Naar goede gewoonte liet White Mystery
ook dit jaar op 20 april een nieuwe release op de wereld los. In
vergelijking met het voorafgaande, live opgenomen dubbelalbum 'Dubble
dragon' klinkt de productie van de hun kenmerkende groovy stompend
aanstekelijke, stevig in traditionele rock-'n-roll verankerde garage
op 'Outta control' verrassend helder.
Doordat het zuster/broederpaar Alex
(zang, gitaar) en Francis Scott White (zang, drums) elkaar muzikaal
enorm goed aanvoelt en uitmuntend op elkaar ingespeeld is, barst de
plaat van de energie, en wordt tegelijkertijd een zwierige dynamiek
neergelegd. Bovendien zijn beider stemmen helemaal compatibel waarbij
Alex, die de meerderheid van de vocalen voor haar rekening neemt,
uitblinkt in instant herkenbare, wat sloganesk melodieuze refreinen,
terwijl Francis geregeld naar een bezwerende parlando teruggrijpt.
Met als orgelpunt het lichtvoetig
melancholische, uiterst catchy 'Cerebellum' neigt het gros van de
nummers zo naar spitante, puntige garagepop. Ter afwisseling wijkt
het duo uit Chicago wel enkele keren van deze norm af, onder meer met
de ziedende punk van 'Finger, de aan de koffiemolengrunge van
Mudhoney verwante afsluiter 'Thrash time' en – meest in het oog
springend – het hypnotische 'Pacci' dat helemaal drijft op een
indringende, middenoosters etnische invloed.
Na acht jaar blijkt er nog steeds geen
sleet op de formule van White Mystery te zitten, en wat ons betreft
mogen ze nog enige tijd (zelf legden ze de houdbaarheidsdatum van hun
band op 2018) met dezelfde regelmaat van de klok platen blijven
uitbrengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten