Feels in Café Aap (Gent) op 24.03.19

Met de uitstekende nieuwe lp 'Post Earth' onder de arm hield het uit LA afkomstige Feels ergens halverwege het uitgebreide, goed gestoffeerde Europese luik van de promotour halt in het kleinschalige, volgepropte café Aap, alwaar ingang, podium en zaal een charmant in elkaar overlopend geheel vormen.

De focus van het optreden ligt evenwel niet eenduidig op de recentste plaat, maar verdeelt zich zowat evenredig over beide langspelers die Feels op haar actief heeft staan. Terwijl 'Runing's Fun' als opener wordt gebruikt om een indrukwekkende gitaarmuur te presenteren en het hieropvolgende 'W.F.L.' een (al is dat live wel relatief) meer ingetogen zijde van de band laat zien, staat de rest van het eerste deel van de set voornamelijk in het teken van snedige, krachtige gitaar- en punkrock om tijdens het middenstuk meer een postpunk en psychelische richting in te slaan en daarna voor de finale terug te vallen op eerstgenoemde genres.

Dit is evenwel enkel qua algeheel aanvoelen het geval, vermits de keren dat het uitmuntend op elkaar ingespeelde viertal geen contrasterende tempo of stijlwissels een song binnensmokkelt zeldzaam zijn, en ook het door haar opleiding als klassieke violiste sterk beïnvloede gitaarspel van frontvrouw Laena Geronimo uitblinkt in idiosyncratie. Shannon Lay speelt hier echter met enorm veel gevoel op in en creëert samen met Geronimo een weergaloos, van velerlei subtiliteiten in de dynamiek doorspekt gitaartapijt dat in al haar verscheidenheid perfect ondersteund wordt de energiek groovende, soepele ritmesectie. Daarenboven vinden de vocalen van beide gitaristen binnen de overdonderende totaalsound alsnog prominent hun plaats.

Door de niet bestaande scheiding tussen band en publiek staan al wat mensen, nog voor de laatste noot van afsluiter 'Close My Eyes' volledig is uitgestorven, al tussen de groepsleden om een praatje te slaan, waardoor een bisronde schier onmogelijk wordt. De reguliere speeltijd was echter ruim voldoende voor Feels om zich te bewijzen als uiterst getalenteerde, superinteressante band in de alternatieve gitaarrockwereld.

Wie er niet bij kon zijn krijgt vanavond een herkansing Feels live aan het werk te zien in Luik (25.03, La Zone).

The Coathangers – 'The Devil You Know': van etherische dreampop tot disharmonieuze noise

Op 'The Devil You Know' spelen The Coathangers eens te meer opzichtig met het contrast tussen de eenvormige robuuste kracht van drumster Stephanie Luke en de gevarieerdere, meer verfijnd melodieuze insteek van frontvrouw Julia Kugel. Dit recept blijft op deze ondertussen al zesde studiolangspeler wonderwel werken voor het garagepunktrio uit Atlanta.

Terwijl Luke (op enkele breaks na) onverstoorbaar strak energiek blijft voortdokkeren, bestrijkt Kugel het hele spectrum tussen etherische dreampopgitaren (aanhef 'Last Call'), woeste punkrockakkoorden ('F the NRA'), en disharmonieuze noise-erupties ('Stranger Danger'), een procédé dat beiden ook succesvol met hun vocalen nastreven. Meredith Franco bindt dit alles groovend aan elkaar met lichtvoetig dansbare baslijnen, en op het jachtige 'Stasher' geeft ze daarnaast eveneens de leadstem een frivole invulling.

The Coathangers blijven met andere woorden op niveau acteren en leveren met 'The Devil You Know' een dynamische plaat af die qua tempo schippert tussen dromerig kabbelend, stompend garagerockerig en nerveus hyper.

Aleph the Hawk in Café De Loge (Gent) op 20.03.19

Nagenoeg vier maanden na de release van Aleph the Hawks 'Every Breath Spells Thank You' op oudejaarsavond, kreeg de plaat alsnog een officiële live-voorstelling. Als locatie werd voor de intieme setting van het (voor de gelegenheid overigens helemaal volgelopen) Gentse café De Loge gekozen.

In een ontspannen sfeer vat het optreden, net als de plaat, aan met de traditionele fingerpicking van 'Glass In the Woods' waardoor meteen een zowat drie kwartier aangehouden authentieke Americana-sfeer over het podium neerdaalt. De goed bij stem zijnde frontman Steven De Poorter speelt zuiver en spitant en ruilt onder meer bij het voor zijn baby geschreven, meest up-tempo gebrachte nummer van de avond, 'On My Mind', zijn folkgitaar in voor een banjo.

Op een tweetal oudere songs na ligt de focus van de setopbouw volledig op de nieuwste langspeler. De liveversies volgen zo getrouw mogelijk de studio-opnames, wat mogelijk gemaakt wordt door de uitstekende begeleiding die voor het grootste deel uit contrabas, viool en dwarsfluit bestaat, maar indien gewenst ook vocale backings, xylofoon en zelfs keukenlepels als percussie-instrument kan toevoegen.

De aan een hypnotizerende banjoriedel opgehangen afsluiter van de langspeler, 'Tracks of Ore', zet overtuigend de finale van de liveperformance in. Hierop volgt immers enkel nog een cover van Townes Van Zandts 'If I Needed You' dat door het gebruik van harmonium en sitar een wat psychedelische inkleuring meekrijgt. Aleph the Hawk vertaalde zijn uitstekende plaat op die manier prima naar de bühne wat zich naderhand visualiseerde in het gedrum om een cd te bemachtigen.

Bruce – 'Captain, We've Lost Bruce': nostalgische drie-akkoordenpunk

Reeds meer dan twee decennia grossiert Bruce in nostalgische punk zoals die gespeeld werd in de periode die vlak aan de grunge vooraf ging en er ook parallel nog mee bleef bestaan. Op hun recentste plaat 'Captain, We've Lost Bruce' jaagt het Hagelands-Limburgse trio er op nog geen twintig minuten tijd maar liefst twaalf explosieve nummers door.

Aangedreven door de no-nonsense, strak voortjakkerende ritmesectie komen de van alle overbodige ballast ontdane songs – in een krachtige productie die alsnog de stem boven het instrumentale geweld weet te plaatsen – snedig en energiek uit de verf. Frontman Wim Asselberghs voorziet in zijn gitaarmuur een prominente plaats voor een wah-wah pedaal, strooit (bij momenten in een voor het genre wat obligaat grofgebekt idioom) verbeten zich in het collectieve geheugen genestelde zanglijnen in het rond, en geeft het geheel een instant toegankelijk karakter.

Op Captain, 'We've Lost Bruce' bewijst Bruce dat het oh zo efficiënte drie-akkoordenpunkrecept onverslijtbaar is en altijd een toekomst zal blijven hebben.

Bruce live aan het werk zien kan binnenkort in onder andere Heule (23.03, JC Den Ast) en Aarschot (12.04, De Haven).

Mozes and the Firstborn + Crackups in Muziekodroom (Hasselt) op 13.03.19

Eind januari voegde Mozes and the Firstborn het uitstekende 'Dadcore' toe aan hun exponentieel uitdijende oeuvre. Vanwege een druk intercontinentaal tourschema moest het Belgische publiek geduld uitoefenen tot maart om deze langspeler live gepresenteerd te krijgen.

Voor het zover is heeft de organisator echter nog iets bijzonders in petto. Na zeven jaar windstilte staan de Crackups (ondertussen zonder het the-prefix) namelijk voor het eerst weer samen op een podium, en daar zal het trouwens niet bij blijven. Het explosieve kwartet bracht immers een nieuwe single uit, kondigde een plaat aan voor later dit jaar en staat inmiddels reeds op enkele zomerfestivals geprogrammeerd. De gebrachte garagepunk die qua tempo het hele spectrum tussen speedrock en sludge bestrijkt, is stevig, recht in your face en visceraal aanstekelijk.

Ook al brengt Mozes and the Firstborn van meet af aan een duidelijke popmelodieuze variabele in de vergelijking, gaan de Eindhovenaars eveneens verrschroeiend van start. Frontman Melle Dielesen, die met priemende ogen de aanwezigen aanstaart wanneer hij opener 'Dadcore' inzet, laat voor het eerste kwart van de show zijn gitaar nog aan de kant om middels een expressieve, opzwepende performance de zaal in zijn greep te krijgen. Onder meer 'Seasons', 'Bloodsucker' en 'Hello' zetten daarenboven eens te meer in de verf dat gitarist Ernst-Jan van Doorn, strak groovend bijgestaan door bassist Corto Blommaert, zowel qua sound als riffs en riedels perfect in staat is het volle gewicht van de gitaarmuur te dragen.

Voor het beknopte, solo gebrachte 'Fly Out' haalt ook Dielesen zijn sixstring van stal, wat de dynamiek van het vervolg enigszins anders inkleurt. Tijdens songs als 'Blow Up', 'Scotch Tape Stick With Me' en 'OC/DC' rollen de geluidsgolven namelijk als een machtige oceaan heen en weer doorheen de Muziekodroomclub. Na een uitgebreide tour doorheen Amerika weet Mozes and the Firstborn perfect wat werkt in de setopbouw om een niet al te bekend publiek (het blijkt hun eerste optreden ooit in Hasselt) helemaal te overtuigen. Daarnaast staat de band – uiteraard helemaal gerodeerd – als een zich organisch bewegende, vierkoppige entiteit op de planken, niet in het minst door de aanpak van (nieuwe, tijdelijke, live- ?) drummer Jesper Albers die krachtig, secuur, gevarieerd en met een enorm oog voor de subtiliteiten in de dynamiek het geheel aanstuwt.

De anthemesk rockende afsluiter 'Marianne' zet dan ook een perfect orgelpunt op een meeslepende, dynamische en gedreven show.

Feels – 'Post Earth': zwaarbeladen thematiek en stilistische onbevangenheid

De post apocalyptische nachtmerrie die ze bij Feels op hun recentste langspeler voorafspiegelen, getuigt van weinig vertrouwen in de huidige staat van de maatschappij. Met een intrigerende mix van poppy altrock, desperate postpunk en grungy punkrock begeeft het kwartet op 'Post Earth' – ondanks dat het geheel qua productie minder live klinkt en enkele accentverschuivingen ten opzichte van de debuutplaat) zich muzikaal verder op de drie jaar geleden uitgelegde paden.

De zich met elkaar verwevende gitaarpartijen van Shannon Lay en frontvrouw Laena Geronimo (beiden leggen bij momenten ook met hun stemmen iets gelijkaardigs neer) leunen deze keer geregeld erg dicht aan bij pakweg Television en vroege Sonic Youth (luister er bijvoorbeeld 'Anyways' maar eens op na) waarmee het vast en zeker ook het unheimliche gevoel deelt.

Feels' eigenheid uit zich voorts nog steeds in abrupte tempo-, dynamiek- en stijlwisselingen. Zo worden het nerveuze 'Awful Need' en het ouderwetse punknummer 'Deconstructed' gevolgd door het hypnotizerend dansbaar groovende 'Find a Way', en schiet (binnen de song) het trippy aanvattende 'Tollbooth' bruusk in een ziedend punkrefrein, terwijl het zweverig bezwerende, wat als een jam aanvoelende 'Sour' dan weer een direct, sloganesk vocaal tussenstuk meekrijgt.

Door aldus tegelijkertijd wat bevreemdend en toch aanstekelijk voor de dag te komen, claimt Feels zich overtuigend een aparte plek in het hedendaagse alternatieve rocklandschap. Op 'Post Earth' koppelen Laena Geronimo & co een zwaarbeladen thematiek en indringende sfeerschepping met succes aan stilistische onbevangenheid en originele songschrijverij.

Feels live aan het werk zien kan binnenkort in onder andere Amsterdam (13.03, Paradiso), Groningen (22.03, Vera), Rotterdam (23.03, Rotown), Gent (24.03, Café Aap) en Luik (25.03, La Zone).

Scott Yoder – 'Sugar on Your Lips': eerste van een hele reeks singles

Geen nieuwe langspeler voor Scott Yoder dit jaar, en dat niet vanwege een gebrek aan inspiratie. De voormalige frontman van The Pharmacy kiest er in 2019 immers voor elke twee maanden een dubbele single uit te brengen. Daarvan zag op Valentijnsdag jongstleden een eerste release het levenslicht.

Meteen merk je dat het op de vorige plaat 'A Fool Aloof' gevonden groepsgevoel – ondanks het nog steeds opereren onder eigen naam – ook op 'Sugar on Your Lips'/'Iris' nadrukkelijk aanwezig blijft. Beide nummers klinken immers alsof ze in de studio helemaal live in een standaard rockbezetting werden ingespeeld. 'Sugar on Your Lips' is een slepende, door een distorted gitaarriff gedragen rocksong, die geregeld terugvalt op wat zachtere, psychelischere momenten. Met zijn ijlere strofe die naar een zich plechtstatig ontplooiende hardrockbrug en -refrein (inclusief gitaarsolo) toewerkt, volgt 'Iris' min of meer een gelijkaardige dynamiek. Yoders wat lijzige vocalen (die op het refrein van 'Iris' een extra push krijgen door een tweede lead) komen telkens met een soepele, indringende en catchy zanglijn op de proppen.

Dit alles maakt dat deze eerste single je alvast reikhalzend laat uitkijken naar wat Yoder en co nog meer in petto hebben en binnenkort op de wereld zullen loslaten.