Als de eerste editie van je evenement
vlotjes uitverkoopt kan je sowieso van een succes spreken. Dat is
precies wat genrefestival Psych over 9000 overkwam, wat in één klap
bewijst dat het garagerockfenomeen in België nog steeds alive and
kicking is. Verpreid over vier zalen in de nabijheid van de Gentse
Vlasmarkt had je de keuze uit maar liefst tien bands uit binnen- en
buitenland om daags voor Hemelvaart zelf je eigen avondvullende
programma samen te stellen, en dat voor de prijs van slechts twaalf
euro in VVK.
Aftrappen doen we in Café Video met
Mind Rays dat er meteen de beuk in gooit met het beproefde recept van
een ouderwetse punkkadans, schreeuwerige vocalen en vuil in het rond
gestrooide gitaarlicks. Reken daar nog de energieke performance van
vooral de frontman bij, en je krijgt een erg opzwepende bedoening.
Enkele sporadische keren wordt bij wijze van afwisseling en relatieve
adempauze gegrepen naar iets postpunkerigere, repetitieve nummers.
Ook al raadt de band het publiek aan zich na afloop te reppen
richting Trefpunt voor Mountain Bike, begeven wij ons anderwaarts.
Na een korte wandeling gooien The
Shivas in het Afsniscafé immers hoge ogen met hun erg retro
aanvoelende garagesurf. Door af en toe terug te vallen op een
tegelplakkende oldiespopsong plaatst het trio uit Portland zich
ergens tussen La Luz en Shannon and the Clams in. Terwijl spilfiguur
Jared Molyneux vooral op gitaar uiterst sterk voor de dag komt, valt
de solide drumster Kristin Leonard ook nog op door haar welgemikte
backings die van een hoog Kim Dealgehalte doordrongen zijn.
In de Trefpuntzaal wordt een dik half
uur later van meet af aan duidelijk dat The Coathangers een andere
muzikale dynamiek hebben dan bands waar de frontpersoon door de rest
in een zetel wordt gezet. Met snedig en soepel gitaarspel neemt
speerpunt Julia Kugel op de zinderende opener 'Watch Your Back'
immers overtuigend haar groepsgenotes op sleeptouw die zo tot het
uiterste worden gedreven om haar bij te benen.
Dat van de recente 'Parasite'-ep enkel
het wat ingetogen 'Drifter' de setlist niet haalt, geeft aan dat het
drietal uit Atlanta resoluut kiest voor een energieke, dynamische
aanpak. Terwijl ook nummers als 'Wipe Out' en 'Perfume'
tegelijkertijd heftig en groovy uit de verf komen, wordt de ideale
mix van tegendraadse punk en gevoel voor melodie muzikaal misschien
nog wel het meest typisch veruitwendigd door 'Down Down.'
Waar Kugels stem zich uitstekend leent
voor de meest melodieuze passages in combinatie met behoorlijk wat
indringend schrille, hoge uithalen, geeft ze de leadvocalen door aan
drumster Stephanie Luke wanneer de song om een wat hesere, robuustere
aanpak vraagt. En ergens tijdens het tweede deel van de set wordt het
tevens achter de drums een stoelendans als achtereenvolgens Kugel en
bassiste Meredith Franco de stokken ter hand nemen. Afsluiter van
dienst is 'Squeeki Tiki' waarop ook live de gitaar plaats ruimt voor
het piepende hondenspeeltje van op plaat. Dit geeft Kugel meteen ook
de ruimte om onvervaard het publiek in te duiken en zo de show tot
een spetterend einde te brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten