Ten gevolge van een aantal afzeggingen
werd de Mark Lanegan Band ter elfder ure aan de affiche van het
gratis toegankelijke Bruis Maastricht festival toegevoegd, een keuze
waarmee je weinig mis kan doen sinds de bezetting enige jaren geleden
in een definitieve plooi viel die constant een erg hoog niveau haalt
en steeds beter op elkaar ingespeeld raakt. Keerzijde van de medaille
is wel dat hun liveshows soms wel eens te lijden hebben onder
voorspelbaarheid, vooral dan qua setopbouw.
Je kan je dan ook gelukkig prijzen dat
deze keer de gebruikelijke 'Bubblegum'-nummers ingewisseld worden
voor onder andere een song ('Blind') uit het zopas verschenen maar
reeds in 2002 opgenomen 'Houston', waardoor met ook nog usual suspect
'One way street' en The Screaming Trees' 'Black rose way' behoorlijk
wat Lanegan-pre-QOTSA materiaal op de planken wordt gebracht.
Hierdoor vinden Dark Mark & co een ideaal evenwicht tussen het
kabbelende gospelcountrywerk en de modern kille, haast dansbaar
dreunende rock uit 's mans oeuvre.
Dat Lanegan zich achter zijn
microfoonstandaard presenteert als een indrukwekkende, wat in
zichzelf gekeerde verschijning hoeft ondertussen geen betoog meer.
Als je de moeite in rekening neemt waarmee de frontman met zijn
spreekstem de schaarse bedankjes al gorgelend uit zijn strot moet
wurgen, wekt het evenwel des te meer verwondering hoe toonvast zijn
vocalen op zangtechnisch vlak voor de dag komen. Noch op het croonen
noch op de fel grommende uithalen valt ook maar iets af te dingen.
Alles bij elkaar genomen zorgt dit
ervoor dat de Mark Lanegan Band de toeschouwers probleemloos een uur
lang aandachtig voor het podium gekluisterd houdt. Ter illustratie
van de puike prestatie vormt zich na de rustig ingezette en explosief
eindigende afsluiter 'I am the wolf' al snel een flinke wachtrij aan
de merchandisestand waar het voormalige grunge-icoon zich beschikbaar
stelt voor een signeersessie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten