Voor een avondje ouderwets punkvertier
repte je je gisteren best naar Magasin 4. Met MDC wisten ze daar
immers een voor het genre even tot de verbeelding sprekende als
legendarische naam te strikken als opener van het najaarsseizoen.
Het Luikse Electric Vomit bleek alvast
een geschikte keuze om de aanwezigen in de juiste sfeer te brengen.
Hun no-nonsense-aanpak, rammelend samenspel, haastig franjeloos
voortjakkerende ritmesectie en a-melodieuze schreeuwvocalen zorgen
voor een flinke portie hardcore punk in zijn meest typische vorm.
Terwijl het geheel wel wat begeestering mist, houdt het ruwe en
tegelijkertijd interessant gevarieerde lo-fi gitaarwerk uiteindelijk
nog het meest de aandacht vast.
Tweede zaalopwarmer van dienst Sport
Doen tapt hierna uit een technischer vaatje. Gitarist Yves Donceel
drukt met zijn met de juiste attitude gebrachte arsenaal aan
metalriffs, -riedels en solo's flink zijn stempel op de totaalsound.
Dit neemt echter niet weg dat de door een licht excentrieke frontman
aangevoerde Brusselaars tevens geregeld terugvallen op meer catchy
punkrockerig materiaal à la grootheden als The Sex Pistols en The
Ramones en alles nog wat afkruiden met een snuifje MC5-garage.
Wie geanticipeerd had op een zo
origineel mogelijke bezetting van MDC was er vervolgens al meteen aan
voor de moeite. Van de overblijvers verschijnt enkel frontman Dave
Dictor, geflankeerd door een relatief jeugdige begeleidingsband, ten
tonele. Dat de ritmesectie op technisch vlak zo mee kan draaien in
een ingenieuze mathrockgroep en de gitarist tijdens het inpluggen
spelenderwijs een aantal onvervalste blueslicks uit zijn vingers
tovert, stelt het kwartet in staat een dynamische punkrockset af te
leveren die zelfs iets minder strak en gestroomlijnd had mogen zijn..
De Amerikanen presenteren een soort
best of waarbij ze overvloedig terug grijpen naar de beginjaren van
de band. Als we het goed hebben bijgehouden passeert zo nagenoeg het
volledige debuut 'Millions of dead cops' de revue. Terwijl de
combinatie van Dictor met een resem onverwoestbare nummers als 'The
big picture', 'Corporate deathburger', 'Greedy and pathetic' en het
anthem-achtige 'John Wayne was a nazi' uiteraard de nostalgie-honger
ruimschoots stilt, mis je door de band genomen toch het rauwe,
gevaarlijke en onconventionele dat de authentieke hardcore indertijd
kenmerkte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten