Feels – 'Feels': catchy, organisch & avontuurlijk

Het vanuit L.A. opererende Feels is het rafelige garagepunkproject van de klassiek geschoolde, op improvisatie gerichte professionele violiste en multi-instrumentliste Leana Geronimo die zich voor de gelegenheid toelegt op zang en gitaar. Het viertal rond deze dochter van Devo's Alan Myers legt op hun titelloze debuut overtuigend een grungy dynamiek neer, zowel gua intensiteit als tempowisselingen, die voldoende ruimte laat voor al dan niet dragende psychedelische gitaarpartijen.

Terwijl de mee door producer Ty Segall tot stand gekomen sound consequent rauw en distorted klinkt, schipperen de vocalen tussen etherisch galmend en in your face snedig, en bieden de songs voldoende variatie. Zo volgt op snedige punkrock van 'Play it cool' meteen de eerder kabbelende lofi-pop van 'Today' en vind je in het hypnotizerende, no-waverige 'Small talk' mischien wel het beste nummer van de plaat.

Met behoorlijk wat zin voor avontuur weet Feels een grote verscheidenheid aan invloeden tot een gebald, organisch en catchy geheel te smeden.

Feels live aan het werk zien kan binnenkort onder meer in Eindhoven (Stroomhuis, 02.09), Den Haag (Paard Van Stal Festival, 03.09), Gent (Café Video, 20.09), Antwerpen (Het Bos, 21.09) en Amsterdam (Butcher's Tears, 22.09).

The Julie Ruin – 'Hit reset': snedig, dansbaar & emotioneel geladen

Voorafgaand aan Kathleen Hanna's glorieuze comeback met The Julie Ruin gaf de even verhelderende als indringende documentairefilm 'The punk singer' het huiveringwekkende antwoord op de vraag waarom het Riot Grrrl-boegbeeld zowat een een decennium lang van het openbare toneel verdwenen was. Door een jarenlang misgediagnostiseerde ziekte van Lyme bleek Hanna's leven immers een hele poos aan een zijden draadje te hebben gehangen. Tevens kwam je aan de weet dat ze sinds jaar en dag getrouwd is met Beastie Boy Ad-Rock en werd nog eens van onder het stof gehaald dat ze in 1998 solo debuteerde met slaapkameralbum 'Julie ruin' waar de inspiratie vandaan komt voor de huidige groepsnaam. Drie jaar na het weergaloze, zelf uitgebrachte 'Run fast' lijkt de cirkel lijkt rond, nu het vijftal met hun tweede album onderdak vindt bij Hardly Art en zo terecht komt bij bands als Tacocat en Chastity Belt die dankzij Hanna's pionierswerk de weg gebaand zagen een comfortabeler, van humor gebruik makend feminisme uit te dragen.

Helemaal in lijn met 'Run fast' weet The Julie Ruin ook op 'Hit reset' naadloos de agressieve lofi-punk van Bikini Kill met de pompende electropop van Hanna's latere band Le Tigre tot een fris, energiek en natuurlijk rockend geheel te smeden waarbij pop, punk en dance beurtelings de boventoon voeren. Wat opvalt is dat de vocalen - te allen tijde gedragen door een krachtig groovend gevoel voor frasering - zich moeiteloos naar elke situatie weten te schikken. Kathleen Hanna bestrijkt, immer even overtuigend en steeds met een glimp van haar typische (ondertussen lang de cheerleader-parodie overstegen) wat nasaal en geknepen geluid, het hele spectrum tussen het dol schuimbekkende van 'Be nice' en het smachtend croonende van 'Let me go'. Afgesloten wordt zelfs met de onversneden, uiterst breekbare pianoballade 'Calverton'.

Als ideaal tegengewicht voor de als vanouds constant tot op het bot gaande frontvrouw zorgen de

laidback drums van Carmine Covelli samen met de speelse toetsen Kenny Mellman voor een hint van zorgeloosheid. Terwijl enige Bikini Kill-overblijver Kathi Wilcox' bas het geheel gedecideerd mee vooruit stuwt, legt Sara Landeau een mix van bedwelmende en heftig scheurende gitaartapijten neer, zonder evenwel ook maar ergens de beheersing te verliezen.

Als totaalplaatje krijg je op die manier een tegelijkertijd emotioneel geladen, dansbaar, snedig en uitermate catchy album. Wie het in de extreme lofi-releases van Bikini Kill nog niet zou zijn opgevallen, kan er nu niet langer naast kijken dat naast een uitstekende songschrijfster, in Kathleen Hanna tevens een uitmuntende zangeres schuilt.

Dit najaar kan je The Julie Ruin onder meer aan het werk zien in Amsterdam (Paradiso, 28.11) en Brussel (Botanique, 30.11).

Mudhoney op Rock Herk (16.07.16)

Met nog een verplaatsing naar Haarlem, waar ze de affiche van Klikofest tooien in goed gezelschap van onder meer Mozes and the Firstborn en together PANGEA, voor de boeg komen de grungeveteranen van Mudhoney reeds in de vooravond hun ding doen tijdens de tweede dag van Rock Herk. Het viertal, dat doorheen de jaren enkel op bas een personeelswissel doorvoerde, stamt uit een tijd dat drummers nog niet ultrastrak hoefden te zijn, gitaren liefst zo woest mogelijk scheurden en piepten en een optreden hoofdzakelijk voor een opstoot aan energie diende te zorgen.

Terwijl de songschrijverij doorheen hun carrière best wel evolueerde, houdt Mudhoney de originele attitude nu haast drie decennia lang wonderwel intact. Ontspannen en zonder al teveel poespas gooien de Amerikanen er, aftrappend met 'Suck you dry', een kleine drie kwartier flink de beuk in. Bij een gebroken snaar wijst Mark Arm laconiek een nieuw instrument van een inderhaast toegesnelde roadie van de hand, Steve Turner die zich al eens durft te vergissen in de opgestelde setlist, perst geregeld op zijn geheel eigen, onnavolgbare wijze een wahwah-solo uit de vingers, en Dan Peters neemt gedecideerd en zelfverzekerd in zijn uppie het middenstuk van 'In 'n' out of grace' voor zijn rekening.

Temidden de rommelige totaalsound zijn het voornamelijk de nog steeds scherpe vocalen van Arm en de onconventionele, hoogst opzwepende riffs die zich in de jaren 90 in het collectieve geheugen van een groot deel van de muzikaal geïnteresseerde jeugd nestelden, die het geheel structuur verlenen. Een groot deel hiervan gaat ergens halverwege wat verloren, daar het hoe langer hoe moeilijker lijkt te worden de vocalen prominent in de geluidsmix te houden. Waar cultklassieker 'Touch me I'm sick' altijd en overal het vuur aan de lont weet te steken en The Dicks-cover 'Hate the police' reeds jaren een ideale afsluiter blijkt, putten Arm & co, met 'I like it small' en 'Chardonnay' uit meest recente album 'Vanishing Point', zowat evenwaardig uit elke periode van hun bestaan.

Geheel naar verwachting brengt Mudhoney zonder al te veel verrassingen een complexloze en krachtige prestatie op de planken die het niet alleen van nostalgie moet hebben.

VHS – 'Gift of life': intens en meeslepend

Er is wat aan de hand in Seattle. De recentelijk erg vruchtbare diy-scene - waaruit onder andere labels als Hardly Art en Suicide Squeeze en radiostation KEXP met een enorme muziekminnende passie en dito kennis van zaken de meest beloftevolle exemplaren plukken en een mondiaal platform bieden - lijkt namelijk ernstig in zijn voortbestaan bedreigd. Boosdoener van dienst is de exponentiële toename aan zakenlui in maatpak uit de IT-sector die, een fikse stijging van de woonprijs met zich meebrengend, heel wat muzikanten en andere artiesten volgens het vraag/aanbod principe uit hun natuurlijke habitat wegconcurreren. Terwijl een band als Tacocat hardnekkig blijft volhouden door middel van een accumulatie aan horecabaantjes, zochten onder meer gerenommeerde namen als La Luz en So Pitted reeds andere oorden op.

Violent Human System geeft echter aan dat de locale bron vooralsnog niet droog staat. Op debuut 'Gift of life' brengt het viertal de energie van Black Flag het onheilspellende van The Wipers, de verbeten eigenzinnigheid van Fugazi en het onconventionele van Sonic Youth in harmonie. Dit geeft eens te meer aan dat het hedendaagse Amerikaanse alternatieve gitaarrockmilieu heel wat parallellen vertoont met dat uit de tweede helft van de jaren 80, zowel qua geest als beleving en zelfs qua kwaliteit.

Boven een gejaagde, soms wat nerveuze kadans, kunnen de gitaren zowel hoekig en ijskoud scheuren als wijds galmend voor de dag komen, terwijl de vocalen er steevast krachtig en bevlogen uitgestoten komen en de baslijnen dan weer geregeld voor een aangename groove zorgen. Ondanks de grillige songstructuren staat het album bol van de catchy hooks waardoor je van een even intense als meeslepende plaat kan spreken.

VHS levert met andere woorden een uitstekend debuut af dat het beste laat verhopen voor de toekomst, om het even of ze nu het hoofd boven water weten te houden in Seattle dan wel hun tenten in andere weiden dienen op te slaan.

NOTS lost nummer uit nieuw album 'Cosmetic'

NOTS heeft een opvolger voor debuut 'We are NOTS' klaar, namelijk een 'Cosmetic' getitelde langspeler die vanaf 9 september in de rekken zal liggen. Een eerste voorproefje kan je hier beluisteren.

Op basis van eerder studiowerk mag de duur (ruim 7 min) van 'Entertain me' dan wel als een verrassing komen, wie het kwartet uit Memphis recentelijk nog live aan het werk zag weet dat de dames boven een hypnotizerende baslijn al eens psychedelisch uit kunnen wijden. Toch blijft een algeheel gevoel van to-the-pointe gebaldheid overheersen door de scherpe vocalen en het spitante drum- en gitaarwerk.

Big Mountain County – 'Anachronicle': op en neer golvende psychedelische stoner

Als opvolger van debuut 'Breaking sound' komen de psychrockers van Big Mountain County al meteen met een live-album op de proppen. Inclusief enthousiaste publieksreacties en applaus werd een registratie van een optreden in thuisstad Rome zonder al teveel studiotechnische opsmuk op plaat gegooid waardoor de specifieke live-dynamiek helemaal tot zijn recht komt.

'Anachronicle' vat aan met een monotoon slepende, qua intensiteit op en neer golvende stonergroove waarboven – met toetsen in een sfeerscheppend ondersteunende rol – de gitaren een mix van psychedelische en shoegazy progressies neerleggen. Waar deze aanpak een aantal uitgesponnen nummers lang stand houdt, maakt de kadans iets over halverwege een merkelijke ommezwaai om via bluesy stompende garage ('Brain machine') en opzwepende barbandblues ('1945') uiteindelijk weer bij het beginpunt uit te komen voor uitsmijter 'What do you think?' waar nog een laatste keer alles uit de kast wordt gehaald.

Het speltechnisch vaardige viertal is enorm goed op elkaar ingespeeld en weet zich als een geoliede machine organisch door de soms grillige bochten van de dikwijls complex gestructureerde songs te manoeuvreren. Met zijn krachtige vocalen zorgt frontman Alessandro Montemagno als finale afwerking voor een expressieve performance waarbij hij zich vaagweg laat inspireren door het theatrale van Screaming Jay Hawkins.

Op deze manier is 'Anachronicle een heel eerlijke plaat die alleszins bewijst dat Big Mountain County er live helemaal staat.

Mozes and the Firstborn kondigt nieuw album 'Great pile of nothing' aan

Een viertal maanden na de release van hun onder meer in Het Bos en op Klok Rock Orange voorgestelde 'Power Ranger' ep komt Mozes and the Firstborn op te proppen met wat concrete informatie aangaande de toen eveneens aangekondigde langspeler. Het 'Great pile of nothing' genaamde werkstuk zal op 2 september inmiddels gewoontegetrouw zowel via TopNotch als Burger Records te verkrijgen zijn.

Afgaande op de titel en enkele flarden tekst zoals “the things I hide, eat me up inside” van het meteen mee de wereld ingestuurde titelnummer, haalde frontman Melle Dielesen ook nu weer behoorlijk wat inspiratie uit de existentiële crisis waar hij enige tijd mee worstelde. Eens te meer weet de Eindhovenaar zijn persoonlijke ervaringen overtuigend te vertalen naar een aantal meeslepende strofes gevolgd door uiterst catchy openbarstende refreinen.

Een interview met Melle Dielesen naar aanleiding van 'Power Ranger' kan je er hier nog eens op nalezen.