Wie van plan is op 21 november naar
Protomartyr in de Botanique te gaan, zakt die dag maar beter op tijd
af richting Brussel. Voorprogramma Heimat belooft immers zeker en
vast de moeite waard te worden. Begin 2016 debuteerde dit Franse duo,
dat eerder al zijn strepen verdiende bij onder meer The Dreams en
Cheveu, met een ijzersterk, zelfgetiteld album.
Vanaf de zich heen en weer kronkelend
ontplooiende opener 'Wieder Ja!' wekt knoppendraaier Olivier Demeaux
met elektronische klanken een kil, desperaat landschap tot leven
waarboven de krachtige vocalen van Armelle Oberle – die zich op
twee in het Italiaans gebrachte nummers na van het Duits bedient –
als een mes door de boter snijden. De frontvrouw combineert in haar
zanglijnen de eenvoud en directheid van nursery rhymes, terwijl
Demeaux dan weer een aanzienlijk arsenaal met basklanken aangedikte,
onheilspellende drones neerlegt waarrond doorgaans een heleboel
nerveus springerige beats cirkelen. Waar de verdere inkleding bij
momenten erg minimalistisch blijft (bv. 'Dein Architect') laat een
meer uitgewerkte songs zoals 'Pompei' zich haast beluisteren als een
hedendaagse versie van Kurt Weills volksklassiek.
Binnen het aldus gebrachte cold
wave-genre weet Heimat voor heel wat variatie te zorgen en
tegelijkertijd op elk moment uiterst aanstekelijk voor de dag te
komen. De debuutplaat van het tweetal is zowel edgy en artistiek als
intrigerend en meeslepend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten