Mozes and the Firstborn klinkt al enige
tijd helemaal bevrijd van verwachtingspatronen, druk en persoonlijke
crises. Na het intense, bol van de spanning staande 'Great Pile of
Nothing' vindt het Eindhovense viertal op 'Dadcore' een aanzienlijk
deel van de jeugdige onbezonnenheid die hun debuut kenmerkte terug. De
titel geeft daarenboven met een knipoog aan dat niet krampachtig
aansluiting bij de jeugd wordt gezocht, vermits dat heden ten dage
nagenoeg onmogelijk lijkt indien je gitaarrock brengt.
Bovendien wordt ook nostalgisch
teruggegegrepen naar een retro-muziekeleving. Geheel in lijn met de
vorig jaar opgerichte Cassette Club bevat het album heel wat beknopte
intermezzo's die de ene keer het typische geluid van het indrukken
van de Rec-knop van een cassettespeler mimicreren en de andere keer
dan weer de illusie van overlijfselen van songs waarboven niet
helemaal accuraat andere muziek werd opgenomen of spontane
homerecordings weergeven.
Op die manier gepresenteerd als een
soort ouderwetse mixtape brengt Mozes and the Firstborn een
overtuigende combinatie op de mat van de frivoliteit en ontstuimige
drang van hun beginperiode met de zich plechtstatig ontplooiende
gitaarerupties van hun tweede langspeler. Of het nu gaat om de
southern rock van 'Baldly', de poppy gitaarrock van 'Sad Supermarket
Song', de grunge van 'Scotch Tape Stick With Me' of de
singersongwriter-stuff van 'Fly Out', telkens weer bevatten de door
de melancholische vocalen van Melle Dielesen gedragen refreinen de
potentie uit te groeien tot ware anthems. In zijn geheel maakt dit
'Dadcore' een groovy, catchy en enthousiast meesterwerk dat de jeugd
uitdaagt hun mening omtrent gitaarmuziek misschien toch nog eens te
herzien.
Mozes and the Firstborn live aan het
werk zien kan binnenkort in onder andere Amsterdam (07.03,
Bitterzoet), Hasselt (13.03, Muziekodroom) en Utrecht (14.03, EKKO).
Dat zal zonder drummer Raven Aartsen zijn die de tijd en ruimte
krijgt andere artistieke ambities realizeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten