Jesse Malin, Don DiLego & Trapper Schoepp in Café De Zwerver (Leffinge) op 27.02.16

De succesvolle ontvangst van officiële eersteling 'Run engine run' leverde de uit Milwaukee afkomstige Trapper Schoepp heel wat uitgelezen speelkansen op in zijn thuisland, onder meer als voorprogramma van The Jayhawks, The Wallflowers en de Old 97's. Een team-up met ervaren rocker Jesse Malin gaf de jeugdige singer-songwriter de gelegenheid, met een nieuw album in de pijplijn, voor het eerst de oversteek naar Europa te maken. Volgend op heel wat data in het VK debuteert de getalenteerde jongeling op het vasteland in een reeds aardig volgelopen Café De Zwerver.

Openend met een folkbluesy nieuw nummer dat het wapengeweld in de VS aankaart, bewijst Trapper Schoepp van meet af aan dat hij ruimschoots over voldoende présence beschikt om er ook zonder begeleidingsgroep The Shades helemaal te staan. Terwijl de frontman in zijn uppie uitdrukkelijk contact zoekt (en vindt) met het publiek, komt zijn gitaarspel snedig, zuiver en beheerst voor de dag, en laten de perfecte akoestische omstandigheden zijn rijke stemtimbre volledig uit de verf komen. Naast single 'Tracks', 'Pins and needles' en het titelnummer uit zijn debuut, brengt Schoepp met 'Ballad of Olof Johnson', 'Ogallala' en 'Tornado Alley' aan aantal nummers uit het binnenkort te verschijnen 'Rangers and Valentines' (releasedatum 1 april) die in alternatieve mixen samen met een tweetal folktraditionals reeds verkrijgbaar zijn als tour-ep. Als apotheose op zijn ongetwijfeld zieltjes winnende performance kiest de enorm gefocust overkomende Amerikaan als afsluiter voor een rechttoe rechtaan stompende rocksong, waarbij hij assistentie krijgt op drums en elektrische gitaar.

Vervolgens is het de beurt aan multi-instrumentalist Don DiLego die met full band opdaagt. Aangezien het hoe langer hoe meer koppen lopen geblazen is in het café, dient tijdens de set zelfs het bordje 'uitverkocht' uit de schuif gehaald te worden. Met hun door americana gedragen, aanstekelijk groovende rock vormt het ensemble een ideaal opstapje naar de hoofdact van de avond.

Op de tonen van The Ramones betreden Jesse Malin en band het podium om al snel vinnig aan te vatten met 'Addicted'. Hoewel pas na enkele nummers twee blazers opduiken, wordt de door reggae, punk en swing beïnvloede no-nonsense rock vanaf de allereerste noot met een hoog entertainmentgehalte gebracht. Waar de frontman tussen de songs door de toeschouwers geregeld uitvoerig trakteert op anekdotes, heeft hij ook tijdens het spelen oog voor spektakel door onder meer de toog te beklimmen en zich al zingend door de op elkaar gepakte aanwezigen een weg naar achter in de zaal banen. Ook al nemen de twee vorig jaar uitgebrachte langspelers een belangrijke plaats in de setopbouw in, wordt daarnaast ook veelvuldig geput uit de rest van de New Yorkers uitgebreide oeuvre. Met onder andere 'Cigarettes and violets' wordt zelfs een aantal keer terug gegrepen naar Malins inmiddels meer dan een decennium oude debuut 'The fine art of self destruction'. Als toegift hebben Malin & co nog enkele fel gesmaakte covers van The Clash ('Rudie can't fail') en Lou Reed ('Sally can't dance') in petto, en zorgen zo voor een prima kers op de taart.

Needle And The Pain Reaction – 'Porcupine': stevige, grungy rock

Liefhebbers van stoere, grunge-geaffillieerde retrorock waarbij melodie ondergeschikt komt te staan aan energie, power en dreiging, kunnen al ruim 15 jaar terecht bij Needle And The Pain Reaction. Ook op hun 'Porcupine' getitelde vijfde strooit het Gentse trio kwistig echo's van groepen als The Jesus Lizard, Rollins Band, Shellac en Rage Against The Machine in het rond. 

Via een resem brute tempowisselingen en enkele al dan niet verrassende breaks rijgt deze langspeler een heel arsenaal hoekige riffs aan elkaar. Terwijl de ritmesectie hierbinnen consequent een tamelijk gelijkmatige groove neerlegt, wordt, naast een handvol ingetogen intro's, het gros van de variatie en dynamiek verder verzorgd door een met surfnoiseprogressies, metal-licks en rock-'n-rollsolo's goed gestoffeerde gitaarmuur.

Dat je voor het genre niet de allerbegenadigste zanger hoeft te zijn om interessant en verscheiden voor de dag te komen, bewijst frontman Wim Deliveyne door al naargelang het nummer verschillende stijlen op te zoeken. Zo duwt hij zijn vocalen de ene keer richting Ian MacKaye ('Caught in a trap') om dan weer eerder herinneringen aan achtereenvolgens Henry Rollins ('Wasted') en Tad Doyle ('Parasite') op te roepen of zelfs een moeizaam croonende Iggy Pop (Weight of our senses') naar de kroon te steken. Telkens slaagt hij erin de simpele en repetitieve refreinen in je hoofd te laten blijven rondspoken.

Met hun potige, grungy rock neemt Needle And The Pain Reaction je op 'Porcupine' mee naar één van de intrigerendste periodes uit de gitaarmuziek, en is zo ideaal materiaal om je mentaal nog eens volledig onder te dompelen in de door bier, zweet en sigarettenrook gedomineerde sferen van weleer.

Needle And The Pain Reaction live aan het werk zien kan binnenkort onder andere in Antwerpen (03.03, Trix), Terneuzen (12.03, Den Engel), Hasselt (31.03, Café Café), Brussel (06.04, Café Central) en Gent (15.04, Trefpunt).

Interview Mozes and the Firstborn: “in alle omstandigheden heel cool trachten te blijven”

Met optredens in Antwerpen en Brussel heeft Mozes and the Firstborn er samen met together PANGEA zopas een uitmuntende Belgische tweedaagse opzitten. Na hun geslaagde passage in Madame Moustache maakt de vriendelijke frontman Melle Dielesen tijd voor een praatje in de lobby van een al even sympathiek Brussels hotel. Midden in hun Europese tour, met een nagelnieuwe ep in de rekken na een redelijk lange tijd van windstilte dient zich voldoende stof ter discussie aan. Beginnen doen we met Shakespeare.

Dat je in de pas uitgebrachte videoclip van 'Nowhere bound' rondloopt met een schedel in je handen valt hoogstwaarschijnlijk op te vatten als een verwijzing naar 'Hamlet'?

Dielesen: Vast en zeker. Afgelopen zomer las ik het stuk voor het eerst. Door het archaïsche Engels deed ik er behoorlijk lang over, maar het heeft niettemin een immense indruk op mij nagelaten. 'Nowhere bound' gaat ook over een punt in mijn bestaan dat ik het allemaal niet meer wist en waarop ik mij afvroeg waarom ik eigenlijk leefde, wat natuurlijk de centrale vraag in 'Hamlet' is. En daar geeft de clip een knipoog naar. Dat ik me los daarvan verkleedde als een soort Engelse dandy vond ik dan weer gewoon grappig.

Daarenboven duikt nog een naar de ep-titel refererende Power Ranger op.

Dielesen: De tv-serie was erg populair op het moment dat ik een jaar of 4 à 5 was. Van mijn moeder mocht ik daar toen in feite nooit naar kijken omdat ik er wild en agressief van werd. Alsnog kwam het beeld tijdens het schrijven onlangs bij me op van de Power Rangers die me in moeilijke periodes bij de hand zouden kunnen nemen. Het heeft heel veel te maken met mijn jeugd. Uiteindelijk denk ik dat al mijn liedjes voor een groot stuk voortvloeien uit hoe ik ben opgegroeid. Hoewel ik natuurlijk best over bepaalde onderwerpen van buitenaf kan schrijven, stop ik er onvermijdelijk altijd iets van mezelf in.

Je formuleert het dan wel op een dusdanig poëtische manier dat het niet te eenduidig en vanzelfsprekend wordt?

Dielesen: Naar dat ideaal werk ik inderdaad toe. De laatste tijd ben ik me ook iets meer gaan concentreren op de teksten dan voorheen. Vandaar dat we een boekje hebben uitgebracht met, naast foto's en een downloadcode voor de muziek, veel aandacht voor de lyrics. Ook al klinkt het bijna als een cliché bij een tweede album, toch heeft dat aspect onmiskenbaar aan belang gewonnen.

Wat opviel bij de recente optredens was dat jullie, wetende dat de pletwals together PANGEA er zo meteen aankomt, zich niet laten opjagen en de nummers de tijd en ruimte geven volledig tot hun recht te komen. Dat jullie aan de verleiding kunnen weerstaan de snelheid wat op te voeren, lijkt een teken van groot zelfvertrouwen?

Dielesen: Dat doen we heel bewust. Onze drummer Raven is daar erg mee bezig. Het toeval wil dat hij ook helemaal instond voor het opname- en productieproces van onze net uitgebrachte ep, en dat er wel wat parallellen vallen te trekken met Michel “Magic Stick” Schoots van Urban Dance Squad die onze debuutlangspeler heeft geproduced. Beide drummers hebben dus na een tijd bij hun eigen band de studioproductie in handen genomen, en beiden zijn enorm gefocussed op de clicktrack. Michel is echt extreem strak. Ooit heeft men gemeten welk publiek het meest in de maat meestampte en -klapte met een optreden en dat bleek dus bij Urban Dance Squad te zijn, op Pinkpop '92 als ik me niet vergis. Dat is een rechtstreeks gevolg van in alle omstandigheden heel cool te kunnen blijven. Wij hebben de keuze gemaakt dat eveneens na te streven, zelfs al speelt erna een band die de gashendel helemaal open draait en voel je dat via het publiek alvast aankomen.

Hebben jullie altijd zelfzeker jullie eigen ding gedaan, of heb je in het verleden wel eens een soort druk gevoeld om in een bepaalde richting te evolueren, bijvoorbeeld toen Mozes and the Firstborn bij garagelabel bij uitstek Burger Records tekende?

Dielesen: Eigenlijk niet. Dat het garagerige er misschien ergens wel inzit, wijt ik eerder aan andere zaken. 'Living dummy' van together PANGEA was de eerste Burgerplaat die ik kocht en dat was voor mij iets heel nieuws, fris en opwindends dat me helemaal omver blies. Toen we een paar jaar later zelf bij Burger zaten was die invloed er waarschijnlijk een beetje ingeslopen. Ik heb altijd gevonden dat we niet per se een garageband hoefden te zijn omdat dat vaak nogal sound-gerelateerd is. Al vind ik dat gruizige weliswaar supertof, is het mij de laatste tijd volledig duidelijk geworden dat ik op zich gewoon steeds betere nummers wil maken met een iets ander geluid. Hoewel ik dat niet heel vaak doe, luisterde ik onlangs nog eens terug naar ons eigen debuut, waarbij ik constateerde dat dat ook al wel behoorlijk gecontroleerd klinkt. Terwijl we enerzijds heel veel geluk hadden dat Burger Records ons oppikte, en het geweldig is er deel van uit te maken, besef ik tegelijkertijd dat we anderzijds toch wat een vreemde eend in de bijt zijn. We zijn niet de meest typische band op het label. Dat is ook niet erg; ik hoef niet noodzakelijk in een bepaalde scene te zitten.

Jullie hebben bijna anderhalf jaar lang weinig tot niets van zich laten horen, vooraleer plotsklaps met een ep en aangekondigde plaat op de proppen te komen. Voelde je nergens de nood onder de aandacht te brengen waar je mee bezig was?

Dielesen: We hadden indertijd net extreem veel gespeeld, en op een gegeven moment hebben we echt even rust gepakt. We moesten overal wat afstand van kunnen nemen en alles eens van een andere kant bekijken. Daarna hebben we de tijd genomen terug op gang te komen zonder dat op een bepaalde manier mensen meekijken. Als je iets via sociale media bekend maakt, wordt dat immers meteen opgepikt en dikwijls buiten proportie opgeblazen, terwijl wij ons gewoon helemaal wilden concentreren op de muziek zoals wij die zelf voor ogen hadden. Daardoor kwam de ep best wel uit de lucht vallen; en die is trouwens slechts het topje van de ijsberg. Ik heb enorm veel geschreven, we hebben heel veel opgenomen en dat gaat allemaal nog naar buiten komen, De ep is nog maar een opwarmertje...

We kijken uit naar het vervolg!

Mozes and the Firstborn concerteert binnenkort onder andere in Amsterdam (Paradiso, 09.03)), Eindhoven (Stroomhuis, 10.03), Rotterdam (V11, 11.03) en Nijmegen (Merleyn, 12.03). Enkel voor het eerst- en laatstgenoemde zijn nog tickets verkrijgbaar.

together PANGEA & Mozes and the Firstborn in Het Bos (Antwerpen) op 12.02.16

Via Burger Records lijken together PANGEA en Mozes and the Firstborn elkaar helemaal gevonden te hebben in het wereldwijde garagerockmilieu. Samen trokken ze reeds geregeld de baan op en nu wist concertorganisatie Hotsjumenas deze veelbelovende dubbelaffiche ook naar Het Bos te halen.

Aanvattend met 'Skills', op de voet gevolgd door 'Justine' en 'Nowhere bound' uit de te promoten 'Power Ranger'-ep, legt Mozes and the Firstborn van meet af aan een groovende kadans neer waarboven de melodieuze zanglijnen van frontman Melle Dielesen helemaal tot hun recht komen. Relaxed en met zichtbaar spelplezier trekken de Nederlanders het tempo via twee nieuwe nummers (die de belofte op een uitstekende langspeler inhouden) en een handvol singles uit hun debuut (onder andere 'Gimme some' en 'Bloodsucker') geleidelijk aan op om af te sluiten met de snedige punkrock van 'Wannabe' dat een kort en krachtig orgelpunt plaatst op hun uitstekende prestatie.

Hierna brengt ook together PANGEA een weldoordachte mix van nog uit te brengen songs, oudere publiekslievelingen en materiaal uit het recente 'The Phage'. Het viertal trekt een energieke geluidsmuur op die de goedgevulde zaal al snel in beweging brengt en zelfs uitnodigt tot stagediven, maar waarboven de songs niettemin volledig overeind blijven. Naar goede gewoonte komen de Californiërs krachtig, aanstekelijk en gevarieerd voor de dag. Terwijl nummers als 'My head is on too tight', 'Badillac', 'Offer', 'River' en 'Too drunk to cum' tijdens de reguliere set de temperatuur gevoelig doen stijgen, halen Keegan & co als enige toegift hun cover van ‘Gates of heaven’ (The Dad Horse Experiences) nog eens van onder het stof.

Beide groepen losten de hooggespannen verwachtingen volledig in en bewezen zich als uitermate interessante hedendaagse alternatieve rockband. Ze weten inhoud te koppelen aan toegankelijkheid en verbreden waar nodig het spectrum van hun garagerock gevoelig zolang de song dat vereist. Dit alles vertalen ze daarenboven elk op zijn manier moeiteloos naar het podium.

Wie er niet bij kon zijn krijgt vanavond trouwens een herkansing in Madame Moustache (Brussel).

Shonen Knife schuift 'Jump into the new world' van nieuw album 'Adventure' vooruit

Als we het allemaal goed hebben bijgehouden komt de teller voor Shonen Knife vanaf 1 april op 20 full albums in 35 jaar te staan. Voor de 'Adventure' getitelde plaat diende spilfiguur Naoko Yamano zich eens te meer met verse krachten te omringen. Terwijl de tourmoëe drumster Emi Morimoto de groep definitief verlaten lijkt te hebben, neemt de vorig najaar van een dochter bevallen bassiste Ritsuko Taneda nog even zwangerschapsverlof.

Op basis van het zopas geloste 'Jumpinto the new world' zou je kunnen concluderen dat het Japanse trio na het meer hardrock georiënteerde, twee jaar oude 'Overdrive' teruggrijpt naar op Ramonesriffs geënte, levenslustige, melodieuze punkrock. Naar goede gewoonte kan je niet anders dan vrolijk worden van het uitermate catchy refrein, de swingende backings en het optimistisch dokkerende ritme. 

Mozes and the Firstborn – 'Power Ranger': bevlogen vakmanschap

In afwachting van een aangekondigde tweede langspeler en na een windstilte van zowat een jaar, liet Mozes and the Firstborn zopas schijnbaar out of the blue een ep op de wereld los. Terwijl de Eindhovenaren met hun popgevoelige lofi-aanvoelen moeiteloos aansluiting vinden bij de boomende garagerockscene (wat hen onder meer via Burger Records zelfs tot in de VS heel wat naam en faam opleverde), legt de combinatie met ondersteunende punk- en hardrockelementen tegelijkertijd een directe link naar de gitaarmuziek uit de jaren 90.

Doordat afsluiter 'This back is free to pat on' zo van 'Siamese dream geplukt lijkt (qua opbouw, dynamiek, sound en gitaarspel) en je in het titelnummer een melancholisch zonnige gitaarballade in de traditie van pakweg The Lemonheads en Buffalo Tom vindt, legt 'Power Ranger' nog meer dan het debuut van het getalenteerde kwartet de nadruk op deze laatste invloeden. Frontman Melle Dielesens meeslepende nummers en wat lijzige vocalen, die zowel quasi nonchalant keuvelend als stevig uithalend over flink wat zeggingskracht beschikken, krijgen naar goede gewoonte een uitstekende begeleiding door een strakke ritmesectie en een technisch uiterst vaardige tweede gitaar. Aangevuld met enkele subtiel binnengesamplede speeches en een handvol welgemikte toetsaanslagen zorgt dit voor een mooi uitgebalanceerd geheel waarin naast diepgang en toegankelijkheid ook bevlogenheid en vakmanschap moeiteloos hand in hand gaan.

Het weliswaar slechts vier nummers tellende 'Power Ranger' levert Mozes and the Firstborn niet enkel meer materiaal op om mee de hort op te trekken, maar geeft tevens aan dat de band nog steeds alive and kicking is. Het watertanden naar een nieuw full album wordt er alleszins niet minder door.

Samen met hun Burger Records-maatjes van together PANGEA kan je Mozes and the Firstborn volgend weekend aan het werk zien in Antwerpen (Het Bos, 12.02) en Brussel (Madame Moustache, 13.02). Later dit voorjaar concerteren ze onder meer nog in Amsterdam (Paradiso, 09.03), Eindhoven (Stroomhuis, 10.03), Rotterdam (V11, 11.03) en Nijmegen (Merleyn, 12.03).