'Soaked in bleach'

In de schaduw van het fel gemediatiseerde 'Montage of heck' verscheen onlangs nog een Kurt Cobain-documentaire die een heel andere klok luidt. Terwijl je Brett Morgens werkstuk, waarvan Melvins-frontman Buzz Osborne overigens openlijk het waarheidsgehalte in twijfel trok, kon aanschouwen in zowat alle grote bioscoopcomplexen, zal je je voor het door Benjamin Statler geregisseerde 'Soaked in bleach' tot het internet moeten richten.

De film steunt volledig op de research van privédetective Tom Grant die reeds meer dan twintig jaar heftig pleit om de zaak, die naar zijn mening al te snel als zelfmoord werd geclassificeerd, te heropenen. Dat Courtney Love op 3 april 1994 (vijf dagen voor het levenloze lichaam van Cobain werd aangetroffen) de voormalige politieman inhuurde om haar vermiste echtgenoot op te sporen, blijft haar tot op de dag van vandaag achtervolgen. Grant wantrouwde de hele situatie vanaf hun eerste ontmoeting, en besloot prompt alle conversaties met betrokkenen op tape op te nemen.

Het frequente opduiken van deze opnames versterkt uiteraard het geloofwaardigheidsgevoel van de docu aanzienlijk, al kan je je tegelijkertijd afvragen in hoeverre dit materiaal zomaar kan gebruikt worden. Daarenboven zijn er momenten waarop het wel eens zou kunnen dat een aantal uitspraken uit hun context gerukt zijn. Naast een uitvoerig terugblikkende Grant, komt ook de Canadese onderzoeksjournalist Max Wallace, die eerder al enkele boeken aan de materie wijdde en vanzelfsprekend op één lijn zit met de detective, uitgebreid aan het woord. Om de objectiviteit naar een gevoelig hoger niveau te tillen, laten de producenten daarbuiten een heel aantal politieofficieren en forensische experts opdraven, niet in het minst om aan te tonen dat het officieel gevoerde onderzoek indertijd hoegenaamd niet volgens de regels verliep.

Hoewel ook behoorlijk wat scenes worden nagespeeld (met Daniel Roebuck in de rol van Grant), en de overdramatiserende soundtrack bij momenten flink over the top gaat, presenteert de prent zich hoofdzakelijk als droge non-fictie, Hollywoodstyle weliswaar. Terwijl 'Montage of heck' duidelijk nog een soort stilistische poëzie nastreefde, is 'Soaked in bleach' zo goed als volledig gefocust op het blootleggen van feiten. Het moet trouwens gezegd dat de makers over behoorlijk wat argumenten beschikken om hun theorie te staven.

Zo wordt het autopsierapport tot op de dag van vandaag om onduidelijke redenen achtergehouden, blijkt de plaats waar de kogelhuls zich bevond niet te kloppen en is de in Cobains bloed aangetroffen hoeveelheid heroïne verdacht hoog. Verder weet Grant gerede twijfel op te wekken aangaande de authenticiteit van de volledige zelfmoordbrief. Meest opzienbarend zijn uiteindelijk de verklaringen van Rosemary Carroll, advocate van het rock-'n-rollkoppel en meter van Frances Bean, die Courtney's versie van de feiten resoluut tegenspreekt en zich daarenboven uitlaat over een destijds op til staande echtscheiding met immense financiële gevolgen voor de weduwe. Het probleem hiermee is dan weer dat ze haar statements (weliswaar opgenomen) enkel tegenover Grant uitte in de privésfeer en ze niet openbaar wil herhalen.

Al bij al geeft 'Soaked in bleach' nog altijd geen onbetwistbaar uitsluitsel en doet het gros van de gebrachte informatie al langer de ronde, waardoor je dus weinig echte primeurs te weten komt. Wel krijg je de belangrijkste details nog eens netjes op een rij gezet, en verwondert het toch enigszins dat Tom Grant Cobains overlijden niet op het gangbare 5 april plaatst, maar eerder één à twee dagen ervoor.