Sinds de release
van 'Bulls and Roosters' in 2017 (dat zowat het laatste wapenfeit van
gitarist Roland Cosio als bandlid blijkt) bracht Together Pangea
alreeds vier ep's op de markt, zijnde eentje met outtakes van die
laatste lp, een akoestisch tussendoortje en een duo dat stilistisch
zo van elkaar verschilde dat ze moeilijk samen op één langspeler
onder te brengen waren, met name het donkere 'Non Stop Paranoia' en
het meest recente, nostalgische 'Dispassionate'.
Als je de fris
rammelende garagepunk van 'Living Dummy' vergelijkt met een nummer
als 'Moonlight Lately', merk je hoeveel water er voor het trio uit
L.A. naar de zee vloeide tussen 2011 en nu. In een opvallende
retroproductie, waarbij vooral die van de stem in het oog springt,
vat de song aan als een jaren 50-tegelplakker die in een aan een
'Needles and Pins'-riedel opgehangen aanstekelijk refrein uitmondt.
Tijdens het tweede deel wordt dit alles daarbovenop echter langdurig
begeleid door een saxofoonpartij die zo aan de lippen van Candy
Dulfer had kunnen ontsproten zijn.
Terwijl het
up-tempo titelnummer dan weer een meer vintage Together Pangea-song,
zij het weliswaar met in de percussie een typisch jaren
80-poprock-element toegevoegd, is, sluit de rest van de ep eerder aan
bij de meer popgeoriënteerde nummers vanop 'Bulls and Roosters'.
Schrik dus niet als je geregeld een retro backingharmonie tegen komt.
Beweren dat
Together Pangea hoe langer hoe meer buiten zijn comfortzone treedt, zou een plattitude zijn. 'Dispassionate' geeft immers aan dat dat
concept relatief is, en dat je je mits de nodige dosis inhoud en een
prima oor voor melodie zonder zorgen in het hele genrespectrum kan
begeven.
Als de met rasse
schreden naderende zomer op zijn laatste benen loopt, kan je Together
Pangea live aan het werk zien in onder andere Asten-Heusden (07.09,
Misty Fields Festival), Amsterdam (08.09, Melkweg), Rotterdam (10.09,
Rotown), Groningen (11.09, Vera), Enschede (12.09, Metropool) en
Hasselt (20.09, Muziekodroom).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten