Voor een flinke
portie van zowat de meest unheimliche postpunk in omloop kan je al
ruim een half decennium terecht bij Nots. Ook met hun derde
langspeler serveert het trio uit Memphis ongeveer het
tegenovergestelde van een feelgood-plaat.
Aangedreven door
een uit jachtige drums en van repetitieve hooks barstende baslijnen
bestaande, beheerst haastig groovende ritmesectie, houden de
Amerikaansen er – op enkele uitzonderingen (relatief
rustpunt 'Persona' en de psychedelische instrumental 'Far-Reaching
Shadows (Interlude)') na – de vaart constant in. Qua dynamiek wordt meestal
gewerkt met een lang aangehouden, nerveuze aanloop die uiteindelijk
alsnog uitmondt in een huiveringwekkende climax.
De kille gitaren
begeven zich geregeld richting het dissonante en disharmonieuze van
het no wave genre, en zijn zo voor een groot stuk verantwoordelijk
voor de onheilspellende sfeer. Hierin worden ze echter nog steeds
bijgestaan door de kenmerkende lunaparksynths die, ondanks het
vertrek van toetseniste Alexandra Eastburn, niet uit het kleurenpalet
verdwenen zijn. De desolate vocalen van frontvrouw Natalie Hoffmann
bedienen zich van een ouderwets punkmetrum, en snijden
gewoontegetrouw door merg en been. Wekt dit alles een desperate en
post-apocalypische indruk, kom je uiteindelijk wel tot het besef dat
Hoffmann het eigenlijk gewoon over de huidige maatschappij heeft, wat
best wel tot nadenken stemt.
Nots bouwt, met
andere woorden, stilistisch verder op de eerder gelegde fundamenten,
en laat hier met '3' een karaktervolle, omineuze constructie op
herrijzen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten