Mark Lanegan Band – 'Somebody's Knocking': (nog steeds) eighties troef

Drie Mark Lanegan Band-platen na 'Blues Funeral' gaat Dark Mark nog steeds verder op de in 2012 ingeslagen weg, wat neer komt op in reverb gedrenkte gitaren, mechanisch klinkende drums en heel wat eighties synths.

Terwijl de combinatie van de donkere retrosound met de doorleefde bariton ondertussen helemaal vertrouwd aanvoelt, weet opener 'Disbelief Suspension' alsnog te verrassen door vocaal (zanglijn en productie) terug te grijpen naar meer dan dertig jaar geleden, met name vooraleer de toenmalige Screaming Trees-frontman de innerlijke bluesman in zichzelf ontdekte en toen hij steevast geconfronteerd werd met stempartijen die door de gebroeders Conner qua toonhoogte net buiten zijn bereik geschreven werden. Qua dynamiek staan midtempo, dansbare, jaren 80-pop- ('Penthouse High') en rocksongs ('Letter Never Sent') in zowat een 50/50 afwisseling met traag slepende nummers die de ene keer wat balladeachtig zijn ('Playing Nero') en de andere keer zowel richting trip- ('Paper Hat') als hiphop ('War Horse') kunnen evolueren.

'Somebody's Knocking' ligt daarmee op het vlak van stijl en kwaliteit helemaal in lijn met 'Phantom Radio' en 'Gargoyle'. De langspeler is geen absoluut, haast conceptueel meesterwerk over de gehele lijn zoals 'Blues Funeral', maar eerder een oerdegelijke verzameling prima materiaal met hier en daar enkele uitschieters.

Mark Lanegan live aan het werk zien kan binnenkort onder andere in Turnhout (De Warande, 05.12), Hasselt (CCHA, 06.12) en Roeselare (De Spil, 07.12).

Gróa – 'Í Glimmerheimi': broeierig bruisende artpunk

Gróa is een jonge IJslandse artpunkband die met 'Í Glimmerheimi' onlangs haar tweede plaat in evenveel jaar tijd uitbracht. De lp is een even intrigerend als meeslepend en aanstekelijk werkstuk dat niet alleen getuigt van authentieke, karaktervolle songschrijverij, maar dat tevens sprankelend bruist van het leven.

Naast door het naadloos samen brengen en in elkaar laten vloeien van de meest diverse genres gekoppeld aan de uitgesproken dynamiek van de nummers, is dit laatste voor een stuk ook het resultaat van de veel persoonlijkhheid verradende productie die in grote mate met het gegeven van auditieve ruimte speelt. Terwijl de ritmesectie (bestaande uit een broeierige bas en gevarieerde, van snedig hyperkenetisch over tribaal tot loomsteady tempo-onderhoudend gaande drums) zich doorgaans nog net op beleefdheidsafstand bevindt (met de leadvocalen nog iets verder weg), komen de backings vaak snel, doelgericht en abrupt van in de achtergrond aanwaaien en kan het zomaar voorvallen dat bijvoorbeeld een streepje piano direct en van vlakbij tegen je oorschelp aanschurkt.

Doordat het instrumentarium zich doorheen het album geregeld in wisselend samengestelde constellaties groepeert die elkaar stilistisch, qua intensiteit dan wel sfeergewijs af- en aantrekken, wekt het geheel een enorm vivante indruk. Wanneer alles dan weer op dezelfde lijn wordt getrokken, is de boost daardoor des te groter en wordt de luisterervaring naar enorme hoogtes gestuwd. Door elkaar meanderend kom je zo invloeden van ondermeer (post)punk, lo-fi, reggae, new wave, oeroude traditionele muziek en psychedelica tegen, zij het altijd als organisch bewegende eenheid.

Het karakter van het album kan van het ene moment op het andere overschakelen van hypnotizerend groovy naar opzwepend, al blijft het ten allen tijde uiterst aanstekelijk. Een belangrijke rol is hierin ook weggelegd voor de vocalen die in de strofes vaak met bezwerende zanglijnen naar voor komen om in de refreinen dan weer sloganesk catchy los te barsten.

Gróa levert op die manier een edgy, poëtische, frisse indieplaat af die bewijst dat grenzeloosheid aanstekelijkheid niet in de weg hoeft te staan.