zondag 18 augustus 2019

Sleater-Kinney – 'The Center Won't Hold': Brownstein en Clark op de voorgrond


Annie Clarks (St. Vincent) productie drukt zo'n zware stempel op Sleater-Kinney's nieuwste dat je de band geheid niet zou herkennen moest je ergens in de achtergrond een song van 'The Center Won't Hold' horen langswaaien. De elf nummers tellende langspeler verdrinkt namelijk in new wave-, industrial-, gothic- en eighties stadionpoprock-geluiden.


De evoluties die het trio totnogtoe doormaakte voelden altijd organisch aan, en dat is nu niet meer het geval. Zo moet drumster Janet Weiss het alleszins ook ervaren hebben, vermits ze tussen opname en release besloot de groep te verlaten wegens de recent ingeslagen richting. Door het ontbreken van zowel de eerder immer sterk uitgestraalde spontane eendrachtigheid als de interactie (vocaal en op het vlak van de kenmerkende in elkaar strengelende gitaarpartijen) tussen frontvrouwen Corin Tucker en Carrie Brownstein lijkt het Amerikaanse combo een belangrijk deel van haar identiteit te zijn kwijt geraakt. Al te vaak (bv. 'Bad Dance', 'The Dog/The Body', 'Restless' en 'Can I Go On') wekt het album zelfs de indruk om een solo zij-uitstapje van Brownstein te gaan waarin deze dan vooral geen doorslag van haar hoofdproject wil presenteren.

In het totaalplaatje verdwijnt Corin Tucker immers wat naar het achterplan. Zou ze de meeste van haar eieren ondertussen in de mand van haar andere band (met o.a. Peter Buck) Filthy Friends hebben liggen? Zowat enkel op 'The Future's Here' en in mindere mate de openende titelsong krijg je haar typische, desperaat huilende oerschreeuw te horen. Daarenboven gaat de op breedgedragen emoties mikkende, afsluitende pianoballad (een zeldzaam nummer waarop Tucker eerste en enige viool speelt) haar in de context van Sleater-Kinney ook niet echt af.

Op zich had een nummer zoals vooruitgeschoven single 'Hurry On Home' (samen met 'Restless' weliswaar misschien als enige) mits wat geschaaf en gepuzzel ook op een vroeger album terecht gekund, en klinkt – los van al het bovenstaande – het geheel best avontuurlijk, dapper, gelaagd, gevarieerd en doorgaans zelfs aanstekelijk, toch valt op dat de complexloos dansbare groove, de als vanzelfsprekend ervaren, onvermijdelijk aanwezige edge en de hoogdringende noodzaak deze keer ontbreken. En laat het nu net rond deze vlakken zijn dat het door Sleater-Kinney gedurende ongeveer een kwarteeuw opgebouwde verwachtingspatroon zich hoofdzakelijk centreert.

Het minste dat je kan zeggen is met andere woorden dat 'The Center Won't Hold' verrassend voor de dag komt. De vraag is maar in hoeverre Sleater-Kinney gebaat is bij Clarks klinische benadering van hun muziek.

Sleater-Kinney live aan het werk zien kan begin volgend jaar onder meer in Amsterdam (Paradiso, 19.02) en Brussel (Botanique, 21.02).



Geen opmerkingen:

Een reactie posten