woensdag 6 januari 2016

Mansfield.TYA – 'Corpo inferno': duisternis als rode draad

Vergeleken met hun eerder sober ingeklede eerstelingen, trekt Mansfield.TYA op 'Corpo inferno' de voor het alweer uit 2011 stammende 'Nyx' uitgestippelde lijn onversaagd door. Door hun barokke romantiek met een steeds uitbreidend instrumentarium in te kleuren, valt het hoe langer hoe moeilijker een alomvattend genrehokje te vinden voor het uit Nantes afkomstige duo. Terwijl de duistere boventoon (op zijn meest optimistische momenten te classificeren als weemoedig), het herkenbare vioolspel van Carla Pallone en de karakteristieke vocalen van Julia Lanoë mee het geheel samenhouden, blijft ook dit nieuwe album eerst en vooral verankerd in een van tristesse doordrenkt, meeslepend chanson.


Door onder andere elementen uit cheezy elektro, ambient, lo-fi, krautrock en klassieke muziek samen in de mix te gooien, komen de dames even gemakkelijk etherisch harmonieus als gebald, tribaal stompend voor de dag, en dit alles in een organisch aanvoelende constellatie. Met 'La fin des temps' en afsluiter 'La nuit tombe' staan daarenboven nog twee wel erg naar onvervalste triphop neigende songs op de langspeler. Hiervoor kreeg de band bij het schrijven weliswaar hulp van (beiden multidisciplinaire artiesten) respectievelijk Jérémie Grandsenne en Julie Redon.

Dat het speels virtuoze Mansfield.TYA garant staat voor een stevig artistieke inslag merk je, naast aan de muzikale avontuurlijkheid die het experiment niet schuwt en minder voor de hand liggende keuzes schering en inslag laat zijn, ook op een meer vanzelfsprekend niveau aan de thematische verwijzingen naar figuren uit de algemene kunstgeschiedenis zoals Schubert en Victor Hugo.

Naar goede gewoonte halen Lanoë's lyrics veel van hun kracht vaak uit een repetitief minimalisme, al geeft ze op bijvoorbeeld 'Gilbert de Clerc' tevens aan even moeiteloos een meer uitgewerkt, verhalend soort poëzie neer te kunnen leggen. Waar de reeds eerder aanwezige sterk escapistische neigingen van bij opener 'Blue lagon' ook nu weer nadrukkelijk present tekenen en de realiteit haast in al haar facetten dan wel consequent donker lijkt te kleuren voor Lanoë en Pallone, vervalt het tweetal toch nergens in een flegmatiek, lusteloos defaitisme, wat onder meer bewezen wordt door het geëngageerde 'Le monde du silence'.

Tenslotte valt nog op dat dit keer slechts één nummer in het Engels opduikt, namelijk 'Loup noir' dat dan nog een tekst meekreeg van de Amerikaanse ex-labelgenote Shannon Wright, die tevens deels de vocalen voor haar rekening neemt.

Met 'Corpo Inferno' bevestigt Mansfield.TYA zich nogmaals als zowat de interessantste band die zich de laatste jaren vanuit Frankrijk heeft laten horen. De combinatie van hoogwaardige muzikaliteit, claustrofobische sfeerschepping en indringende songschrijverij laat op deze recentste worp eens te meer een impressionante indruk na.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten