Protomartyr & Heimat in Botanique (Brussel) op 21.11.17

De Rotonde van de Botanique wordt stilaan te klein voor Protomartyr. Na twee eerdere Brusselse passages op dezelfde locatie kon eerder deze week voor het eerst het bordje 'Uitverkocht' worden boven gehaald. Met elke nieuwe release lijkt het viertal uit Detroit er systematisch een heleboel fans bij te winnen wat na vierde langspeler 'Relatives In Descent' aldus resulteerde in een helemaal volgepakte zaal.

Zo ver is het nog lang niet als voorprogramma Heimat de avond op gang trapt. Met 'So Traurig' kiest het Franse duo voor een minimalistische, sombere en beklemmende aanloop. Halverwege derde nummer 'Tot und Hoch' verandert de toon – middels zwaardere, repetitieve dreunen en een door Olivier Demeaux kundig uit zijn laptop getoverde almaar rijkere, bezwerende inkleding – resoluut richting opzwepend. Nummers als 'Pompei', 'Wieder Ja' en 'Trocadero' zorgen ervoor dat deze aanpak tot aan afsluiter 'Wek' makkelijk wordt aangehouden. De snerpende vocalen van Armelle Oberle snijden door merg en been en dragen bij aan een unheimliche sfeer.

Hoewel Joe Casey een halfuurtje later nonchalant het podium opwandelt met een large-sized Botanique-beker bier, is opener 'My Chidren' nauwelijks bezig of hij duikelt al een flesje bier en een kroontjeswipper uit de binnenzak van zijn vest op. Dit staat niet in de weg dat Protomartyr een erg geroutineerde indruk wekt. De band is hecht op elkaar ingespeeld en schippert vaardig als één organisme tussen grillige postpunk en scheurende punkrock.

Terwijl de pompende drums van Alex Leonard de troepen veilig langs allerhande tempowisselingen en stijlbreuken loodsen, houdt bassist Scott Davidson er constant de vaart in. Greg Ahee schiet dan weer als vanouds moeiteloos van zweverige, ijle stukken in snedige riffs. Hierboven declameert, schreeuwt en croont (telkens met eenzelfde verbetenheid) Casey zijn wereldpessimistische lyrics.

Aangevuld met ouder werk zoals 'Dope Cloud', 'Ain't So Simple' 'What the Wall Said', bevat de hoofdmoot van de setopbouw haast vanzelfsprekend recente songs uit de nieuwe plaat. In zijn geheel vallen er zo weinig verrassingen te rapen, maar dat maakt het daarom niet minder goed. Na het dreunend afsluitende 'Half Sister' krijgt het publiek er met 'Why Does It Shake?' en 'Scum, Rise!' dan nog twee favorieten tegenaan gegooid als toegift op een even energieke als professioneel gebrachte show.

Together Pangea en Lookapony in Het Bos (Antwerpen) op 18.11.17

Together Pangea's promotour voor hun uitstekende nieuwste worp 'Bulls and Roosters' hield halt in Het Bos, een setting waar de alternatieve rockband rond William Keegan eerder al bewees erg goed in te gedijen. De Californiërs werden in Antwerpen dan ook met open armen ontvangen door een enthousiast publiek dat klaarblijkelijk al erg vertrouwd was met deze recente plaat.

Opwarmer van dienst is Lookapony. Aangedreven door strak voortjakkerende drums trekt het kwartet een stevige gitaarmuur op waarboven de no-nonsense frontman instant herkenbare zanglijnen neerlegt. Op die manier weten de Eindhovenaars hun garagerock verschillende richtingen uit te sturen, gaande van up-tempo rammelrockend over postpunkerig en hypnotizerend tot grungy.

Together Pangea speelt ondertussen al enkele jaren met extra gitarist Roland Cosio als vast bandlid, en dat is te merken aan het uiterst soepele, speels moeiteloze samenspel. Het stelt de band in staat een enorm breed palet aan nuances in de hechte dynamiek te brengen waardoor Keegan met des te meer gevoel en intensiteit zijn uitstekende songs weet te brengen. Een met subtiele backings opgesmukte indrukwekkende totaalsound zit boordevol catchy hooks die het geheel constant dansbaar houden. Dat heeft zijn invloed op de toeschouwers die zich al snel omvormen tot een ritmisch kolkende massa waar zich vanaf vierde nummer 'Better Find Out' geregeld een stagediver of crowdsurfer uit losmaakt.

Uiteraard is Together Pangea hoofdzakelijk gekomen om 'Bulls and Roosters' voor te stellen waar het viertal dan ook uitgebreid tijd aan besteedt in de setlist. Onder andere het heftige 'Better Find Out', het intense, ingetogen 'The Cold' en het door bassist Danny Bengston gezongen rootsy 'Alison' bewijzen, met aanstekelijkheid als grootst gemene deler, hoe gevarieerd die plaat wel niet is. Toch wordt ook het verleden van de groep allerminst over het hoofd gezien. Opener 'Looked In Two' komt als enige vanop 'The Phage', maar met onder meer 'No Feelin'' en 'Too Drunk to Come' ('Living Dummy') en 'Offer', 'River' en afsluiter 'Sick Shit' ('Badillac') komen ook de eerdere albums ruimschoots aan bod.

Op een kleine veertig minuten tijd brengen Keegan en co een vijftiental nummers die stuk voor stuk potentieel hitmateriaal zijn. Als je echter hun oeuvre even overloopt besef je dat ze er nog eens een minstens even lange lap op hadden kunnen geven met evenwaardig werk. Na een met het van een sludgy intro voorziene 'Alive' aangevatte, druk gesolliciteerde, korte, explosieve bisronde zit de avond er helaas definitief op, waarna je enkel kan concluderen dat je een absolute topband aan het werk gezien hebt zowel qua samenspel, energie, intensiteit als qua songschrijfkunde. Together Pangea lijkt er met de jaren zelfs steeds beter op te worden.

Wie dit moest missen krijgt vanavond nog een herkansing in Leffinge (De Zwerver) of begin volgende week in Amsterdam (20.11, Paradiso Noord) en Eindhoven (22.11, Effenaar).

Romano Nervoso in Café Café (Hasselt) op 16.11.17

Sinds de flamboyante frontman, die van turquoise oogschaduw en een zilveren glitterbroek zijn handelsmerk maakte, zichzelf met de groepsnaam laat aanspreken en er enkele bezettingswissels werden doorgevoerd lijkt Romano Nervoso zich steeds nadrukkelijker te profileren als solo-act met begeleidingsband. En dat valt ook te verantwoorden. Met zijn natuurlijke glamrock-flair en theatrale performance trekt Romano immers niet alleen de hoofdmoot van de aandacht naar zich toe, maar zorgt hij er eveneens voor dat het flirten met het karikaturale de balans altijd richting juiste kant laat hellen. Tevens leidt hij de aandacht er wat vanaf dat de rockcliché's allerminst geschuwd worden en dat sommige nummers onderling nogal inwisselbaar over komen. 

Een slimme setopbouw zorgt, aanvattend met 'The Man/The Woman' in het Hasseltse Café Café voor een ijzersterk, furieus openingskwartier dat vooral de catchy punkrockkant van het ensemble veruitwendigt, waarna up-tempo en bluesy slepend iets meer in afwisseling worden geplaatst. De band trekt een strakke, luide en dansbare wall of sound op en geeft op de juiste momenten extra push met aanstekelijke backings. Naar goede gewoonte geeft Romano uiting aan zijn trots op zijn afkomst door een richtingaanwijzer naar thuisstad La Louvière mee het podium op te zeulen. Uiteraard zet hij ook uitgebreid zijn Italiaanse roots in de verf. Zo gaat aan het moordzuchtige 'Psicotico Blues' een praatje vooraf betreffende de Squadra Azzurra die zich deze week uitgeschakeld zag van deelname aan het WK voetbal volgend jaar.

Met onder meer 'The Feeling', 'Glamrock Christmas', 'Superstar', 'Power of Love' en 'Rocking Machine' put het vijftal hoofdzakelijk uit reeds uitgebracht werk waardoor ze nog niet al te veel prijs geven aangaande de voor februari geplande nieuwe plaat. Wel bewijst vooruitgeschoven single 'Rather Kill a Man than an Animal' ook live tot het sterkste werk van Romano Nervoso te behoren. Na een dikke drie kwartier krijgt de reguliere set een explosief orgelpunt met lijflied 'Mangia Spaghetti'.

Hier wordt al snel een vervolg aan gebreid met een bisronde die van start gaat met The Undertones' 'Teenage Kicks', een nummer dat perfect samenvat waar het muzikale project een groot deel van de inspiratie vandaan haalt. De gashendel wordt vervolgens nog een tiental minuten open getrokken, en wie nog zat te wachten op de tot 'Maria' omgedoopte bewerking van Christophes 'Aline' moet het doen met de originele versie die tijdens het verlaten van het podium door de boxen schalt. In zijn geheel zorgde Romano Nervoso op die manier voor een energieke, dynamische en theatraal meeslepende rockshow.