Het vanuit Londen opererende The Banquet Years presenteert op langspeeldebuut 'Vortex een organische
mélange van authentieke lo-fi rock en intens
singer-songwritermateriaal. Zanger/gitarist/songschrijver Arthur
Schipper en bassist/multi-instrumentalist Mark Watt trekken de ene
keer volop de kaart van in (spreekwoordelijke) alcohol gedrenkte
weemoed om wat later even moeiteloos uit te pakken met aan The Velvet
Underground verwante, mysterieus aanzwellende, kille broeierigheid.
Waar het meer ingetogen werk vooral op
de tweede helft van het album zijn plaats vindt, vat het geheel
behoorlijk heftig en up tempo aan. Voortgestuwd door melodieus
groovende baslijnen en een meeslepend stompend drumritme nemen
Schippers doorleefde vocalen een centrale plaats in de karaktervolle
mix in. De frontmans krachtige, nogal directe poëzie gaat des te
meer tot de verbeelding spreken door zijn aparte stemtimbre dat het
wild onconventionele van Tom Waits afwerkt met een vleugje van de
diepgang van Warren Zevon en de warmte van pakweg Buffalo Tom.
In de totaalsound wordt daarenboven
voldoende ruimte gelaten voor de venijnig scherpe gitaren die even
makkelijk scheuren als bitterzoet wegdromen, en de tussen koud
dreigend en psychedelisch twijfelende toetsen. Toch ligt het
orgelpunt van de productie misschien nog wel in de als een sombere
misthoorn door dichte nevel opdoemende blazer op het smachtende 'Only
girl'.
Mede dankzij de op hun manier haast
instant toegankelijke zanglijnen komt het geheel uiteindelijk
bijzonder aanstekelijk voor de dag, zonder echter aan de oprechtheid
van het opzet te raken. 'Vortex' klinkt namelijk allerminst proper of
afgelikt, en komt in al zijn (muzikaal) je m'en foutisme en
ongedwongenheid over als een intelligente en erg interessante
alternatieve rockplaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten