Helemaal volgens vooropgezet plan
brengt White Mystery al voor het tiende opeenvolgende jaar op de
officieuze cannabisdag een nieuwe release op de markt. De vraag of
artistieke expressie zich idealiter in dergelijk arbeidsethos laat
vangen stelt zich echter allengs luider. Instrumentbeheersing,
samenspel en sound mogen er in al die jaren dan gestaag op vooruit
gegaan zijn, als je ook inspiratie, bezieling en overtuigingskracht
mee afweegt, blijkt in het totaalplaatje toch niet echt een constant
stijgende lijn te zitten.
Op 'Hellion Blender' heeft het
roodharige broer/zus-paar ternauwernood twintig minuten nodig om er
tien songs door te jagen. Drie daarvan zijn dan nog spoken word
expressies van Francis White. Terwijl 'Unlucky XIII' nog lichtjes bij
hiphop aansluit, is 'Disco Ball' een onbegeleide declamatie en
bevindt het afsluitende 'Part Deux' zich tussen beiden in. Ook al
beschikt de drummer over een prima voordrachtstem, haalt de in de
ik-vorm gebrachte associatieve beatpoëzie die onder meer populaire
cultuur, religie, geschiedkunde, filosofie en enkele subculturele
uitspattingen linkt aan persoonlijke impressies eigenlijk nauwelijks
het niveau om op zichzelf overeind te blijven.
Neem daar nog bij dat 'White Mystery
Tv' het soort vereenvoudigd punkrocknummer is waar enkel Shonen Knife
zonder ironie mee wegkomt en dat bij 'Goody Two Shoes' (dat ook nog
eens “remember” op “September” laat rijmen) aan de frasering
te weinig werd gesleuteld om ongekunsteld in het metrum te passen, en
de spoeling wordt wel heel erg dun. Wat overblijft zijn dan een
handvol helder geproducete, even vlot in het oor liggende als
volatiele, strak stompende garagepunksongs. Frontvrouw Alex zingt
hierop naar goede gewoonte soepel, krachtig en helder, gaat beheerst
om met distortion en weet zelfs enkele keren te verrassen met een
welgemikt streepje wah-wah. Dit terwijl Frances alles aandrijft met
een strak pompende kadans.
Met 'Hellion Blender' haalde White
Mystery de bij de oprichting opgestelde doelstellingen. Toch lijkt
het duo nog niet van plan er het bijltje bij neer te leggen. Vermits
het album echter niet tot hun beste werk behoort, is het misschien
een beter idee voor het volgende decennium niet langer kwantitatieve
objectieven te stellen, en resoluut voor kwaliteit te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten