Bleached in La Zone (Luik) op 26.06.17

Bleached trekt momenteel door Europa met Paramore waarmee ze mythische zalen als The Royal Albert Hall uitverkopen. Op vrije dagen headlinet het kwartet uit L.A. zelf een aantal kleinere clubshows. Dat ze ook in dit biotoop erg goed gedijen bewijst hun zinderende performance in het Luikse La Zone.

De met een vette knipoog gebrachte flard 'Paranoid' vlak na opener 'Waiting By the Telephone' plaatst de aanvang van de show helemaal in het teken van de met een vrouwen-in-de-muziek-manifest gepaard gaande 'Can You Deal?'-ep. Al snel volgt immers het sterk door Ozzy & co beïnvloede 'Keep On Keepin' On' waarna de slagzin “I listen to Sabbath with all of my friends, yes it's real' uit het titelnummer van het mini-album het hele protestthema summier samenvat.

Frontvrouw Jennifer Clavin voelt zich duidelijk in haar sas, springt complexloos van het podium naar een groepje vrienden dat ze tijdens de laatste doortocht vorig jaar maakte en dat nu de frontrow bezet, en nodigt in één adem de toeschouwers uit op een afterparty. Dat haar zangprestaties sinds 'Welcome the Worms' enorm aan veelzijdigheid hebben gewonnen, krijgt extra glans door een uitstekende, licht galmende geluidsmix. Zus Jessica komt zowel qua akkoorden als gitaarsolo's erg krachtig voor de dag, en de dynamisch begeleidende ritmesectie zet een even ongedwongen als expressieve prestatie neer. Als hoogtepunt valt misschien wel een naar de keel grijpende versie van 'Sleepwalking' te noteren.

Bleached maakt een relaxte en goedgemutste indruk, speelt snedig en blijft ten allen tijde dansbaar en catchy zonder de edge te verliezen. Na de chaotisch energieke afsluiter 'Dead In Your Head', tijdens dewelke Jennifer met drummer Nick Pillot van plaats wisselt, wordt dan ook resoluut om meer geroepen. Dat de gebalde bisronde een laatste climax bereikt met een cover van 'Territorial Pissings', een idee waar recentelijk ook Cherry Glazerr op kwam, lijkt te wijten aan Cobains frase “Never met a wise man, if so it's a woman” en past zo helemaal in het plaatje van het thema van de laatste ep. In zijn geheel bracht Bleached een ijzersterk, spontaan en gedreven optreden op de planken waarbij je er niet naast kon kijken over wat een ondertussen flink aangedikt arsenaal uitmuntende songs de band beschikt.

Firefang tijdens opening B.I.Y. Skatepark (Gent) op 24.06.17

De ingebruikname van een nieuw skatepark aan het Gentse Handelsdok kreeg een muzikale omlijsting van onder meer de grungy garagerock van Firefang dat eerder dit jaar debuteerde met een ijzersterke langspeler.

Ietwat verrassend vat het trio aan met een bluesy cover van Alicia Keys' 'Fallin''. Beginnend met het snedige 'Down' gevolgd door een impressionante versie van het episch losbarstende 'Waiting List' staat de rest van het optreden volledig in het teken van de debuutplaat. Ook live brengt de band een uiterst dynamische performance waarin gebalde nummers naadloos alterneren met meer slepend, geduldig naar enkele climaxen toewerkend materiaal.

Terwijl Steven De Poorter in de kalmere stukken gebruik maakt van een ouderwets telefoontoestel met draaischijf als stemvervormer, jaagt hij zijn woest schreeuwende uithalen doorgaans door een conventionele microfoon. Nauwelijks gehinderd door enkele gebroken snaren weet de frontman met veel gevoel telkens juiste noot te kiezen, en trekt hij even makkelijk een verschroeiende gitaarmuur op. Firefang spreidt een no nonsense attitude ten toon, interageert sterk met elkaar en creëert als dusdanig een meeslepende groove waarboven de songs helemaal tot hun recht komen. Als de laatste tonen van afsluiter 'In a Home' uitdoven besef je dan ook dat je één van de interessantste Belgische bands van het moment aan het werk gezien hebt.

Dream Machine – 'The Illusion': niet meer recht te trekken (?) valse start

Kon je Matthew Melton tot voor kort nog zien als een hopeloze romanticus die zijn heil escapistisch in het verleden zocht en innerlijk gedreven werd door een ridderlijke queeste naar de ideale liefde, is dit beeld niet langer te handhaven. In een recent dubbelinterview samen met zijn vrouw Doris ontpopt de vroegere frontman van Warm Soda zich immers tot een paranoïde reactionair die een heel aantal vanzelfsprekendheden in de hedendaagse samenleving radicaal afwijst. Dat hij het gebruik van smartphones en sociale media hartgrondig afkeurt is allemaal nog onschuldig, maar in het bewuste interview spreidt het koppel op beledigende en minachtende wijze een hele resem totaal politiek incorrecte ideeën ten toon aangaande onder meer migratie en vrouwenrechten. 

Eén en ander heeft ertoe geleid dat label Castle Face Records zich genoodzaakt zag Dream Machine, het pas opgestarte muzikale project van de Meltons, per direct de bons te geven, ook al zitten ze daar nog met een quasi volledige oplage van het recent gereleasede debuut 'The Illusion'. Vermits wereldbeeld, wezen en muzikale uitdrukking voor Melton altijd onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn geweest, is het niet makkelijk deze langspeler nog onbevangen te benaderen. Zo verwijst de titel al meteen naar een oordeel dat het echtpaar klaar heeft met betrekking tot het leven van diegenen die zich teveel online begeven. Muzikaal richt Melton zijn vizier dit keer resoluut op de jaren 70 met een galmende sound, prille hardrockriffs en alternerend Jon Lord en Ray Manzarek mimicrerende orgelpartijen.

Wel wordt het genre, vooral in de netjes tussen Matthew en Doris verdeelde zanglijnen, benaderd met een jaren 60-popgevoeligheid. De plaat bevat gitaar- en orgelsolo's, al worden die steeds compact gehouden, waardoor de songs zelden de vierminutengrens overschrijden en je nooit het gevoel hebt dat ze zich verliezen in al te psychedelische uitweidingen. Neem daar nog een hedendaagse frisse strakheid bij en je weet dat het geheel vlot in het oor ligt. Op die manier is 'The Illusion' op zich best wel een sterk album, alleen lijkt Dream Machine zich al bij voorbaat onherstelbaar verbrand te hebben.

Trapper Schoepp – 'Bay Beach Amusement Park': oprechte ode van een hedendaagse troubadour

Het Bay Beach Amusement Park in Wisconsin bestaat dit jaar precies 125 jaar, en daar besloot Trapper Schoepp een concept-ep aaan te wijden. Zorgt dit opzet in eerste instantie misschien wel voor een diepe frons in de wenkbrauwen, besef je echter al gauw dat het – met Schoepps authentieke hang naar volksmuziek zoals country, folk en blues en zijn onmiskenbare talent om, voortbouwend op een wat verloren gegane traditie, via kleine, in de lokale historie verankerde verhaaltjes een groter idee uit te dragen – waarlijk een kolfje naar de hand is van deze artiest uit Milwaukee.

Na de surfy rock-'n-roll van het algemeen welkomstwoord 'Welcome to Bay Beach' volgen nog vijf nummers die als titel een welbepaald pretparktuig meekrijgen. Dragen 'Zippin Pippin' en 'Bumper Cars' succesvol de ervaring van kadans en snelheid van het toestel muzikaal uit, krijg je met 'The Scat' een meeslepende, cocktailjazzy ballad te horen. In een even spontaan overkomende als goed uitgewerkte productie (inclusief soulvolle backinkoortjes, kundig gearrangeerde blazers en emotioneel geladen toetsen) biedt de ep zo een erg verscheiden miniatuur staalkaart van de hedendaagse americana die zowel Trappers fantastische stem als zijn kwikzilveren songschrijvertalent nogmaals in de verf zetten.

Het pretpark in kwestie kan zich alleszins ongegeneerd wentelen in de lof die het van deze moderne troubadour kwistig toegestrooid krijgt.

Nots in de Beursschouwburg (Brussel) op 09.06.17

Zag het er lang naar uit dat Nots' huidige Europese tour België zou overslaan, kreeg de tussen Rijsel en Amsterdam openstaande dag in de kalender alsnog een Brusselse invulling. In extremis werd het viertal uit Memphis immers als opener toegevoegd aan de Out Loud-affiche op het dakterras van de Beursschouwburg.

Zonder poespas gaan Natalie Hoffmann furieus van start. Van meet af aan krijg je een opzwepende mix van nerveuze postpunk en desolate garagesurf die inspeelt op een soort ritmisch oergevoel, waardoor het haast onmogelijk is te blijven stil staan. Met Hoffmanns desperaat geschreeuw en kil snijdende gitaarsound overvalt je zowat een post-apocalyptische ervaring. Terwijl de frontvrouw een tijdens 'Inherently Low' gesprongen snaar vervangt improviseert de rest van de band meeslepend verder op de groove zodat de aandacht aan één stuk door vastgehouden blijft. Ook al wordt bijvoorbeeld bij het hieropvolgende 'Reactor' voor even een sludgy moment ingelast, ligt het tempo quasi constant erg hoog.

Wel wordt de sfeer zelfs nog een graad unheimlicher wanneer Hoffman de gitaar even terzijde legt en zich achter een extra batterij toetsen plaatst. Dit levert ondermeer een nieuw nummer op dat op Nots' geheel eigen wijze zowaar aanschurkt tegen industrial. Vervolgens wordt de finale ingezet met wederom jachtig pompend materiaal uit vooral recentste langspeler 'Cosmetic' en gaat de voet niet meer van het gaspedaal. Hoewel druk gesolliciteerd blijkt de openingsact geen tijd te resten voor een bisronde.

Chastity Belt – 'I Used To Spend So Much Time Alone': somber contemplatief

“It's different now,” mijmert Julia Shapiro op het openingsnummer van 'I Used To Spend So Much Time Alone'. Waar dat muzikaal – een lome groove onder een meeslepend monotone postpunkbaslijn waarop in elkaar verstrengelende gitaarmotiefjes kwistig even catchy als edgy frivoliteiten in het rond strooien – nog niet meteen voor Chastity Belt lijkt te gelden, merk je dat dit lyricsgewijs wel van meet af aan het geval is. Het rake en tegelijk humoristisch gebrachte sarcasme en de brutale je-m'en-foutistische zorgeloosheid, die beiden uitdroegen dat de dames op hun geheel eigen wijze de wereld bij de kladden hadden, hebben namelijk plaats geruimd voor een richting depressie evoluerende existentiële paniek. Waar het op 'Time to Go Home' nog klonk van “I don't care” en “I got drunk out of boredom,” verstaan we deze keer “Fucked up, anxious, how did I get here?”en “I wanna feel like nothing's wrong.”

Een gestroomlijnde productie laat horen dat Shapiro naar hedendaagse normen en regels vocaal misschien wel beter voor de dag komt dan ooit, maar haalt tegelijkertijd het ontstuimig rauwe wat van de stem. Tegen het trio 'It's Obvious', 'What the Hell' en 'Something Else' is daarenboven duidelijk dat ditmaal eerder wordt ingezet op dromerige sfeerschepping dan op meeslepende hooks, en dit is niet alleen te wijten aan de al dan niet prominent figurerende akoestische gitaren. Hierna wekt het afsluitende duo – aanvattend met de naar het verleden verwijzende titelsong die aangeeft dat het nu allemaal wel weer beter gaat - nog even de indruk het tij voorgoed te kunnen keren. Op het bij momenten krakende, piepende en scheurende '5am' heeft Chastity Belt immers haar ouwe vertrouwde punch teruggevonden en hetzelfde kan gezegd worden van Shapiro's messcherpe tong.

Toch is het het hulpeloos sombere, contemplatieve van de drie bonusnummers dat uiteindelijk de hoofdtoon van het album bepaalt. Konden buitenbeentjes allerhande totnogtoe kracht putten uit Chastity Belts artistieke antwoord op zulke situatie, komt het deze keer over alsof het viertal uit Seattle zelf wel een duwtje in de rug kan gebruiken. Dit kan je hen dit najaar ondermeer gaan geven in Brussel (Botanique, 15.09), Rotterdam (V11, 22.09) en Utrecht (ACU, 23.09).