Eindejaarslijstje 2016

Albums (alfabetisch)

Bleached – 'Welcome the Worms'

The Coathangers – 'Nosebleed Weekend'

Feels – 'Feels'

The Julie Ruin - 'Hit Reset'

Mozes and the Firstborn – 'Great Pile of Nothing'

Nots – 'Cosmetic'

Trapper Schoepp – 'Rangers & Valentines'

Scully – 'No Sense'

So Pitted – 'Neo'

Steal Shit Do Drugs – 'Steal Shit Do Drugs'

Tacocat – 'Lost Time'

Scott Yoder – 'Looking Back In Blue'

Songs (die niet op bovengenoemde albums staan)

BOYTOY – 'Want'

Cheena – '7 Nights'

Crystal Fairy – 'Drugs On the Bus'

Death Valley Girls – 'Love Spell'

Meatbodies – 'Valley Girl'

Mozes and the Firstborn – 'Nowhere Bound'

Dan Sartain – 'Cabrini Green'

Shonen Knife – 'Jump Into the New World'

Slow Bear – 'Normandy and Me'

Thao & the Get Down Stay Down – 'Millionaire'

VHS – 'Art Decay'

White Lung – 'Kiss Me When I Bleed'

White Mystery – 'Finger'

Optredens (chronologisch)

together PANGEA, Madame Moustache (Brussel), 13.02

Trapper Schoepp, De Zwerver (Leffinge), 27.02

So Pitted, Homeplugged (Brussel), 11.03

Protomartyr, Het Bos (Antwerpen), 06.04

Scott Yoder, Live Club (Luik), 15.04

Mansfield.TYA, Atelier 210 (Brussel), 30.04

Tacocat, Incubate (Tilburg), 14.05

Nots, De Kreun (Kortrijk), 20.05

Bleached, Het Bos (Antwerpen), 28.05

Slow Bear, De Giraf (Zwalm), 04.09

La Luz & Feels, Het Bos (Antwerpen), 21.09

Le Butcherettes, De Kreun (Kortrijk), 29.09

Mozes and the Firstborn, AB (Brussel), 31.10

The Julie Ruin, Botanique (Brussel), 30.11

Vooruitzichten

Nieuw materiaal van La Luz, Crystal Fairy, Slow Bear, Temples & Will Sprott; optredens van Fred & Toody, Dear Reader, Steel Shit Do Drugs, Cherry Glazerr & Death Valley Girls.

Death Valley Girls – 'Glow In the Dark': exuberant en onvervaard

Ook nu drumster Patty Schemel (ooit stichtend lid van Hole) niet langer deel uit maakt van de Death Valley Girls, weet het wat excentrieke viertal uit LA een uitstekende langspeler op de wereld los te laten. De op 'Glow In the Dark' terug te vinden glampunk plaatst hardrockgrooves in een organische symbiose met jachtig dokkerende ritmes en wordt helemaal overtuigend afgewerkt met een vaak door psychelische orgelpartijen mee opgeroepen garagefeel.

Daarenboven leggen frontvrouw Bonnie Bloomgarden en co – zowel bij de up-tempo nummers als bij het dromerige 'Pink Radiation' dat als rustpunt van het album dienst doet – het soort popgevoeligheid aan de dag die maakt dat het gros van de songs zich onweerstaanbaar in je gehoorkanaal vastnestelen. Terwijl dit alles voor affiniteiten met onder meer stadsgenoten Bleached, Shonen Knife, vroege Dum Dum Girls en de potig gestroomlijnde punkrock van Bully zorgt, begeven de Death Valley Girls zich daarnaast exuberant en onvervaard in de wereld van het occulte en het buitenaardse.

Bloomgardens heldere vocalen blijken uiterst flexibel inzetbaar en komen constant indringend en krachtig voor de dag, om het even of ze nu wanhopig hunkerend dan wel tegen de pijngrens aan schreeuwend of geagiteerd blaffend uit haalt. In zijn geheel is 'Glow In the Dark' een groovy, spitant en catchy album dat, met 'Love Spell' en 'Summertime' als exponenten, een hele resem sterke nummers herbergt.

De Death Valley Girls live aaan het werk zien kan begin volgend jaar in onder andere Rotterdam (29.01, Vibes), Antwerpen (31.01, Music City) en Luik (01.02, Le Garage).

Steal Shit Do Drugs – 'Steal Shit Do Drugs': provocatief, smerig & opwindend

De rauwe punk van Steal Shit Do Drugs klinkt even provocatief, smerig en opwindend als de groepsnaam laat uitschijnen en draagt overtuigend het gevaar voor de normen en waarden van de geoegemeente uit waar het genre oorspronkelijk voor werd uitgevonden. Bovendien weet het vijftal uit Seattle prima hoe een uitstekende song in elkaar te knutselen gebruik makend van heel wat verschillende invloeden. 

Steeds oog houdend voor de aanstekelijke kant van de zaak trekken de Amerikanen aan de hand van onder meer noisesurfy gitaarpartijen, postpunkerige baslijnen en hoekige tempowisselingen een indrukwekkende geluidsmuur op. Hierboven schipperen de vocalen van Kennedy Carda tussen de anarchie van Flipper, het sloganeske van Black Flag en het geflipt melodieuze van Devo.

Er zit duidelijk snee op deze energieke, dynamische en gevarieerde punkplaat van Steal Shit Do Drugs die door haar meeslepend onheilspellend karakter zelfs vergelijkingen kan aangaan met het beste werk van The Wipers.

Steal Shit Do Drugs steekt begin volgend jaar de oceaan over richting Europa. Voorlopig werd enkel een concert in Groningen (De Spieghel, 23.02) bekend gemaakt.

The Julie Ruin & Rattle in Botanique (Brussel) op 30.11.16

Enige edities terug diende The Julie Ruin nog af te zeggen voor Les Nuits Botanique vanwege een allerlaatste opstoot van de ziekte van Lyme waar frontvrouw Kathleen Hanna jarenlang een strijd op leven en dood mee uitvocht. Hoewel een aantal tourdata in Australië van begin volgend jaar onlangs ook werden gecancelled, dit keer voor een medische ingreep die gitariste Sara Landeau zal ondergaan, zet The Julie Ruin in de Rotonde van de Botanique wel degelijk voor de eerste keer voet op Belgische planken.

In anticipatie trapt Rattle met enkel twee drumstellen en evenveel microfoons ter beschikking de avond op gang. Het duo uit Nothingham mikt op een soort exotisch groove die overkomt als een akoestische, lofi-versie van de ritmes van M.I.A. waarboven met dikwijls woordenloze samenzang naar nummers wordt toegewerkt die vergelijkingen oproepen met de meest experimentele output van The Raincoats.

Niet veel later vat The Julie Ruin met single 'I Decide' overtuigend de koe bij de horens en met ondermeer nog 'Be Nice' en 'I'm Done' legt het vanuit New York opererende vijftal meteen de klemtoon nadrukkelijk op recentste plaat 'Hit Reset'. Voorzien van een hele voorraad papieren zakdoeken waar gretig gebruikt van wordt gemaakt en een indrukwekkend aantal waterflesjes die er aan een razend tempo worden doorgejaagd, zou je kunnen denken dat Hanna last heeft van een stevige verkoudheid, al valt daar in haar prestatie alvast niks van te merken. Ze is immers uiterst goed bij stem en ook uit haar frivole danschoreografie spreekt een kwieke frisheid.

Verder praat de oprichtster van de Riot Grrrl-beweging tussen de nummers door honderduit tegen het publiek als ware het allemaal beste vrienden en vriendinnen. De topics gaan van politiek over en slechte jeugd tot een terugblik op die keer dat ze met Bikini Kill in Heavy Metal Magazine kwam te staan, telkens even luchthartig en vaak humoristisch gebracht zodat het nooit te zwaar op de maag valt. Waar bassiste Kathi Wilcox, drummer Carmine Covelli en Landeau eerder stoicijns een tikkeltje in de schaduw staan uit te blinken op hun instrument, gedraagt toetsenman Kenny Mellman zich heel wat expressiever en treedt hij geregeld in dialoog met Hanna.

In het opzwepende optreden waar dansbare punkrocksongs moeiteloos hun plaats vinden naast een occasionele ballad en wat naar new wave neigende, plechtstatigere nummers sluipt geleidelijk aan niet alleen werk uit debuut 'Run Fast' binnen, maar – naast een cover van Courtney Barnetts 'Pedestrian At Best' – ook materiaal uit Hanna's uit '97 stammende soloplaat 'Julie Ruin'. Terwijl 'Oh Come On' een explosief orgelpunt op de reguliere set plaatst, weet je bij de als tweede toegift ingezette Bikini Kill-klassieker 'Rebel Girl' dat de show er helaas definitief op zit. The Julie Ruins passage in de Botanique bevestigt Kathleen Hanna's status als enorm charismatische frontvrouw en bewijst tenvolle dat maatschappelijk engagement des te krachtiger doorkomt als het gedragen wordt door een heel arsenaal uitstekende songs gebracht door een uitermate sterke band die spelplezier aan muzikaliteit koppelt.