nog een toekomst heeft, is niet geheel duidelijk. Wel maakt 'Fuck Your Mouth Shut' duidelijk dat er na al die tijd nog steeds geen sleet zit op de exclusieve muzikale samenwerking tussen Alex en Francis White.

Cherry Glazerr in Botanique (Brussel) op 17.05.17

Na hun passage in Trix de voorbije winter hield Cherry Glazerr in het kader van Les Nuits Botanique dit voorjaar al voor een tweede keer halt in België. Hadden ze in februari nog verzuimd hun uitstekende recente langspeler 'Apocalipstick' mee te zeulen op het vliegtuig, was deze ditmaal (op de vinylversie na) alweer uitverkocht; een bewijs dat het goed loopt voor het kwartet rond de jeugdige Clementine Creevy.

In de sfeervolle Rotonde van de Botanique valt eens te meer op dat de band, feller dan doorgaans het geval is, opmerkelijk uiteenvalt in twee afzonderlijke duo's die elkaar wonderwel aanvullen. Ritmetandem Tabor Allen/Devin O'Brien legt constant een strakke, energieke groove neer en vormt zo een zich bescheiden opstellende, solide ruggengraat die Creevy en toetseniste/backingvocaliste Sasami Ashworth in staat stelt complexloos hun expressieve ding te doen zonder dat ze hun aanstekelijke enthousiasme hoeven te kanaliseren noch ook maar iets aan spontaniteit dienen in te boeten. De twee maken daarvan ook dankbaar gebruik en brengen een onconventionele, dynamische en bij momenten best wel weirde act ten tonele.

Zo komt Creevy, alvorens verschroeiend te openen met 'Sip O' Poison', over de grond als een krab naar de microfoonstandaard gekropen, waarmee ze in één klap haar aanpak typeert. Het hele optreden lang trekt ze gekke bekken, hotst ze wild in het rond en raakt ze verwikkeld in bizarre, humoristische conversaties met Ashworth. Dit staat niet in de weg dat de frontvouw naar voor komt als een uiterst getalenteerde gitariste die a volonté een enorme feeling voor het instrument etaleert. Met een tot de verbeelding sprekend gevoel voor timing wisselt ze moeiteloos af tussen snedige solo's en scheurende akkoorden, terwijl ze tussendoor het geheel geregeld hetzij een welgemikte

reggea lick hetzij een overtuigende triphop feel weet mee te geven.

Waar het begin van de show hoofdzakelijk teert op de meer breekbare en wat lofi-hoekerige songs zoals 'Teenage Girl', gaat de set - met een speciale vermelding voor een op de Melvins-versie geïnspireerde KISS-cover 'Goin' Blind' die uitmondt in een uitgebreid moment interpretatieve dans - hoe langer hoe meer de stevige gitaarrocktour op; denk bijvoorbeeld aan het aan elkaar geplakte grungy duo 'Instagratifiction'/'Apocalipstick'. Op 'Grilled Cheese' wordt nog even wat gas terug genomen om vervolgens af te ronden met vaste afsluiter 'Chewing Cud' dat zowat kan omschreven worden als een wild, gitaarjazzy jamnummer dat een perfect slotakkoord plaatst op het weird wervelende spektakel.