Zowat zeven jaar na het indrukwekkende,
met een flinke dosis country geïnjecteerde indierockdebuut 'Run,
Engine, Run' heeft Trapper Schoepp, na het vertrek van gitaristen
David Boigenzahn en Graham Hunt, de alternatieve rockfeel grotendeels
van zich afgegooid, en heeft hij zowat alles in handen om uit te groeien
tot een grote Americana-ster, zijnde een soepele, expressieve,
emotioneel geladen stem, de potentie om – zowel qua muziek als qua
lyrics – universeel toegankelijke songs met de nodige diepgang af
te leveren, de steun van gevestigde waarden binnen het genre zoals
The Wallflowers, The Jayhawks en Wilco (wiens Pat Sansone instond
voor de productie van 'Primetime Illusion') en, last but not least,
een recente boost aan exposure door een generatiesoverschrijdende
samenwerking met Bob Dylan tot stand te brengen.
Het resultaat van deze
geofficialiseerde co-songschrijverij (waarbij Schoepp een recent
opgedoken flard tekst van Dylan ten tijde van diens debuutopnames
afwerkte en op muziek zette) krijgt in de vorm van de tijdloze
countryfolkballade 'On, Wisconsin' op het album een plaats als
afsluiter annex orgelpunt. Eerder vatte 'Primetime Illusion' prima
aan met enkele spitant melancholische midtempo folkrocksongs om dan via
een verheartland-rockte cover van Sister Double Happiness' 'Freight
Train' een eerste keer stevig uit de hoek te komen. Dit procédé
krijgt even later een prima herhaling met op een stevige
standaardriff drijvende, van een uiterst aanstekelijk refrein
voorziene 'If All My Nines Were X's'. Volgend op het ingetogen
pakkende 'Sleight Of Hand' vind je in het lichtjes western-getinte
'TV Shows' (dat zowat fungeert als titelsong) vervolgens misschien wel het beste
nummer op de plaat.
In vergelijking met de drie jaar oude,
vorige langspeler 'Rangers & Valentines' is de productie een pak
soberder. Geen soulvolle backingkoren noch blazers of strijkers deze
keer om de boel op te smukken, en in se hebben de songs dat ook
niet nodig. Op de wegens de maatschappelijke relevante thematiek van
'What You Do To Her' erg passende bijdrage van vrouwlijke
singer-songwriter Nicole Atkins na, rooien Trapper en broer Tanner
(tevens bassist) in een ondersteunende rol het vocaal overtuigend met
hun beiden. Het gebrachte materiaal is verder sterk genoeg om ook in
een standaard rockbezetting met hier en daar een prominente rol voor
pianotoetsen en een sporadisch gebrachte mondharmonica te staan als
een huis.
Hoofdzakelijk steunend op de
ingenieuze, meeslepende zanglijnen van de frontman, leverde Trapper
Schoepp op die manier met 'Primetime Illusion' eens te meer een zowel erg catchy als onder de huid kruipend indringende langspeler af.
Trapper Schoepp live aan het werk zien
kan binnenkort in onder andere Amserdam (28.03, Paradiso Noord) en
Antwerpen (30.03, Kavka).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten