Vooraleer hij via QOTSA en entourage
uiteindelijk terecht kwam bij een Belgisch getinte begeleidingsband,
vormde Mark Lanegan tijdens en na zijn Screaming Trees-jaren een
hechte tandem met Mike Johnson om zijn onder eigen naam uitgebracht
werk mee uit te brengen. Toen deze samenwerking vlak na de
eeuwwisseling onder meer vanwege Johnsons verhuis naar Frankrijk ten
einde liep, leek het er lange tijd op dat 'Field songs' het
slotakkoord vormde op deze vruchtbare periode waarna met 'Bubblegum'
een nieuwe richting werd ingeslagen.
Ondertussen blijkt echter dat de heren in 2002 al een opvolger klaar hadden die om onduidelijke redenen
pas nu een officiële release krijgt. In tegenstelling tot wat
ondertitel 'Publishing demos' suggereert, vormt 'Houston' immers een
volwaardig en een (productioneel) afgewerkt geheel dat volledig in
lijn ligt met 'Scraps at midnight' en het eerder genoemde 'Field
songs'. Zo neemt de akoestische gitaar een centrale plaats in de
begeleiding in, gaan de keyboards verbeten op zoek naar de
desolaatste geluiden die doorgaans enkel uit de meest sinister
klinkende kerkorgels vallen te halen en duiken geregeld onversneden
westerngitaarpartijen op. Het tempo wordt constant laag en dreigend
gehouden waardoor de focus op de diepe warmte van Lanegans timbre
komt de liggen, en de frontman tevens voldoende ruimte en gelegenheid
krijgt vocaal tot op het bot te gaan.
Terwijl een ware gospelfeel altijd
binnen handbereik blijft, staan soulvolle countryrockers ('No cross
to carry') in een vertrouwde afwisseling met meer somber mijmerend
materiaal ('A suite for dying love') en hypnotizerend slepende,
donker psychedelische stuff ('Two horses', 'Way to tomorrow'). Van de
twaalf nummers verschenen het ingetogen 'Halcyon days' en 'Grey goes
black' (dat buiten de titel niks te maken heeft met de song op 'Blues
funeral') trouwens al als bonus op de 'Has God seen my
shadow'-anthology, en ken je 'When it's in you' in een andere versie
als 'Metamphetamine blues'.
Uiteindelijk zet 'Houston' nogmaals in
de verf dat Mark Lanegan lange tijd een ideale muzikale match vond in
Mike Johnson die hem, teruggrijpend naar elementen uit de
allerauthentiekste americana, in staat stelde zijn wanhopige,
zielsverslindende verhalen uit een helse onderwereld met de mensheid
te delen. Moest het in de toekomst ooit tot een hernieuwde
collaboratie komen, juichen we dit alleen maar toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten