Ondertussen loste
Scott Yoder een tweede dubbelsingle uit de voor dit jaar geplande
zesdelige reeks. In vergelijking met de meer distorted
riffgeoriënteerde voorloper richt de zelfbenoemde folky glitterelf
het vizier dit keer eerder op overvloedig gearrangeerd, klassiek
singersongwritermateriaal.
Het kabbelend
groovende titelnummer wordt sfeervol ingekleurd door middel van onder
meer blazers en een orgel, en zet de neergelegde melancholische
boventoon bovendien nog eens extra in de verf via een in weemoed en
tristesse gedrenkte mondharminicasolo. 'Slipping Through Your
Fingers' start even gezapig, maar wint al vlug aan snel- en
snedigheid en zal de hele song lang tussen beide kanten op en af blijven
golven. Yoders prozaïsche poëzie die het heeft over respectievelijk
filmbeleving en vergankelijkheid wordt doorleefd en authentiek
gebracht op een manier waarbij de vocalen productioneel gezien in de
strofes erg dicht en intiem in het oor komen te staan, om tijdens de
refreinen groots uit te waaieren.
Op die manier
dikte Scott Yoder zijn oeuvre alweer aan met twee goed in het oor
liggende, tijdloze nummers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten