Tacocats Emily
Nokes heeft altijd vanuit haar eigen beleving van de wereld direct
rondom haar geschreven, waarbij persoonlijke ergernissen niet uit het
oog werden verloren. Leidde dit op langspeeldebuut 'Shame Spiral'
(alweer uit 2010) en opvolger 'NVM' tot bekommernissen zoals niet op
tijd rijdende bussen, pijnlijke maandstonden en de arrogantie van
semi-professionele fietsers, werden de topics via 'Hey Girl' (vanop
'NVM') tegen 'Lost Time' (met rants gericht aan onder meer
mansplaning en internetgetrol) allengs maatschappelijk relevanter.
Vermits de huidige president van de VS zowat alle waarden
veruitwendigt die diametraal staan tegenover dezen van Tacocat,
besefte het kwartet uit Seattle het op de loer liggende gevaar van
al te opzichtig revolterende lyrics die het kleurrijke combo
potentieel zouden kunnen herleiden tot een louter politieke band.
“Too much to
say, so I don't say anything, ” verklaart Nokes dan ook al snel op
'Hologram' dat de debatten op 'This Mess Is a Place' opent. In plaats
van Trump en zijn gevolg direct aan te vallen, vervolgt ze de rest
van het nummer met machtsstructuren in het algemeen te bekritiseren.
Verder op de plaat worden onder meer ook mannelijke privileges
('Rose-Colored Sky') en de absurditeit van het hedendaagse leven
('The Joke of Life') op de korrel genomen. Doorgaans kiezen Nokes &
co er echter voor de boodschap positiever te verspreiden. “Blijf
vooral trouw aan jezelf,” krijg je bijvoorbeeld op 'Grains of Salt'
te horen, terwijl 'Little Friend' een ode is aan het met een
naïef-onschuldige blik naar de realiteit kijken, en 'New World'
optimistisch een betere toekomst voorafspiegelt.
Waar op het
dansbare 'Grains of Salt' voor het eerst synths hun weg vinden naar
studio-opnames van de groep en doorheen de langspeler ook meer
oldies-gerichte backingharmonieën dan voorheen het geval was
opduiken, blijft Tacocat muzikaal opereren binnen het vertrouwde
popgeoriënteerde punkrockspectrum waarin plaats is voor zowel fun
als melancholie. Op een zomeravonds slepend einde na, levert dit in
zijn geheel een behoorlijk up-tempo album op. Drumster Lelah Maupin
speelt, af- en aangolvend, perfect in op het dynamische, tussen
lichtvoetig aanstekelijk en akkoordenscheurend switchende gitaarwerk
van Eric Randall, en de bas van – de onlangs in een online-poll tot
grootste badass van de groep verkozen – Bree McKenna dat extra push
geeft waar nodig om het dan weer over een melodieuzere boeg te
gooien, lijmt het geheel natuurlijk aan elkaar en herinnert
daarenboven bij momenten erg aan Kim Deal (zie bv. De intro van
'Crystal Ball').
Neem daarbij dat
de diepe vocalen van Emily Nokes soepel en helder voor de dag komen,
en je kan concluderen dat 'This Mess Is a Place', dat de overstap
betekent van Hardly Art naar het gerenommeerdere Sub Pop, eens te
meer een schot in de roos is. Tacocat blijft een uitstekend ijkpunt
als moreel kompas van de wereld, draagt een authentiek, op
vriendschap gestoeld bandgevoel uit, en weet het punkrockgenre heden
ten dage nog steeds fris, relevant en meeslepend te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten