Dear Reader in Café Video (Gent) op 21.03.17

Met een nagelnieuwe langspeler onder de arm trapt het vanuit Berlijn opererende Dear Reader de lente op gang in het Gentse Café Video. Aanvattend met 'If Only Is' bouwt het viertal de set nagenoeg volledig op rond 'Day Fever' waarop de indringende indiefolk veel minder steunt op tribale ritmes dan bij voorloper 'Rivonia' het geval was. Buiten de drums die geregeld voor vaart of extra kracht worden ingeschakeld, zorgt de driekoppige begeleidingsband die frontvrouw Cherilyn MacNeil optrommelde, dan ook hoofdzakelijk voor additionele sfeerschepping.

De sympathieke MacNeil beschikt over een even heldere als soepele stem wat vooral tot zijn recht komt en weet te beklijven op momenten dat de rest wat stil valt; en dit is geenszins een kwestie van volume. Zo grijpt 'Placate Her' – één van de sporadische gevallen waarop de van oorsprong Zuid-Afrikaanse singer-songwriter haar toetsen inruilt voor een gitaar – helemaal naar de keel. Waar de meest percussioneel gebruikte backings live als sample uit een laptop komen, bewijst keyboardster Evelyn Saylor tijdens andere samenzangmomenten dat ook zij zeker en vast vocaal haar streng weet te trekken.

Het a capella gebrachte 'Victory' en het aan een pompend ritme opgehangen duo 'Down Under, Mining' en 'Took Them Away' zijn de enige nummers van 'Rivonia' die op de planken worden gebracht. In zijn geheel zorgt Dear Reader zo voor een erg onderhoudende show die breekbaar afwisselt met opzwepend en die vooral in de verf zet dat in MacNeil een begenagdigd songschrijfster schuilt.

Bleached – 'Can You Deal?': dynamisch, energiek en goed in het oor liggend

De 'Can You Deal?' ep is niet zomaar een tussendoortje om met enkele nieuwe nummers de leemte tussen twee lp's wat op te vullen. Samen met het gelijknamige door frontvrouw Jennifer Clavin uitgegeven tijdschrift (dat bijdragen bevat van collega's zoals Alicia Bognanno van Bully, Liz Phair en Laena Geronimo van Feels) vormt de titelsong namelijk een soort manifest tegen de nog steeds heersende patriarchale cultuur van het hele muziekgebeuren.

Dat ze bij Bleached weleens Black Sabbath loeihard door de boxen jagen, zoals Clavin haast wanhopig naar de wereld schreeuwt, was hier ten huize trouwens al ten tijd van 'Welcome the Worms' opgevallen. Na debuutlangspeler 'Ride Your Heart' is het kwartet uit LA hun melodieuze garagepunk immers meer en meer – zeker ook qua sound – met classic- en hardrockelementen gaan injecteren; een lijn die op deze vier nummers tellende ep consequent wordt aangehouden.

En ook dit keer heeft dat geen invloed op de snedige frisheid van het geheel. Terwijl enkel op het balladerige 'Flipside' een beetje gas wordt terug genomen, weten de zussen Clavin met de combinatie van up-tempo punkritmes, scheurende riffs, soepele gitaarsolo's en catchy refreinen nog steeds vlotjes tot een dynamisch, energiek en goed in het oor liggend eindresultaat te komen.

Crystal Fairy – 'Crystal Fairy': tot de verbeelding sprekende samenwerking

Wie Le Butcherettes reeds aan het werk zag merkte ongetwijfeld op dat frontvrouw Teri Gender Bender, op geheel eigen wijze trouwens, overvloedig uit dezelfde oerbron krachten put als die waar The Melvins al enkele decennia lang op intappen. Nadat beide bands samen op tour trokken (tijdens dewelke het vaste prik werd dat Gender Bender enkele nummers bij de hoofdact kwam meezingen), werden de banden aangehaald en was een volwaardige samenwerking blijkbaar niet langer uit te stellen. En voila, hier is Crystal Fairy.

Van bij opener 'Chiseler' valt meteen op dat Butcherette Teri in haar tienerjaren het werk van The Melvins langdurig grijs draaide. Als zelfverklaarde superfan weet ze immers als geen ander vocalen neer te leggen die zo uit het brein van Buzz Osborne konden ontsproten zijn. Dit terwijl ze onder meer door timbre, lyrics en stembereik toch helemaal haar eigenheid behoudt. Als beide vocalisten op de tot 'Posesión' omgedoopte Tales of Terror-cover samen zingen, kan je niet anders dan beamen dat ze qua ritmiek en frasering erg nauw bij elkaar aansluiten. Dat The Melvins eerder al uitgebreid met gastzangers werkten zonder de groepsnaam aan te passen en dit deze keer wel doen, geeft overigens aan dat de appreciatie volkomen wederzijds is.

Terwijl Osborne en Dale Crover, als de solide gesmede tandem die ze al jaren vormen, met hun typische Melvinsriffs die alterneren tussen heavy, snedige punkrock en lome, sludgy metalgrunge in grote mate het totaalgeluid bepalen, siert het Gender Bender dat ze alsnog overduidelijk haar stempel weet te drukken op het geheel, en dit niet enkel door de sporadisch opduikende toetsen of het in het Spaans gezongen 'Secret Agent Rat'. Zo zet ze nummers als 'Necklace of Divorce' en 'Sweet Self' bijvoorbeeld helemaal naar haar hand.

Oh ja, en wegens fysieke nabijheid ten tijde van de opnames speelt Omar Rodríguez-López mee op bas, en dat doet hij uitstekend. Waar hij hier en daar – wanneer de rest een tikkeltje dramatisch stilvalt – wel wat persoonlijke accenten weet te leggen, gaat hij doorgaans, zoals de meesten uit het hele arsenaal bassisten waar Dale en Buzz mee samenwerkten, naadloos op in de zware Melvins-sound.

Ondertussen kwamen uit de studio reeds aan telepathische ervaringen grenzende verhalen naar buiten, en Crover en Osborne spreken in hun nieuw gevonden enthousiasme onomwonden over hun beste werk ooit. Valt dit laatste misschien wel te relativeren in het licht van albums als 'Bullhead', 'Stoner Witch' en 'Stag', toch kan je deze samenwerking volmondig als voltreffer bestempelen.