Een van de spectaculairste en
aangrijpendste zaalshows die we vorig jaar mochten aanschouwen was
die van Le Butcherettes in Magasin 4, in de directe nasleep van de tragische
aanslagen in Parijs. Neem daar nog bij dat het Mexicaans-Amerikaanse
trio, dat reeds openlijke steun ontving van grootheden als Henry
Rollins, Iggy Pop en de Melvins, onlangs nog de AB aandeed als
opener voor At The Drive-In, en je mag het samen met ons vreemd
vinden dat de band in onze contreien nog steeds niet op al te veel
persaandacht kan rekenen. Niettemin waren de verwachtingen voor hun
optreden in De Kreun hooggespannen.
De motor van de voor de ganse Europese
tour opgetrommelde support act The Picturebooks is duidelijk Philipp
Mirtschink. De door frontman Fynn Claus Grabke op een door een hele
batterij effectpedalen aangedreven, akoestische gitaar gespeelde,
swampy bluesriffs overstijgen immers hoofdzakelijk het clichématige
bij gratie van het strakke, soms naar tribaal neigende, primitieve
drumwerk. Op een beperkte drumkit (zonder snare en cimbalen)
aangevuld met wat niet alledaagse percussie legt Mirtschink een
opzwepende kadans neer, waar de aanwezigen moeiteloos in meegezogen
geraken. Hoe meer songs de revue passeren, hoe meer wel opvalt dat
Grabke zowel solerend als qua zanglijnen erg veel uit eenzelfde
vaatje tapt.
Met een onder meer door 'Burn the Scab'
en 'Shave the Pride' opgeluisterde, punkrock-georiënteerde aanhef
grijpen Le Butcherettes de zaal vervolgens direct bij het nekvel.
Teri Gender Bender strooit kwistig in het rond met vocaal akoestisch
gebrachte, vaudevillerige intermezzo's, waardoor deze spilfiguur van
meet af aan de aandacht volledig naar zich toe trekt; om die
overigens niet meer te lossen gedurende zowat een uur. Aan een stuk
door bevlogen, bij momenten bezeten, vertolkt Gender Bender
gepassioneerd en theatraal een keur uit de drie op de teller staande
langspelers met tevens oog voor het tweetal songs uit hun split-ep
met de Melvins.
Nadat ze zich ergens halverwege de set,
tijdens 'Dress Off', tussen het publiek begeeft om haar kaki overall
uit te trekken, werkt de frontvrouw de rest van de wervelende show af
in haar rode 'A Raw Youth'-outfit. Vanaf dat punt evolueert het
optreden plotsklaps richting meer dramatische altrock, nog steeds
gebracht met een ongeziene overgave, waarbij dreigende slepers als
'Witchless C Spot' moeiteloos hun plaats vinden naast een eerder
springerig deuntje zoals 'The Leibniz Language'.
Dat Teri Gender Bender de hele
performance lang op het podium de diepste spelonken van haar ziel
naar boven brengt, krijgt alsnog een orgelpunt achteraf wanneer ze
schijnbaar intuïtief een rondje langs de zaal maakt en uitgebreid de
tijd neemt om elke aanwezige toeschouwer, individueel, hartsgrondig
en gemeend te omhelzen. Hier staat ze alleszins met stip genoteerd in
ons lijstje van interessantste, oprechtste en meest tot de verbeelding sprekende
hedendaagse frontfiguren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten