Mozes and the Firstborn – 'Cassette Club EP': levendig en catchy

Om de oprichting van de Mozes Cassette Club aan te kondigen bracht Mozes and the Firstborn zopas een gelijknamige, vier nummers tellende ep uit via Soundcloud. Als lid van de club krijg je voor de som van 50 euro (plus verzendkosten) tussen maart en september maandelijks een cassette opgestuurd met daarop steevast in primeur een nieuwe single, onuitgegeven demomateriaal en wat duiding bij de songs. Naar verluidt zijn de plaatsen beperkt. Snel zijn is dus de boodschap, zeker als je ook kans wil maken op nog een (gratis) ticket voor hun reeds enige tijd uitverkochte show in Utrecht van volgende week.

Met zodus op zijn minst zeven singles in het verschiet belooft het weer een erg productief jaar te worden voor het Eindhovense kwartet. En nu is er dus alvast die eerste ep. Vanaf de over liefdesperikelen handelende opener 'By N By' waarvan het bruggetje opgeleukt werd met reciterende vocalen van Kelsey Reckling, zijn het hoofdzakelijk jaren 60 en jaren 90-invloeden die om de bovenhand strijden. In de productie is een prominente rol weggelegd voor de statig pulserende ritmesectie en de instant meeslepende leadstem terwijl een rauwe gitaarsound hier iets onder zijn verschroeiende werk doet. Opmerkelijk is de aan Thin Lizzy refererende twin guitarsfeel op het luchtige 'Beer Commercial Music' dat verder drijft op een door de koffiemangel gehaalde rock-'n-rollriff. De ep klinkt in zijn geheel catchy, levendig en ongedwongen. Op die manier is Mozes and the Firstborn het nieuwe jaar alvast goed begonnen.

Mozes and the Firstborn live aan het werk zien kan binnenkort onder meer in Amsterdam (26.01, Van Gogh Museum, akoestisch), Utrecht (31.01, ACU, uitverkocht), Kootwijk (04.02, Grasnapolsky Festival), Nijmegen (31.03, Merleyn) en Rotterdam (07.04, V11).

Slow Bear – 'Fucking Off': avontuurlijk en doorleefd

Ondanks dat hij nog steeds in zijn uppie acteert, weet Slow Bear op tweede langspeler 'Fucking Off' een waar bandgevoel op te wekken, onder meer door middel van een resem gitaarlagen, een sporadisch opduikende bas, heel wat backing vocals en een door doorgedreven percussie aangedreven snedige kadans.

Het zwierig stompende 'Porno Jack' zet meteen de toon voor het eerste deel van de plaat dat misschien wel zijn culminatiepunt vindt in de psychedelische garagerock van de reeds eerder als single verschenen titelsong. In een karaktervolle productie die niet altijd meteen duidelijk maakt op welke manier de analoge beats tot stand kwamen – zorgt het voortstuwende ritme voor behoorlijk veel schwung in de albumaanhef.

Het kantelpunt ligt vervolgens in het tegelijkertijd bezwerende en erg beklijvende 'Spirit Broken (I Fixed it)' waarop vederlichte pianotoetsen en fuzzy gitaarpartijen met elkaar in een lang uitgesponnen, meeslepende, af- en aanzwellende dialoog treden. Te beginnen met de breekbare pianoballade 'As Far As My Mind Drifts' wordt de sfeer hierna voor even wat ingetogener, en gaat de Leuvenaar min of meer verder waar debuut 'Pale Morning Fades' ophield. Met onder meer het lofi-rockerige 'Drowned' werkt hij zo toe naar afsluiter 'Quarter of a Story' dat met zijn hooky mondharmonicamotief Slow Bears liefde voor jaren 60-folk alsnog expliciet in de verf zet.

Ook op 'Fucking Off' blijft Slow Bear ver weg van de in americana en rootsmuziek vaak platgetreden paden; hij zoekt integendeel een avontuurlijker pad in onherbergzamer gebied. Het album klinkt bijgevolg edgy, doorleefd en uit noodzaak ontstaan.

Slow Bear live aan het werk zien kan binnenkort onder andere in Hasselt (16.02, Café Finix).

Andy Bollen – 'Nirvana. A Tour Diary': uniek ooggetuigenverslag

Andy Bollen kon zich slechts enkele maanden drummer van Captain America noemen, al speelde zich in die korte tijdspanne wel net het interessantste en opwindendste stuk van de historie van de band rond Eugene Kelly (die ongeveer een jaar eerder Kurt Cobains zowat favoriete band The Vaselines opdoekte) af, namelijk hun rol als voorprogramma tijdens het Britse luik van Nirvana's Europese tour eind 1991. Doordat Bollen – hoewel fervent muziekliefhebber – indertijd al eerder een carrière als (journalistiek en comedy) schrijver ambieerde dan één als muzikant, was hij niet alleen nagenoeg constant bezig alles wat op zijn pad kwam ten gronde te analyseren, maar hield hij tevens minutieus een dagboek bij over het hele gebeuren. Hier puurde hij ruim twintig jaar na de feiten alsnog een boek uit.

Voor het maken van de originele aantekeningen zocht Bollen, te midden de chaos van de uit hun voegen barstende concerten (het is precies het moment waarop 'Smells Like Teen Spirit op haast surrealistische wijze zijn weg naar het grote publiek vindt), de rustigste plek voorhanden op, en die bleek bizar genoeg steevast de backstageruimte van Nirvana, waar Cobain zich eveneens had teruggetrokken hetzij met hetzelfde doel hetzij om te slapen. Aldus kwam ND, zoals Cobain de auteur pleegde te noemen, in contact met het grunge-icoon in wording op het soort onbewaakte momenten waarop geen enkele interviewer hem ooit te zien kreeg. Ergens voelt de auteur zich zelfs schuldig dat hij toen al met journalistieke aspiraties zat en probeert hij voor zichzelf goed te praten dat hij geen spion was en al zeker niet met voorbedachte rade handelde. In het boek excuseert hij zich zelfs letterlijk bij Dave Grohl en Krist Novoselic, voor het geval ze dit niet vinden kunnen.

De documentaire is anecdotisch, fragmentarisch, bestaat uit uiterst interessante bespiegelingen (geregeld met in hindsight kennis in het licht van wat later te gebeuren staat), herinneringen en analyses en leest, geordend in hoofdstukken naargelang de opeenvolgende optredens, als een trein. Beschrijft Bollen sommige situaties overduidelijk als een komiek, neemt meestentijds zijn journalistieke aard toch de overhand. De schrijver uit Airdrie (Schotland) is immers aan één stuk door in gedachten op zoek naar de onderliggende grond van al wat hij ziet en hoort; of het nu gaat om songstructuren, het waarom van het succes van Nirvana, de opbouw van een review of de dynamiek in de relatie tussen Cobain, Novoselic en Grohl.

Als ooggetuige weet hij bij elke situatie een context te schetsen die het in de media opgehangen beeld van de Nirvana de ene keer in een ander daglicht stellen en de andere keer wat bijkleuren. Daarnaast kan Andy Bollen als geen ander de sfeer weergeven die rond het alternatieve muziekgebeuren in het begin van de jaren 90 hing en geeft hij een unieke inkijk in de dagdagelijkse beslommeringen van toerende indiebands. Terwijl 'Nirvana. A Tour Diary' sowieso gefundenes fressen is voor elke grote Nirvana-fan, zal het daarnaast ook elke andere muziekliefhebber in hoge mate weten te boeien.