Drie Mark Lanegan
Band-platen na 'Blues Funeral' gaat Dark Mark nog steeds verder op de
in 2012 ingeslagen weg, wat neer komt op in reverb gedrenkte gitaren,
mechanisch klinkende drums en heel wat eighties synths.
Terwijl de
combinatie van de donkere retrosound met de doorleefde bariton
ondertussen helemaal vertrouwd aanvoelt, weet opener 'Disbelief
Suspension' alsnog te verrassen door vocaal (zanglijn en productie)
terug te grijpen naar meer dan dertig jaar geleden, met name
vooraleer de toenmalige Screaming Trees-frontman de innerlijke
bluesman in zichzelf ontdekte en toen hij steevast geconfronteerd
werd met stempartijen die door de gebroeders Conner qua toonhoogte
net buiten zijn bereik geschreven werden. Qua dynamiek staan
midtempo, dansbare, jaren 80-pop- ('Penthouse High') en rocksongs
('Letter Never Sent') in zowat een 50/50 afwisseling met traag
slepende nummers die de ene keer wat balladeachtig zijn ('Playing
Nero') en de andere keer zowel richting trip- ('Paper Hat') als
hiphop ('War Horse') kunnen evolueren.
'Somebody's
Knocking' ligt daarmee op het vlak van stijl en kwaliteit helemaal in
lijn met 'Phantom Radio' en 'Gargoyle'. De langspeler is geen
absoluut, haast conceptueel meesterwerk over de gehele lijn zoals
'Blues Funeral', maar eerder een oerdegelijke verzameling prima materiaal met hier en daar enkele uitschieters.
Mark Lanegan live
aan het werk zien kan binnenkort onder andere in Turnhout (De
Warande, 05.12), Hasselt (CCHA, 06.12) en Roeselare (De Spil, 07.12).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten