Enige edities terug diende The Julie
Ruin nog af te zeggen voor Les Nuits Botanique vanwege een
allerlaatste opstoot van de ziekte van Lyme waar frontvrouw Kathleen
Hanna jarenlang een strijd op leven en dood mee uitvocht. Hoewel een
aantal tourdata in Australië van begin volgend jaar onlangs ook werden gecancelled, dit keer voor een medische ingreep die gitariste
Sara Landeau zal ondergaan, zet The Julie Ruin in de Rotonde van de
Botanique wel degelijk voor de eerste keer voet op Belgische planken.
In anticipatie trapt Rattle met enkel
twee drumstellen en evenveel microfoons ter beschikking de avond op
gang. Het duo uit Nothingham mikt op een soort exotisch groove die
overkomt als een akoestische, lofi-versie van de ritmes van M.I.A.
waarboven met dikwijls woordenloze samenzang naar nummers wordt
toegewerkt die vergelijkingen oproepen met de meest experimentele
output van The Raincoats.
Niet veel later vat The Julie Ruin met
single 'I Decide' overtuigend de koe bij de horens en met ondermeer
nog 'Be Nice' en 'I'm Done' legt het vanuit New York
opererende vijftal meteen de klemtoon nadrukkelijk op recentste plaat
'Hit Reset'. Voorzien van een hele voorraad papieren zakdoeken waar
gretig gebruikt van wordt gemaakt en een indrukwekkend aantal
waterflesjes die er aan een razend tempo worden doorgejaagd, zou je
kunnen denken dat Hanna last heeft van een stevige verkoudheid, al
valt daar in haar prestatie alvast niks van te merken. Ze is immers
uiterst goed bij stem en ook uit haar frivole danschoreografie
spreekt een kwieke frisheid.
Verder praat de oprichtster van de Riot
Grrrl-beweging tussen de nummers door honderduit tegen het publiek
als ware het allemaal beste vrienden en vriendinnen. De topics gaan
van politiek over en slechte jeugd tot een terugblik op die keer dat
ze met Bikini Kill in Heavy Metal Magazine kwam te staan, telkens
even luchthartig en vaak humoristisch gebracht zodat het nooit te
zwaar op de maag valt. Waar bassiste Kathi Wilcox, drummer Carmine
Covelli en Landeau eerder stoicijns een tikkeltje in de schaduw staan
uit te blinken op hun instrument, gedraagt toetsenman Kenny Mellman
zich heel wat expressiever en treedt hij geregeld in dialoog met
Hanna.
In het opzwepende optreden waar
dansbare punkrocksongs moeiteloos hun plaats vinden naast een
occasionele ballad en wat naar new wave neigende, plechtstatigere
nummers sluipt geleidelijk aan niet alleen werk uit debuut 'Run Fast'
binnen, maar – naast een cover van Courtney Barnetts 'Pedestrian At
Best' – ook materiaal uit Hanna's uit '97 stammende soloplaat
'Julie Ruin'. Terwijl 'Oh Come On' een explosief orgelpunt op de
reguliere set plaatst, weet je bij de als tweede toegift ingezette
Bikini Kill-klassieker 'Rebel Girl' dat de show er helaas definitief
op zit. The Julie Ruins passage in de Botanique bevestigt Kathleen
Hanna's status als enorm charismatische frontvrouw en bewijst
tenvolle dat maatschappelijk engagement des te krachtiger doorkomt
als het gedragen wordt door een heel arsenaal uitstekende songs
gebracht door een uitermate sterke band die spelplezier aan
muzikaliteit koppelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten