Cherry Glazerr – 'Apocalipstick': goed in het oor liggende tegendraadsheid

Drie jaar na langspeeldebuut 'Haxel Princess' lost Cherry Glazerr de indertijd gecreëerde hooggespannen verwachtingen helemaal in. De alternatieve rock die het trio uit LA op 'Apocalipstick' overtuigend presenteert, vindt immers een ideaal evenwicht tussen tegendraadsheid en goed in het oor liggen.

Terwijl de ritmesectie, gesteund door de sfeerscheppende toetsen van Sasami Ashworth, het dansbare erin houdt van hedendaagse in de jaren 80 gewortelde indie, incorporeert Clementine Creevy in haar songschrijverij een heel aantal stijlen gaande van noisepunk ('Sip O' Poison') over grunge (de instrumentaal afsluitende titelsong) tot zweverige pop ('Lucid Dreams'), met als resultaat een dynamisch en melodieus geheel dat barst van de catchy hooks.

Een grote troef vindt de band in de geladen vocalen van de frontvrouw. Van lieflijk mijmerend schieten dezen even soepel richting snerpende uithaal als richting kopstem. Los van genre roept dit in combinatie met haar timbre zowaar herinneringen op aan een jonge Sinéad O'Connor. Dat de nog steeds maar 19-jarige Creevy inmiddels de middelbare schoolbanken heeft verlaten, merk je aan de teksten. Had het debuut op dat vlak logischerwijze nog te kampen met een erg hoog 'Juno'-gehalte, spreken de lyrics, overigens niet altijd gespeend van enige humor, op 'Apocalipstick' indringend tot de verbeelding.

Op deze wijze bevestigt Cherry Glazerr dus met een frisse, snedige en gevarieerde gitaarrockplaat.

Cherry Glazerr live aan het werk zien kan binnenkort in onder andere Utrecht (18.02, Dice Festival), Antwerpen (22.02, Trix), Amsterdam (11.05, Bitterzoet) en Brussel (17.05, Botanique).

Mozes and the Firstborn – 'Marianne': gebald en snedig

Het huidige jaar was nauwelijks goed en wel van start gegaan of Mozes and the Firstborn loste, na het erg vruchtbare 2016, alweer nieuw materiaal met de vier nummers tellende 'Marianne' ep. De titelsong en het hierop volgende 'What Am I Worth?' zijn al enige tijd vaste prik in de live setlist en verschenen vorig jaar reeds op een splitsingle met Roland Cosio. Het volstaat dus nog eens te melden dat Melle Dielesen, flink geholpen door de Grohleske drumpartij van Raven Aartsen, op die eerste – met zijn catchy slepende zanglijnen en explosief losbarstende refrein – de Nirvana-invloeden allerminst tracht te verbergen, terwijl laatsgenoemde dan weer de op jaren 60-pop gerichte garagerockzijde van de band tentoon spreidt.

Wat volgt zijn nog twee aanstekelijke, melancholische alternatieve rocksongs die, gedragen door een meeslepende dynamiek, diepgaande songschrijverij koppelen aan uitmuntend samenspel. Dit alles in een uiterst frisse productie waarin geregeld opduikende, moeilijk te weerstane backingharmonieën voor de finishing touch zorgen. Waar de ep thematisch duidelijk aansluiting vindt bij de zich sfeervol ontplooiende, epische langspeler 'Great Pile of Nothing', komt het geheel een tikkeltje gebalder en snediger voor de dag. Als de kwaliteit met andere woorden navenant blijft mag Mozes and the Firstbons output in 2017 die van het voorbije jaar zelfs overtreffen.

Boytoy brengt 7 inch 'Putty' op de markt

Garagerocktrio Boytoy trok vorig jaar de hort op met een compilatie-touralbum bestaande uit een soort best-of van 'Grackle' en hun titelloze debuut aangevuld met een cover van The Eyes en twee nieuwe nummers. Deze laatsten krijgen nu ook een (eveneens digitaal verkrijgbare) vinylsingle-release.

Met ondertussen Chase Noell in de plaats van Matt Gregory achter de drums zijn de op 'Grackle' frequent aanwezige mannelijke (backing)vocalen helemaal uit het zicht verdwenen. Frontvrouw Saara Untracht-Oakners zanglijnen klinken dan weer vertrouwd helder en meeslepend. Terwijl tijdens het refrein van het hitgevoelige 'Want' reeds een wat grungy stonerriff de kop op steekt, is 'Burning in Orange' helemaal opgehangen aan een voor het genre typische, loom hypnotizerende groove. Glenn Van Dyke creëert een volle totaalsound aan de hand van onder andere een juist gedoseerde portie feedback en een heel arsenaal zich rond de basispartij kronkelende, schurende en surfende gitaarlijnen.

'Putty' klinkt groovy, catchy en indringend, en laat alvast reikhalzend uitkijken naar een volgende langspeler.