La Luz – 'Floating Features': van een bedwelmende schoonheid

De verhuis van Seattle naar LA ging voor Shana Cleveland gepaard met een levendige activiteit in dromenland. Samen met observaties doorheen de grootstedelijke smog die een sluier over de verblindende Californische zon legt, haalt de enorm getalenteerde frontvrouw op 'Floating Features' voornamelijk hier haar thematische inspiratie uit.

Muzikaal verdampen de vroeger prominenter aanwezige surfinvloeden en andere retro-elementen op La Luz' derde langspeler samen met een hedendaagse indierockfeel tot een bedwelmend geheel. Doordat eenieder van het kwartet op zich beschikt over een geweldige instrumentbeheersing en de dames ondertussen uiterst goed op elkaar ingespeeld zijn, komt de band naar voor als een soepel en dynamisch functionerende organisme waarvan het gesofisticeerde en krachtige drumspel van Marian Li Pino de pulserende hartslag vormt. Door dit alles worden de vele subtiliteiten van Clevelands songschrijverij en gitaarspel natuurlijk aan de oppervlakte gebracht.

Geholpen door een heldere, goed gestoffeerde productie presenteert 'Floating Features' zich aldus als een levendig, groovy, indringend, meeslepend en aanstekelijk meesterwerk.

La Luz live aan het werk zien, kan dit najaar onder meer in Brussel (22.09, Botanique), Groningen (05.10, Vera) en Amsterdam (06.10, Paradiso).

ShitKid – 'This Is It': diepe basklanken, rauwe gitaren en popgeoriënteerde zanglijnen

Een goed half jaar na debuutlangspeler 'Fish' bracht de Zweedse ShitKid met 'This Is It' alreeds een opvolg-ep op de markt. Onder meer door het gebruik van heel wat (dragende) diepe basklanken, enkele welgemikte, rauwe gitaarpartijen en wat inkleurende synthsounds overstijgt dit diy-project van Åsa Söderqvist het gevoel van slaapkamergeknutsel ruimschoots.

De goed uitgewerkte songs steunen doorgaans op een mechanisch klinkende, repetitieve drumbeat waarover de ene keer succesvol een meeslepende riff gedrapeerd wordt (bijvoorbeeld de sludgy opener 'Favourite Thing') en die de andere keer zoals op de springerige indierocker 'Oh Me I'm Never' dan weer helemaal het skelet van het nummer vormt. De vocalen van Söderqvist klinken fris, indringend, gevarieerd en expressief en linken het geheel bij momenten via Kathleen Hanna-echo's ('High Way') aan Riot Grrrlpunk. De popgeoriënteerde zanglijnen zorgen ervoor dat elk van de zes nummers – of het nu gaat om het trippy 'All My Fears' of de op de grens van ballad balancerende afsluiter 'Yooouuu' – even aanstekelijk binnenkomt als de anderen.

Met 'This Is It' lijkt ShitKid alweer een stap vooruit te zetten en levert Åsa Söderqvist een uitermate boeiend en dynamisch werkstuk af.

Boytoy in Le Chaff (Brussel) op 07.05.18

Met de regelmaat van de klok pakt eet- en muziekcafé Le Chaff in de Brusselse Marollen uit met een interessant klinkende naam op de concertagenda. Met de recente release 'Night Leaf' onder de arm zakte garagerocktrio Boytoy al voor de tweede keer in enkele jaren tijd af naar de gezellige bar aan het Vossenplein.

Hoewel de band uit New York – in tegenstelling tot eerdere Europese passages – dit keer wel met een bassiste toert, moest deze voor enkele data verstek geven wegens andere verplichtingen in Zwitserland. Ook al beweert spilfiguur Saara Untracht-Oakner dat het voor hen dus wennen is, valt er – te meer daar de toeschouwers die hen al eerder in deze contreien zagen het gewoon zijn het combo zonder bas te zien optreden - in hun prestatie alvast niets van te merken. Het drietal is uitmuntend op elkaar ingespeeld, Chase Noelle drijft het hooky dansbare geheel met een dokkerende kadans efficiënt aan, Untracht-Oakner en Glenn Van Dyke weven een delicaat dooreenstrengelend gitaartapijt en beiden geven naadloos lead en ritme aan elkaar door. Daarenboven ondersteunt laatstgenoemde vocaal soepel en helder de goed bij stem zijnde frontvrouw.

Het concert kent een heftige aanvang met 'Poison Breeder' waarna al vlug werk gemaakt wordt van het voorstellen van de nieuwe plaat. Nummers als 'Mary Anne', 'Juarez' en 'It's Alright' klinken wat minder aggressief dan het meeste oudere materiaal en komen zonniger en misschien wel poppier naar voren dan ooit. Na een goed half uur geeft de ziedende brok energie 'Sailor Jenny' (uit 'Grackle') dan weer de aanzet tot een finale die haar climax bereikt met het up tempo 'Postal' en het slepende 'Pretty One'. Samen met het eerder gespeelde 'Want' bewijst deze afsluiter van de reguliere set dat redelijk typische stonerriffs in lichtvoetige indierock best wel fris voor de dag kunnen komen. Als druk gesolliciteerde toegift gooien Untracht-Oakner & co er tot slot nog het blijkbaar nooit eerder live gebrachte 'Static Age' tegenaan.

Wie later deze week naar Gent afzakt voor Psych over 9000 kan alvast met een gerust gemoed Boytoy in het tijdsschema aankruisen.

Protomartyr en Tyvek in De Kreun (Kortrijk) op 03.05.18

Ergens halverwege de namiddag krijgt Protomartyrs 's avonds in de Kortrijkse Kreun geplande optreden wat extra cachet wanneer de band uit Detroit via de sociale media een op 15 juni uitkomende release aankondigt en hierbij meteen voor het eerst in zowat een jaar een nieuw nummer (met Kelley Deal op backings ) op de wereld loslaat.

Terwijl je dus reikhalzend kan uitkijken naar een eerste live kennismaking met nog niet eerder verschenen materiaal, krijgt als opwarmer van dienst het uit de thuisstad mee naar Europa gebrachte Tyvek de gelegenheid zich voor te stellen aan het Belgische publiek. Met hun complexloos neergezette slackerrock grijpt het kwartet de geboden kans best wel met twee handen. Gedragen door een scherpe, droge, ongepolijste gitaarsound schippert het zich low profile gedragende combo tussen rammelende punk, hoekige lofi-rock en meeslepende postpunk.

Bij wijze van nog meer in de juiste mood te geraken, worden een kleine tien minuten voor aanvang van de hoofdact de zaallichten verduisterd en vullen onheilspellende soundscapes de ruimte. Zo vindt Protomartyr de ideale setting om met 'My Children' meteen de koe bij de horens te vatten. Frontman Joe Casey & co klinken van bij aanvang overrompelend qua sound en geroutineerd gesofisticeerd qua samenspel.

Net als single 'Don't Go to Anacita' komen enkele songs van de nog te verschijnen ep al vroeg aan bod. Ook zonder Kelley Deal staat het pas geloste 'Wheel of Fortune' live als een huis, en het niet nader benoemde, hieropvolgende, nagelnieuwe nummer klinkt eveneens vintage Protomartyr met haar organische gebrachte tempo- en genreswitchen, het dynamisch donderende gedrum van Alex Leonard, het monotoon pompende baswerk van Scott Davidson en het afwisselend slaande en zalvende gitaarspel van Greg Ahee.

Hoewel organisatie en de meeste toeschouwers unaniem vol lof lijken over Protomartyrs passage tijdens Sonic City van een jaar of drie geleden, schetst een schijnbaar goedgemutste Casey een context bij hun show destijds die voor hem duidelijk als mindere prestatie in het geheugen ligt. Door het vroege aanvangsuur hadden de bandleden zich immers – pogend in een recordtempo een kater van jewelste weg te werken – al snel zo gretig in de alcohol gegooid dat hun functioneren eronder leed. Deze keer slurpen Casey en de zijnen aan een gezapig tempo flesjes bier leeg, enkel om zich in hun normale staat van zijn te bevinden. De band voelt zich dan ook duidelijk in zijn sas en wekt een relaxte indruk. Dit neemt niet weg dat het viertal zich helemaal smijt en dat Casey bij zijn meest intense declamaties, schreeuwende uithalen en emotionele croonen een verbeten trek rond de mond krijgt.

Hoewel 'Relatives In Descent' eerder al uitgebreid live gepresenteerd werd in België vult deze plaat ook nu de hoofdmoot van de setlist. Waar met 'The Devil in His Youth' en 'What the Wall Said' sporadisch ook ouder werk het reguliere optreden haalde, zet 'Come & See' een zinderende finale in die helemaal een climax toegemeten krijgt via het hypnotizerend dreunende 'Half Sister'.

Scherp van geest als hij is heeft Casey vervolgens perfect ingeschat dat de zaal niet enkel gevuld is met die hard-fans, en keert hij – terwijl de anderen nog wat sanitaire verplichtingen afhandelen – in zijn uppie relatief snel terug het podium op om de gelegenheidsaanwezigen te verhinderen reeds huiswaarts te keren en aldus een bisronde uit de brand te slepen. Deze kondigt hij aan als bestaande uit twee van hun beste nummers. En geef hem maar eens ongelijk als hierop 'Why Does It Shake?' en 'Scum, Rise!' volgen. Ze vormen alleszins een uitstekend orgelpunt op een ijzersterke show.

Boytoy – 'Night Leaf': edgy en toegankelijk

Ervan afhankelijk of je het zeven nummers tellende, titelloze debuut een ep dan wel een lp noemt, zijn de dames van Boytoy ondertussen aan hun tweede of derde langspeler toe. Drie jaar na de robuuste kracht (die behoorlijk wat melodieën herbergde) van 'Grackle', brengt 'Night Leaf' nog wat meer verfijning in het oeuvre van het viertal dat ondertussen een vaste bezetting lijkt gevonden te hebben (met naast het stichtende gitaarduo Saara Untracht-Oakner/Glenn Van Dyke Chase Noelle aan de drums en Lena Simon, – althans voor het studiowerk - op bas).

 De rauwe, directe aanpak van frontvrouw Untracht-Oakner, hierin volledig bijgestaan door de no-nonsense drumpartijen van Noelle, wordt op het nieuwe album nog meer dan voorheen gecounterd door de frivolere toets van Van Dyke die heel wat surf, stoner en jaren 70-rockinvloeden binnenbrengt. Lena Simon smeedt het geheel dan weer naadloos aan elkaar met een swingende groove. Als vanouds gaan de in-your-face vocalen (vaak ondersteund door oldies-backings) van Untracht-Oakner onderwijl onophoudelijk op zoek daar de meest catchy melodie en de meest verslavende hook.

 Aldus levert Boytoy met 'Night Leaf' een tegelijkertijd edgy en toegankelijke gitaarplaat af die garagepop, indierock en stoner op organische wijze met elkaar verbindt.

 Boytoy live aan het werk zien kan binnenkort onder meer in Brussel (Le Chaff, 07.05) en Gent (Psych over 9000, 10.10).