Feels in Botanique (Brussel) op 29.06.19

Sinds de release van het uitmuntende 'Post Earth' eerder dit jaar gaat het met de populariteit van Feels duidelijk in stijgende lijn. Stond het kwartet uit L.A. tijdens hun vorige passage in België nog in het kleinschalige Gentse café Aap, mogen Laena Geronimo & co goed drie maanden later het podium van de Witloof Bar in de Botanique betreden. Ondertussen kreeg gitariste Shannon Lay een contract als soloartieste aangeboden door Sub Pop waardoor ze het momenteel te druk heeft mee op tour te trekken door Europa.

Haar vervangster kwijt zich echter uitstekend van haar taak waardoor het voor Feels kenmerkende geraffineerd spelen met de dynamiek even impressionant kan aangehouden worden als voorheen. Opener 'Tell Me' is daar meteen een goed voorbeeld van. Het nummer vangt laidback, catchy groovend aan om scherp en overdonderend los te barsten in het refrein. Wie dacht dat het niet daarna heftiger kon nog merkt zich vergist te hebben als het viertal alsnog een tandje weet bij te steken tijdens de eindclimax.

Met songs als 'Car' 'Find a Way' en 'Slippin' grossieren de Amerikanen als vanouds in van tempo- en genrewissels bol staande gitaarrock. Het prachtig slepende 'Flowers' vormt een rustpunt, en tijdens 'Tollbooth' laat frontvrouw Geronimo eenmalig haar gitaar voor wat ze is om zich enkel met een microfoon tussen het publiek te begeven.

Het zich episch ontwikkelende 'Post Earth' zet de zinderende finale in die een kernachtig orgelpunt krijgt in de snedige punkrock van 'Deconstructed'. Als de band vervolgens gedecideerd terug het podium op geroepen worden voor een bisronde verrassen ze met een geslaagde cover van Nirvana's 'Aneurysm' die instrumentaal even krachtig voor de dag komt als het origineel en een eigen twist krijgt door Geronimo's helder croonende vocalen.

Met een energieke, gevarieerde en meeslepende show weet Feels aldus moeiteloos te overtuigen.

Le Butcherettes tijdens Bear Rock (Andenne) op 28.06.19

In de schaduw van de indrukwekkende 18de eeuwse Sint-Begga kerk vond in Andenne al voor de 25ste keer het Bear Rock festival plaats, dat sinds 1995 in een dorpsfeesterige setting de meest diverse alternatieve rock naar de oevers van de Maas brengt. Als één van de hoofdacts wisten de organisatoren dit jaar niemand minder dan Le Butcherettes te strikken.

Opener 'Witchless C Spot' herbergt meteen de meest kenmerkende aspecten die het kwartet te bieden heeft, zijnde indringende, ruimschoots van catchy hooks voorziene songschrijverij, een hypnotizerende, naar het tribale neigende kadans en een uit gitaren en electronica bestaande indrukwekkende totaalsound waarboven frontvrouw Teri Gender Bender grenzeloos haar vocale duivels ontbindt. Hoewel hierop het recente 'father/ELOHIM' aansluit, wil dit niet zeggen dat het eerder dit jaar verschenen 'bi/MENTAL' een voorkeursbehandeling krijgt in de setopbouw. Met onder meer 'Burn the Scab', 'Lonely & Drunk', 'Dress Off' en 'struggle/STRUGGLE' wordt immers zowat gelijkmatig geput uit het hele oeuvre.

Dat de familiale crisis die het laatste album triggerde bij Teri tevens zorgde voor een geïntensifieerde interesse in haar eigen roots toont zich dan weer wel. Zo verbindt ze met onder meer een hoofdtooi die aan haar Mexicaanse grootmoeder behoorde, gezichtsverf en rode netkousen traditie met hedendaags in haar podiumoutfit, en ook haar energieke bewegingen houden het midden tussen rituele en moderne dans.

Al zou je kunnen stellen dat Gender Bender enorm veel drama in haar performance steekt, krijg je bij haar steevast eerder de indruk dat ze zich als medium openstelt voor allerhande van binnen- en buitenuit invloed uitoefenende krachten die ze ongebreideld laat inwerken op haar fysieke omhulsel. Eens op de planken lijkt de frontvrouw namelijk een soort kosmisch knooppunt waar onder andere cultuur, natuur, emotie, eeuwenoude geschiedenis, instinct en spiritualiteit kolkend samenvloeien.

Het hoeft dus geen verder betoog dat Le Butcherettes op een buitenpodium voor een zeer divers publiek evenzeer weten te imponeren als in een besloten zaal(tje) waar de energie tegen de muren knettert.

Julia Shapiro – 'Perfect Version': logisch solodebuut

Met opener 'Natural' bewijst Julia Shapiro meteen dat ze op solodebuut 'Perfect Vision' allerminst van plan is haar leidende rol in Chastity Belt te verhullen. Samen met 'Around the Block' sluit dit nummer immers qua kadans, gehanteerde zangstijl en songopbouw dicht aan bij Shapiro's groepswerk, zelfs op het vlak van in elkaar verstrengelende gitaarpartijen.

Neem je echter de hele plaat in beschouwing, merk je evenwel duidelijk de nood aan een apart project. De dynamische climaxen en losbarstingen blijven namelijk achterwege, wat het geheel ingetogener, trager en ijler maakt. Met zijn galmende gitaarmuurintro wekt een nummer als 'Harder to Do' wel voor even de indruk steviger voor de dag te zullen komen, om je alsnog op het verkeerde been te zetten met een intimistisch, breekbaar vervolg.

Terwijl het album grotendeels bevolkt wordt door spaarzaam gearrangeerde lofi-singersongwriterstuff, slaat de titelsong een jazzy richting in, en springen op het dreampopperige 'Shape' de zweverig vocalen in het oog. Met de contemplatieve, wat sombere, een plaats in het leven zoekende thematiek, vindt 'Perfect Version' overigens weer wel aansluiting bij Chastity Belts laatste.

Aldus komt Julia Shapiro met een logische soloplaat op de proppen die het eerder moet hebben van minimalistische sfeerschepping dan van energetische dynamiek.

Julia Shapiro live aan het werk zien kan dit najaar als kwart van Chastity Belt in onder meer Utrecht (Ekko, 09.10) en Antwerpen (Kavka, 12.10).

Pip Blom – 'Boat': ontwapenend

Op Pip Bloms langspeeldebuut staan enkele nummers die in de jaren 90 zo in full rotation hadden gekund op MTV's Alternative Nation, en dit komt niet enkel doordat het stemtimbre van de frontvrouw aan wie de band haar naam ontleent, wel heel erg levendige herinneringen oproept aan dat van Bettie Serveerts Carol van Dijk.

Met de enkel uit drums en leadvocalen bestaande lofi-intro die uitmondt in een levendig en catchy indierocknummer, zet de openende single 'Daddy Issues' meteen de toon, en krijg je alvast één van de hoogtepunten van 'Boat' als captatio benevolentiae. Tussen de meer energieke songs in, haalt Pips slaapkamersongwritersverleden geregeld de bovenhand, wat de dynamiek van het geheel weliswaar door de band genomen ten goede komt, maar wat er hier en daar (bv. 'Bedhead') ook voor zorgt dat de aandacht van de luisteraar een tikkeltje afgeleid kan raken.

Even over halverwege het album, haalt 'Tinfoil' – dat met zijn psychedelisch slepende, hypnotizerende riff en grungy refrein stilistisch een unieke plaats op de plaat inneemt – echter iedereen meteen weer bij de les om de aandacht nog tot het eind vast te houden. Samen met de instant ontwapenende stemklank van Blom, wordt de sfeer grotendeels bepaald door de directe, pure, wat scherpe gitaarsound. Terwijl eenvoudige, lichtvoetige drumpartijen het aanstekelijke ritme bepalen, zorgen de vaak hooky baslijnen dan weer voor de cohesie.

Niet echt iets nieuws onder de zon dus, al levert het Amsterdamse Pip Blom met 'Boat' op die manier wel een frisse, lichtjes edgy en goed in het oor liggende debuutplaat af.

Pip Blom live aan het werk zien kan binnenkort in onder andere Genk (03.08, Absolutely Free Festival), Zwolle (12.09, Hedon), Nijmegen (13.09, Merleyn), Groningen (14.09, Vera), Tilburg (20.09, Hall of Fame), Hengelo (28.09, Metropool) en Brussel (04.10, Botanique).

Together Pangea – 'Dispassionate': Hoezo, comfortzone?

Sinds de release van 'Bulls and Roosters' in 2017 (dat zowat het laatste wapenfeit van gitarist Roland Cosio als bandlid blijkt) bracht Together Pangea alreeds vier ep's op de markt, zijnde eentje met outtakes van die laatste lp, een akoestisch tussendoortje en een duo dat stilistisch zo van elkaar verschilde dat ze moeilijk samen op één langspeler onder te brengen waren, met name het donkere 'Non Stop Paranoia' en het meest recente, nostalgische 'Dispassionate'.

Als je de fris rammelende garagepunk van 'Living Dummy' vergelijkt met een nummer als 'Moonlight Lately', merk je hoeveel water er voor het trio uit L.A. naar de zee vloeide tussen 2011 en nu. In een opvallende retroproductie, waarbij vooral die van de stem in het oog springt, vat de song aan als een jaren 50-tegelplakker die in een aan een 'Needles and Pins'-riedel opgehangen aanstekelijk refrein uitmondt. Tijdens het tweede deel wordt dit alles daarbovenop echter langdurig begeleid door een saxofoonpartij die zo aan de lippen van Candy Dulfer had kunnen ontsproten zijn.

Terwijl het up-tempo titelnummer dan weer een meer vintage Together Pangea-song, zij het weliswaar met in de percussie een typisch jaren 80-poprock-element toegevoegd, is, sluit de rest van de ep eerder aan bij de meer popgeoriënteerde nummers vanop 'Bulls and Roosters'. Schrik dus niet als je geregeld een retro backingharmonie tegen komt.

Beweren dat Together Pangea hoe langer hoe meer buiten zijn comfortzone treedt, zou een plattitude zijn. 'Dispassionate' geeft immers aan dat dat concept relatief is, en dat je je mits de nodige dosis inhoud en een prima oor voor melodie zonder zorgen in het hele genrespectrum kan begeven.

Als de met rasse schreden naderende zomer op zijn laatste benen loopt, kan je Together Pangea live aan het werk zien in onder andere Asten-Heusden (07.09, Misty Fields Festival), Amsterdam (08.09, Melkweg), Rotterdam (10.09, Rotown), Groningen (11.09, Vera), Enschede (12.09, Metropool) en Hasselt (20.09, Muziekodroom).

Nots – '3': desolaat en omineus

Voor een flinke portie van zowat de meest unheimliche postpunk in omloop kan je al ruim een half decennium terecht bij Nots. Ook met hun derde langspeler serveert het trio uit Memphis ongeveer het tegenovergestelde van een feelgood-plaat.

Aangedreven door een uit jachtige drums en van repetitieve hooks barstende baslijnen bestaande, beheerst haastig groovende ritmesectie, houden de Amerikaansen er – op enkele uitzonderingen (relatief rustpunt 'Persona' en de psychedelische instrumental 'Far-Reaching Shadows (Interlude)') na – de vaart constant in. Qua dynamiek wordt meestal gewerkt met een lang aangehouden, nerveuze aanloop die uiteindelijk alsnog uitmondt in een huiveringwekkende climax.

De kille gitaren begeven zich geregeld richting het dissonante en disharmonieuze van het no wave genre, en zijn zo voor een groot stuk verantwoordelijk voor de onheilspellende sfeer. Hierin worden ze echter nog steeds bijgestaan door de kenmerkende lunaparksynths die, ondanks het vertrek van toetseniste Alexandra Eastburn, niet uit het kleurenpalet verdwenen zijn. De desolate vocalen van frontvrouw Natalie Hoffmann bedienen zich van een ouderwets punkmetrum, en snijden gewoontegetrouw door merg en been. Wekt dit alles een desperate en post-apocalypische indruk, kom je uiteindelijk wel tot het besef dat Hoffmann het eigenlijk gewoon over de huidige maatschappij heeft, wat best wel tot nadenken stemt.

Nots bouwt, met andere woorden, stilistisch verder op de eerder gelegde fundamenten, en laat hier met '3' een karaktervolle, omineuze constructie op herrijzen.