Eind januari
voegde Mozes and the Firstborn het uitstekende 'Dadcore' toe aan hun
exponentieel uitdijende oeuvre. Vanwege een druk intercontinentaal
tourschema moest het Belgische publiek geduld uitoefenen tot maart om
deze langspeler live gepresenteerd te krijgen.
Voor het zover is
heeft de organisator echter nog iets bijzonders in petto. Na zeven
jaar windstilte staan de Crackups (ondertussen zonder het the-prefix)
namelijk voor het eerst weer samen op een podium, en daar zal het
trouwens niet bij blijven. Het explosieve kwartet bracht immers een
nieuwe single uit, kondigde een plaat aan voor later dit jaar en
staat inmiddels reeds op enkele zomerfestivals geprogrammeerd. De
gebrachte garagepunk die qua tempo het hele spectrum tussen speedrock
en sludge bestrijkt, is stevig, recht in your face en visceraal
aanstekelijk.
Ook al brengt
Mozes and the Firstborn van meet af aan een duidelijke popmelodieuze
variabele in de vergelijking, gaan de Eindhovenaars eveneens
verrschroeiend van start. Frontman Melle Dielesen, die met priemende
ogen de aanwezigen aanstaart wanneer hij opener 'Dadcore' inzet, laat
voor het eerste kwart van de show zijn gitaar nog aan de kant om
middels een expressieve, opzwepende performance de zaal in zijn greep
te krijgen. Onder meer 'Seasons', 'Bloodsucker' en 'Hello' zetten
daarenboven eens te meer in de verf dat gitarist Ernst-Jan van Doorn,
strak groovend bijgestaan door bassist Corto Blommaert, zowel qua
sound als riffs en riedels perfect in staat is het volle gewicht van
de gitaarmuur te dragen.
Voor het
beknopte, solo gebrachte 'Fly Out' haalt ook Dielesen zijn sixstring
van stal, wat de dynamiek van het vervolg enigszins anders inkleurt.
Tijdens songs als 'Blow Up', 'Scotch Tape Stick With Me' en 'OC/DC'
rollen de geluidsgolven namelijk als een machtige oceaan heen en weer
doorheen de Muziekodroomclub. Na een uitgebreide tour doorheen
Amerika weet Mozes and the Firstborn perfect wat werkt in de
setopbouw om een niet al te bekend publiek (het blijkt hun eerste
optreden ooit in Hasselt) helemaal te overtuigen. Daarnaast staat de
band – uiteraard helemaal gerodeerd – als een zich organisch
bewegende, vierkoppige entiteit op de planken, niet in het minst door
de aanpak van (nieuwe, tijdelijke, live- ?) drummer Jesper Albers die
krachtig, secuur, gevarieerd en met een enorm oog voor de
subtiliteiten in de dynamiek het geheel aanstuwt.
De anthemesk
rockende afsluiter 'Marianne' zet dan ook een perfect orgelpunt op
een meeslepende, dynamische en gedreven show.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten