Scott Yoder met eerste single uit nieuw album 'Looking back in blue'

Zowat anderhalf jaar na het stop zetten van The Pharmacy heeft voormalig frontman Scott Yoder – met ondertussen reeds twee ep's op de teller – een eerste full album ingeblikt. 'Looking back in blue' verschijnt op 25 maart bij het Italiaanse, door leden van Go!Zilla opgerichte label Annibale Records. Waar Yoder het opnameproces in handen gaf van Brandon Eggleston waarmee hij al samenwerkte voor de productie van 'Stoned & alone', grijpt de singersongwriter met vroeger groepslid Stefan Rubicz ook voor de begeleiding terug naar een vertrouwd gezicht. Drummer Conor Kiley vervolledigt het plaatje. 

In afwachting van de officiële release werd alvast een eerste single gelost: 'Silver boy'.

Terwijl het voorlopig nog wachten is op concrete concertdata, staat het wel al vast dat Yoder & co in april naar Europa afzakken.

The Coathangers lossen 'Make it right' uit nieuwe plaat 'Nosebleed weekend'

Het regent momenteel voor april geplande, interessante nieuwe releases. Na Tacocat, Bleached en Trapper Schoepp (allen 01.04), laten ook The Coathangers in die maand een kakelvers album op de wereld los (15.04). Het weze een primeur dat de garagepunksters voor het studiowerk van hun vijfde langspeler (sinds het titelloze debuut uit 2007) niet voor hun thuishaven als locatie kozen. Om samen met producer Nic Jodoin 'Nosebleed weekend' in te blikken, trok het trio uit Atlanta immers naar de Californische Valentine Recording Studios (North Hollywood).

Met op de lead de rauwe vocalen van drumster Stephanie Luke bevat eerste single 'Make it right' alvast alle ingrediënten van een vintage The Coathangers-nummer: een met handgeklap gespiced, opzwepend ritme, snerpende rammelrock gitaren en uitermate catchy, harmonische backings.

Wie inschrijft op de nieuwsbrief van de The Coathangers krijgt hiervan meteen een gratis download.

Trapper Schoepp kondigt 'Rangers & Valentines' aan

En ook Trapper Schoepp koos voor 1 april als releasedatum voor zijn nieuwe album. De 'Rangers & Valentines' getitelde en door Brendan Benson (The Raconteurs) geproducete plaat werd in Nashville opgenomen met, buiten zowat enig overgebleven groepslid broer Tanner, een resem gastmuzikanten zoals Steve Selvidge, John Davis en de McCrary Sisters. Het heeft er immers alle schijn van dat sinds het vijf jaar oude, uitmuntende 'Run, engine, run' begeleidingsband The Shades verder helemaal uiteengevallen is. De vraag stelt zich bijgevolg welke muzikale richting de jeugdige singersongwriter uit Milwaukee op zijn nieuwe langspeler zal inslaan. Een evolutie naar zuivere americana waar de voorheen nog sterk aanwezige indierockinvloeden steeds meer baan ruimen, komt het meest reëel over. 

Voor het zover is trekt Trapper Schoepp (voor het eerst) op Europese tournee. Op sleeptouw genomen door Jesse Malin kan je hem binnenkort onder meer aan het werk zien in Leffinge (27.02, De Zwerver) en Amsterdam (28.02, Sugar Factory).

Met 'Keep on keepin' on' lost Bleached een eerste nummer uit nieuwe langspeler 'Welcome to the worms'

Ongeveer tegelijkertijd met Tacocat zet ook Bleached de releasedatum van hun nieuwste album op 1 april. Doelbewust aan de vele verleidingen van LA ontsnappend, trokken de gezusters Clavin en de ondertussen tot vast groepslid geüpgrade bassiste Micayla Grace zich het afgelopen jaar geregeld enkele dagen terug in de woestijn om aan het nieuwe materiaal te werken. Dit leverde een buit van dertig nummers op die met behulp van producers Joe Chiccarelli en Carlos De la Garza in Hollywoods Sunset Sound Studio werd gereduceerd tot een tiental dat de definitieve tracklist van het 'Welcome to the worms' getitelde werkstuk zal halen.

Afgaande op eerste single 'Keep on keepin' on' vallen wel enkele accentverschuivingen op te merken in vergelijking met het twee jaar oude 'Ride your heart' en tussendoor-ep 'For the feel'. Zo klinkt de totaalsound wat krachtiger en strakker, merk je een zweem van eighties-reverb op, en laat Jennifer Clavin haar stem voor het eerst echt scheuren in het flink uithalende refrein. De popgevoelige aanstekelijheid van Bleacheds melodieuze punkrock blijft dan weer wel volledig overeind. 

Bleached kondigde ondertussen reeds optredens in onder andere Amsterdam (20.05, Bitterzoet) en Eindhoven (21.05, Stroomhuis) aan, al lijkt het erop dat daar nog wel wat data zullen bijkomen.

Tacocat met nieuws aangaande binnenkort te verschijnen album 'Lost time'

Na enkele weken van making of-pastiches die zo goed als geen enkele informatie losten, kwam Tacocat zopas op de proppen met wat concrete feiten aangaande hun op handen zijnde album. De door Erik Blood geproducete opvolger van 'NVM' krijgt de naar The X-Files refererende titel 'Lost time' mee, telt 12 nummers en verschijnt op 1 april via Hardly Art. 

Met vooruitgeschoven single 'I hate the weekend' kan je je er bovendien van vergewissen dat Emily Nokes & co hun kenmerkende, aanstekelijke punkrocklijn consequent lijken door te trekken.

Daarnaast kondigde het frivole kwartet uit Seattle ook een promotour aan die onder meer langs de Extase (14/05, Tilburg) en Café Video (23/05, Gent) passeert.

MASDA – 'MASDA': onderhuids opbouwende spanning

Op hun vier nummers tellende, titelloze ep grijpt MASDA terug naar het soort shoegazy alternatieve rock dat eind jaren 80/begin jaren 90 de basis legde voor het post-rockgenre. Het Oost-Vlaamse trio grossiert in soepel in elkaar verstrengelende, met elektronica gekruide soundscapes en bouwt overtuigend een naar een climax toewerkende onderhuidse spanning op.

Terwijl opener 'West to east' nog consequent kabbelend naar zijn einde meandert, je hierna de eerste paar losbarstingen van formaat kan terugvinden op 'Mix up with those folks', en het als bruggetje fungerende 'JC' schijnbaar uit niet meer bestaat dan een akoestische gitaarriedel begeleid door (vermoedelijk) schrijnwerkerijgeluiden, wordt de ware apotheose bewaard tot de epische, wat proggy afsluiter 'River going south'.

Als vast aanknopingspunt wordt telkens gewerkt met een catchy hook - hetzij een meeslepende basriff hetzij een herkenbare, terugkerende gitaarpartij - wat er samen met de lijzig uit het klankentapijt opdoemende vocale partijen voor zorgt dat het experimentele karakter van het plaatje hand in hand gaat met een zekere toegankelijkheid.

In de traditie van de vroege Sonic Youth & co zet MASDA op deze ep vol in op dreigende sfeerschepping, er tegelijkertijd evenwel goed voor oplettend het songelement niet uit het oog te verliezen.

Hinds – 'Leave me alone': charmant aanstekelijke rammelpop

Onder de titel 'Leave me alone' laten de Madrileense dames van Hinds hun in indiekringen druk geanticipeerde, eerste volwaardige langspeler op de wereld los, en die draaide – helemaal in de lijn der verwachtingen - uit op een dozijn ongecompliceerde lo-fi popnummers van de aanstekelijkste soort.

Met 'Castigadas en el granero', 'Bamboo' en 'Chili town' recycleert het viertal op dit album bovendien enkele van het handvol eerder verschenen, reputatievormende songs. Terwijl de recentste versies op het vlak van productie en inspelen iets helderder en wat spitanter voor de dag komen, blijft de originele, plezierig rammelende indruk overeind, en zijn de verschillen nu weer niet zo groot om van een metamorfose te spreken.

Waar de moeilijk te definiëren en tegelijkertijd uitgesproken charme van de band, die het resultaat lijkt de zijn van een combinatie van frivool spelplezier, eendrachtig groepsgevoel en ongedwongenheid, een groot aandeel in het succesverhaal van Hinds blijft spelen, kan je er niet buiten dat dit licht verteerbare plaatje bulkt van de catchy hooks en melodieën. Het naast, door, rond en op elkaar zingen van kernleden Ana Perrote en Carlotta Cosials verleent het geheel daarenboven een interessant soort levendigheid.

De rest van de dynamiek wordt dan weer nagenoeg volledig gedragen door de quasi nonchalante, spontaan overkomende tempowisselingen binnen een song en de afwisseling tussen op een eerder springerige kadans drijvende nummers en meer down tempo materiaal zoals de slepende instrumental 'Solar gap', het ingetogen 'And I will send your flowers back' en het kampvuurderige 'I'll be your man'.

Zonder te verrassen levert Hinds op die manier zonder meer een prima debuut af.

Hinds live aan het werk zien kan binnenkort onder andere in de Bitterzoet (27.02, Amsterdam) en AB (28.02, Brussel).

Mansfield.TYA – 'Corpo inferno': duisternis als rode draad

Vergeleken met hun eerder sober ingeklede eerstelingen, trekt Mansfield.TYA op 'Corpo inferno' de voor het alweer uit 2011 stammende 'Nyx' uitgestippelde lijn onversaagd door. Door hun barokke romantiek met een steeds uitbreidend instrumentarium in te kleuren, valt het hoe langer hoe moeilijker een alomvattend genrehokje te vinden voor het uit Nantes afkomstige duo. Terwijl de duistere boventoon (op zijn meest optimistische momenten te classificeren als weemoedig), het herkenbare vioolspel van Carla Pallone en de karakteristieke vocalen van Julia Lanoë mee het geheel samenhouden, blijft ook dit nieuwe album eerst en vooral verankerd in een van tristesse doordrenkt, meeslepend chanson.

Door onder andere elementen uit cheezy elektro, ambient, lo-fi, krautrock en klassieke muziek samen in de mix te gooien, komen de dames even gemakkelijk etherisch harmonieus als gebald, tribaal stompend voor de dag, en dit alles in een organisch aanvoelende constellatie. Met 'La fin des temps' en afsluiter 'La nuit tombe' staan daarenboven nog twee wel erg naar onvervalste triphop neigende songs op de langspeler. Hiervoor kreeg de band bij het schrijven weliswaar hulp van (beiden multidisciplinaire artiesten) respectievelijk Jérémie Grandsenne en Julie Redon.

Dat het speels virtuoze Mansfield.TYA garant staat voor een stevig artistieke inslag merk je, naast aan de muzikale avontuurlijkheid die het experiment niet schuwt en minder voor de hand liggende keuzes schering en inslag laat zijn, ook op een meer vanzelfsprekend niveau aan de thematische verwijzingen naar figuren uit de algemene kunstgeschiedenis zoals Schubert en Victor Hugo.

Naar goede gewoonte halen Lanoë's lyrics veel van hun kracht vaak uit een repetitief minimalisme, al geeft ze op bijvoorbeeld 'Gilbert de Clerc' tevens aan even moeiteloos een meer uitgewerkt, verhalend soort poëzie neer te kunnen leggen. Waar de reeds eerder aanwezige sterk escapistische neigingen van bij opener 'Blue lagon' ook nu weer nadrukkelijk present tekenen en de realiteit haast in al haar facetten dan wel consequent donker lijkt te kleuren voor Lanoë en Pallone, vervalt het tweetal toch nergens in een flegmatiek, lusteloos defaitisme, wat onder meer bewezen wordt door het geëngageerde 'Le monde du silence'.

Tenslotte valt nog op dat dit keer slechts één nummer in het Engels opduikt, namelijk 'Loup noir' dat dan nog een tekst meekreeg van de Amerikaanse ex-labelgenote Shannon Wright, die tevens deels de vocalen voor haar rekening neemt.

Met 'Corpo Inferno' bevestigt Mansfield.TYA zich nogmaals als zowat de interessantste band die zich de laatste jaren vanuit Frankrijk heeft laten horen. De combinatie van hoogwaardige muzikaliteit, claustrofobische sfeerschepping en indringende songschrijverij laat op deze recentste worp eens te meer een impressionante indruk na.