Met Dead Moon-oprichters Fred en Toody
Cole haalde Hotsjumenas een koppel levende legendes naar Het Bos voor
wat werd aangekondigd als hun laatste optreden op Belgische bodem.
Een betere reden om je op een zondagavond naar Antwerpen te reppen,
valt aldus slechts moeilijk te bedenken.
Als openingsact voor de hele tour
neemt het echtpaar Cole het eveneens vanuit Portland opererende Top
Down mee de hort op. Met een door Fred geproduced debuut onder de arm
brengt het trio een oerdegelijke set rechtdoor stompende, complexloze
garagerock die genregewijs zeker en vast in één lijn ligt met het
hoofdprogramma. Terwijl drumster Fiona Campbell er constant de vaart
flink in houdt, verdelen bassist Chuck Struggler en gitariste szim
netjes de zanglijnen.
Niet veel later maken Fred & Toody
hun opwachting, de tekenen des tijds zo goed mogelijk negerend.
Ondanks veranderde omstandigheden (de afwezigheid van de onlangs
overleden en niet vervangen drummer Andrew Loomis en gezien de
leeftijd de noodzaak op stoelen gezeten op te treden) verandert het
duo niets aan het opzet van weleer, namelijk één gericht op
energie, dynamiek en bovenal enorm veel spelplezier. Je krijgt met
andere woorden geen poging tot intiemere herinterpretatie van de
nummers; en dat werkt ook als je concerteert voor een schare van je
meest toegewijde fans (die zoals Toody terloops opmerkt minstens twee
generaties overspannen) en, meer nog, over een enorm arsenaal
uitmuntende, even krachtige als catchy en beroerende songs beschikt
die in quasi elke omstandigheid overeind blijven.
De snee mag dan doorheen de jaren wat
afgebot zijn en het mag dan bij momenten nog wat meer rommelen en
rammelen dan weleer, de gevoelsvolle interactie tussen Toody en Fred
geeft meer dan ooit vonken. Hoewel laatstgenoemde gaandeweg het
optreden wat grappend begint te klagen over een pijnlijk achterwerk
van het lange zitten, houdt het tweetal het nagenoeg een uur lang
vol. Op unanieme vraag van het publiek persen de grootouders van de
underground rock er zelfs nog een bisronde uit met achtereenvolgens
'Out in the Blue', 'It's O.K.' en Elvis-cover 'Can't Help Falling in
Love'. Dit laatste orgelpunt is meteen een ultieme uiting van hoe
Fred & Toody telkens weer de juiste (spreekwoordelijke) snaar
weten te raken, sowieso bij het publiek, maar in de eerste plaats ook
bij elkaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten