Eerder dit jaar
bewees 'The Seduction of Kansas' dat Priests het vertrek van bassist
Taylor Mulitz alvast in de studio schadeloos doorgekomen was, en er
zelfs een opportuniteit van maakte het genrespectrum wat open te
trekken. Ter promotie van de plaat tekent de band uit Washington D.C.
– met (gelegenheids?)bassiste – als viertal present in de
vroegere witloofkelders van de Botanique, een aangelegenheid waarvoor
frontvrouw Katie Alice Greer zich daarenboven in een met de
albumtitel matchende outfit hees.
Blijkbaar had
Priests graag een wall of sound opgetrokken die de geluidsnormen
helaas niet langer tolereren. Met onder meer wat teruggedraaide
volumeknoppen en een dempende handdoek over de snaredrum passen
gitarist G.L. Jaguar & co zich evenwel naadloos aan de
omstandigheden aan, en weten ze alsnog stevig uit de hoek de komen in
de aanvangsfase. Nummers als 'Good Time Charlie', 'Jj' en 'Pink White
House' bevolken het eerste deel van de set dat bol staat van de
tempo-, dynamiek- en genrewissels die Greer succesvol uitdagen de
uitersten (gaande van diep croonend tot krachtig uithalend) van haar
uiterst flexibele vocalen op te zoeken.
Voor 'I'm Clean'
worden elekronische drums van stal gehaald, en lost drumster Daniele
Daniele enkele nummers lang Greer met verve af aan de frontmicrofoon.
Dit meer popgeoriënteerde gedeelte vervolgt met het uiterst
aanstekkelijke titelnummer van de laatste plaat, waarna het voor het
eerst live gebrachte 'Carol' het geheel wat een new wave-richting
uitstuurt. Vanachter haar drumstel neemt daarna Daniele de spoken
word vocalen van 'No Big Bang' voor haar rekening, en geeft hiermee
zowat het startschot voor de eindfinale die zich, afsluitende met een
zinderend 'Jesus' Son', genregewijs spiegelt aan het begin van de
show.
Gedragen door een
heel arsenaal sterke nummers brengt Priests een gedreven, energiek,
no-nonsense optreden, waardoor je zeker en vast kan stellen dat
ondertussen ook The Seduction of Brussels een feit is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten