Vergeleken met hun eerder sober
ingeklede eerstelingen, trekt Mansfield.TYA op 'Corpo inferno' de
voor het alweer uit 2011 stammende 'Nyx' uitgestippelde lijn
onversaagd door. Door hun barokke romantiek met een steeds
uitbreidend instrumentarium in te kleuren, valt het hoe langer hoe
moeilijker een alomvattend genrehokje te vinden voor het uit Nantes
afkomstige duo. Terwijl de duistere boventoon (op zijn meest
optimistische momenten te classificeren als weemoedig), het
herkenbare vioolspel van Carla Pallone en de karakteristieke vocalen
van Julia Lanoë mee het geheel samenhouden, blijft ook dit
nieuwe album eerst en vooral verankerd in een van tristesse doordrenkt, meeslepend
chanson.
Door onder andere elementen uit cheezy
elektro, ambient, lo-fi, krautrock en klassieke muziek samen in de
mix te gooien, komen de dames even gemakkelijk etherisch harmonieus
als gebald, tribaal stompend voor de dag, en dit alles in een
organisch aanvoelende constellatie. Met 'La fin des temps' en
afsluiter 'La nuit tombe' staan daarenboven nog twee wel erg naar
onvervalste triphop neigende songs op de langspeler. Hiervoor kreeg
de band bij het schrijven weliswaar hulp van (beiden
multidisciplinaire artiesten) respectievelijk Jérémie Grandsenne en
Julie Redon.
Dat het speels virtuoze Mansfield.TYA
garant staat voor een stevig artistieke inslag merk je, naast aan de
muzikale avontuurlijkheid die het experiment niet schuwt en minder
voor de hand liggende keuzes schering en inslag laat zijn, ook op een
meer vanzelfsprekend niveau aan de thematische verwijzingen naar
figuren uit de algemene kunstgeschiedenis zoals Schubert en Victor
Hugo.
Naar goede gewoonte halen Lanoë's
lyrics veel van hun kracht vaak uit een repetitief minimalisme, al
geeft ze op bijvoorbeeld 'Gilbert de Clerc' tevens aan even
moeiteloos een meer uitgewerkt, verhalend soort poëzie neer te
kunnen leggen. Waar de reeds eerder aanwezige sterk escapistische
neigingen van bij opener 'Blue lagon' ook nu weer nadrukkelijk
present tekenen en de realiteit haast in al haar facetten dan wel
consequent donker lijkt te kleuren voor Lanoë en Pallone, vervalt
het tweetal toch nergens in een flegmatiek, lusteloos defaitisme, wat
onder meer bewezen wordt door het geëngageerde 'Le monde du
silence'.
Tenslotte valt nog op dat dit keer
slechts één nummer in het Engels opduikt, namelijk 'Loup noir' dat
dan nog een tekst meekreeg van de Amerikaanse ex-labelgenote Shannon
Wright, die tevens deels de vocalen voor haar rekening neemt.
Met 'Corpo Inferno' bevestigt
Mansfield.TYA zich nogmaals als zowat de interessantste band die zich
de laatste jaren vanuit Frankrijk heeft laten horen. De combinatie
van hoogwaardige muzikaliteit, claustrofobische sfeerschepping en
indringende songschrijverij laat op deze recentste worp eens te meer
een impressionante indruk na.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten